Δύο χρόνια μετά την «Αρκούδα» του Ουίλιαμ Ουόλτον, η Ειρήνη Αθανασίου και ο Μιχάλης Ψύρρας συναντήθηκαν πάλι στη σκηνή του θεάτρου Σημείο, αυτήν τη φορά για το σύντομο μονόπρακτο «Ταραχή στην Ταϊτή» του Λέοναρντ Μπέρνσταϊν. Το έργο πρωτοπαρουσιάστηκε το 1952 και αποτελεί μάλλον επιδερμική κριτική στην «ευτυχισμένη» ζωή των λευκών Αμερικανών στα προάστια των μεγαλουπόλεων. Πέρα από ένα είδος νοσταλγίας για τα αμερικανικά ’50ς, τις οικογενειακές περιπέτειες της Ντόρις Ντέι με τον Ροκ Χάντσον και την παρωδία τους από τη Λουσίλ Μπολ και τον Ντέζι Αρνάζ, όλα της ίδιας εποχής και απολύτως ταυτόχρονα με την όπερα του Μπέρνσταϊν, είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς με ποιον τρόπο μπορεί η συγκεκριμένη θεματολογία να μας αφορά σήμερα, σε μια εποχή όπου το «αμερικανικό όνειρο» έχει καταρρεύσει και ο θεσμός της οικογένειας έχει πάρει τελείως νέες μορφές, τουλάχιστον στην Ευρώπη.
Το 2005 στην Πειραματική Σκηνή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής παράσταση του ίδιου έργου είχε συνοδεύσει ορχήστρα. Στις 28 Νοεμβρίου 2016, στο θέατρο Σημείο τους τραγουδιστές συνόδευσε πολύ καλά στο πιάνο ο Δημήτρης Μαρίνος, διασφαλίζοντας τον ρυθμό του θεάματος, τόσο στα κεφάτα ιντερλούδια όσο και στις λυρικές στιγμές του ζευγαριού. Η Ράια Τσακηρίδη έστησε μία ανάλαφρη και ζωντανή παράσταση, που κύλησε χωρίς προβλήματα. Οπτικά το θέαμα άντλησε από διαφημίσεις της εποχής. Η σκηνή χωρίστηκε στη μέση, με τα δύο μέρη της να οριοθετούν τον κόσμο των ανδρών και αυτόν των γυναικών αντίστοιχα. Οι δυνατότητες του χώρου αξιοποιήθηκαν έξυπνα χάρη και στα λιτά, λειτουργικά σκηνικά του Παύλου Θανόπουλου, ο οποίος υπέγραφε επίσης τα κοστούμια, καλαίσθητα και «καθωσπρέπει» αλλά εξίσου χιουμοριστικά, όπου το απαιτούσε η σκηνοθετική προσέγγιση. Η χορογραφία της Κορίνας Κόκκαλη συνέβαλε στην καλή κίνηση των μελών του εμβόλιμου «Τρίο», που σχολιάζει τις καταστάσεις και το οποίο αποτελούσαν η Αντωνία Δεσπούλη, ο Αρης Προσπαθόπουλος και ο Νίκος Ζιάζιαρης.
Η χημεία του κεντρικού ζευγαριού, της μεσοφώνου Ειρήνης Αθανασίου και του βαρύτονου Μιχάλη Ψύρρα, φάνηκε καλή. Οπτικά και οι δύο ανταποκρίνονταν στο ζητούμενο, εκείνη υπέρκομψη εικόνα θηλυκότητας, εκείνος επιτυχημένος επαγγελματίας-οικογενειάρχης. Εξίσου ταίριαζαν φωνητικά στους ρόλους τους, εκείνος εκπέμποντας περισσή τεστοστερόνη, εκείνη άλλοτε λυρική, άλλοτε ανάλαφρη, όταν στο κομμωτήριο αφηγείται την κινηματογραφική ταινία που είχε παρακολουθήσει νωρίτερα. Το αποτέλεσμα ήταν πειστικό τόσο στις εντάσεις του ζευγαριού όσο και στις σκηνές ενδοσκόπησης ή συμφιλίωσης. Μία καλοστημένη ανάλαφρη παράσταση, με ρυθμό, κέφι και κυρίως νοσταλγία.