Mια κρύα νύχτα τον Νοέμβριο του 2013, ο Αλί Μοχαμάντ Ακμπάρ Ραφί έγραψε με το ημιαυτόματο όπλο του το τραγικό τέλος της νεανικής εναλλακτικής ροκ μπάντας Yellow Dogs, σκοτώνοντας δύο από τα μέλη της και έναν συνεργάτη τους, στο Μπρούκλιν των ΗΠΑ. Ο 20χρονος Ιρανός μουσικός, που σκόρπισε τον θάνατο στους συμπατριώτες του, ανέβηκε στην οροφή του κτιρίου και έστρεψε το όπλο στον εαυτό του.
Την τραγική ιστορία των Yellow Dogs που έφυγαν από το Ιράν κυνηγώντας το όνειρο μιας καλύτερης ζωής στη Δύση, μακριά από τις απαγορεύσεις και την πίεση των κρατικών αρχών, αφηγείται η παράσταση «Από το υπόγειο στην ταράτσα», σε σκηνοθεσία της Αφσανέχ Μαχιάν, που παρουσιάζεται στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου. Στη σκηνή της Πειραιώς, οι ηθοποιοί του θεάτρου ντοκουμέντο Shieveh Theatre Company από την Τεχεράνη θα παρουσιάσουν τέσσερις μονολόγους που προέκυψαν έπειτα από συνεντεύξεις και μαρτυρίες από την αδελφή του δράστη, τη μοναδική επιζήσασα του συγκροτήματος, την κοπέλα ενός από τους δολοφονηθέντες και έναν παλιό φίλο. «Με συγκίνησε το γεγονός ότι ήταν τόσο νέοι ταλαντούχοι άνθρωποι, που πήγαν σε μιαν άλλη χώρα και είχαν ένα τραγικό τέλος, με όλα τα όνειρά τους και ό,τι φαντάζονταν ότι θα τους περιμένει εκεί», λέει στην «Κ» η κ. Μαχιάν.
Η μουσική των Yellow Dogs ανήκε στην underground σκηνή του Ιράν και εθεωρείτο απαγορευμένη από τις κρατικές αρχές. Οταν το συγκρότημα προσκλήθηκε να εμφανιστεί στις ΗΠΑ το 2010, τα μέλη του έκαναν αίτηση πολιτικού ασύλου μόλις έφτασαν στη χώρα. Την επόμενη χρονιά, ακολούθησε ακόμα μία ιρανική μπάντα, οι Free Keys, μέλος των οποίων ήταν ο Μοχαμάντ Ραφί. Η τραγική ειρωνεία ήταν ότι οι επικεφαλής των δύο συγκροτημάτων ήταν τα αδέλφια Αρας και Σόρους Φαραζμάντ που σκοτώθηκαν από τον συνομήλικό τους. «Υπήρχαν δυσκολίες προσαρμογής για όλους. Ηταν νέοι και πήγαν με όνειρα εκεί. Αλλά ήταν δύσκολα από οικονομικής και επαγγελματικής πλευράς», σημειώνει η σκηνοθέτις. Πολύ γρήγορα ο Ραφί απομονώθηκε από τους υπόλοιπους και, σύμφωνα με μαρτυρίες της εποχής, άρχισε να εμφανίζει ψυχολογικές διαταραχές όσο πλησίαζε η τραγική νύχτα του 2013.
Η Αφσανέχ Μαχιάν εργάζεται με την ομάδα της στην Τεχεράνη και, όπως λέει, δεν σκέφτηκε ποτέ να φύγει από τη χώρα της παρά τους περιορισμούς και τις απαγορεύσεις. «Υπάρχουν περιορισμοί, αλλά προσπαθούμε να δουλέψουμε μέσα σε αυτό το πλαίσιο και όλοι προσπαθούν να αλλάξουν σιγά σιγά τις συνθήκες, αλλά συνεχίζουμε να δουλεύουμε εκεί. Προσωπικά, πιστεύω ότι ο καλλιτέχνης πρέπει να βρίσκεται στη χώρα του, να βλέπει τι συμβαίνει και να δημιουργεί», καταλήγει.
Πειραιώς 260, 8-9 Ιουνίου, 9 μ.μ.