Μια επίμονη, υγρή, ηλεκτρονική νότα, έτοιμη να αποκοπεί και να στάξει, μα σαν κάτι να την κάνει να διστάζει. Μετεωρίζεται επί σχεδόν μία ώρα, μεταλλάσσεται και μεταμορφώνεται κάθε τόσο, ανεπαίσθητα, διακριτικά, αφήνοντας μιαν ανησυχαστική ηχώ σαν απομεινάρι από κάποιο όνειρο ή με τη συνοδεία ενός άλλου ήχου-εισβολέα που θυμίζει εσωτερικό, συναισθηματικό συναγερμό – ή ερωτική κραυγή εξωτικού πτηνού χαμένου στην πυκνή, αδιαπέραστη ζούγκλα των νήσων του Σολομώντα, γύρω στον Ισημερινό.
Θα μπορούσε να είναι η μουσική υπόκρουση μιας ετοιμόγεννης γυναίκας που χαϊδεύει την πάλλουσα κοιλιά της, αναλογιζόμενη το κοριτσάκι που ήταν (και παραμένει κάπου μέσα της) και τις γυναίκες που ετοιμάζονται να γεννηθούν: εκείνη, με άλλο πια εαυτό, και το παιδί της. Θα μπορούσε να είναι η μουσική μιας άλλης γυναίκας που τη διαπερνά η αγωνία της ύπαρξης χωρίς φανερή αιτία, κάπου «στο μεσοστράτι της ζωής της». Θα μπορούσε να είναι ο ήχος δύο σωμάτων που ερωτοτροπούν στο ημίφως. Θα μπορούσε ακόμη να είναι η μουσική υπόκρουση της σκέψης ενός ανθρώπου που γράφει, που ζωγραφίζει, που βηματίζει, που τρέχει μεγάλες αποστάσεις, που κολυμπάει, που κλαίει (χωρίς λόγο), που συνομιλεί με τους νεκρούς του. Θα μπορούσε να είναι η μουσική του τέλους: το νεκροκρέβατο έχει τη δική του μουσική· σιωπηρό δεν είναι πάντως…
…και τώρα, η απαραίτητη γείωση: οι παραπάνω σκέψεις οφείλονται στον Μπράιαν Ινο. Βλέπετε, κάθε δισκογραφική εργασία του Ινο είναι εμπειρία. Ή, μάλλον, εμπειρίες. Ο άνθρωπος που καθόρισε το μουσικό ηλεκτρονικό τοπίο από τη δεκαετία του ’70 έως σήμερα, παραμένει γεμάτος έμπνευση και με τον ερχομό του νέου έτους κυκλοφόρησε το εικοστό έκτο άλμπουμ του, το «Reflection».
Οπως ήδη υπαινίχθηκα, αποτελείται από μία σύνθεση διάρκειας 54 λεπτών, η μονοτονία της οποίας όχι μόνο δεν βρίσκει τοίχο αλλά έχει κάτι ξάστερο. Υποβλητικό, ατμοσφαιρικό, αποπνέει μια κρυστάλλινη ποίηση που καθαρίζει την ψυχή και τακτοποιεί τη σκέψη, αναστατώνει την καρδιά και ερεθίζει το κορμί.
Ο δε τίτλος, «Reflection», κατά τον συνθέτη, παραπέμπει στον αναστοχασμό, στην αναπόληση, στον εσωτερικό διάλογο, στη μνήμη. Ο ίδιος ο Ινο θεωρεί το άλμπουμ αυτό μία από τις κορυφαίες στιγμές του. Δικαίως. Μακριά από θορύβους και εντυπωσιασμούς, μοιάζει να είναι η εσωτερική μουσική που θα άκουγες κάπου ανάμεσα στον ύπνο και τον ξύπνιο.