Με τη συναρπαστική «Μικρή συμφωνία» σε σι ύφεση μείζονα (1948) του Νίκου Σκαλκώτα ολοκλήρωσε τον πρώτο κύκλο συναυλιών της η Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών υπό τη διεύθυνση του Βύρωνα Φιδετζή, στις 7 Ιουνίου, στο Ιδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης. Εργο το οποίο στην ουσία παραμένει άγνωστο ακόμη και ανάμεσα στα ελληνικά μουσικά σύνολα, θα μπορούσε να περιλαμβάνεται χωρίς την παραμικρή επιφύλαξη ισότιμα πλάι σε συνθέσεις των Χίντεμιτ και Σοστακόβιτς στα προγράμματα των μεγαλύτερων συμφωνικών συνόλων του κόσμου.
Η πρωτοτυπία των ιδεών και ο τρόπος με τον οποίο ο Σκαλκώτας τις θέτει σε διάλογο, η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα χρήση δημοτικοφανών μουσικών θεμάτων στο πλαίσιο ενός έργου κεντροευρωπαϊκής μουσικής, χαρακτηριστικής των πρώτων δεκαετιών του 20ού αιώνα, η δύναμη και η ορμή των εμβατηριακών τμημάτων, η ευρηματική ενορχήστρωση, η εναλλαγή διαθέσεων από το μελαγχολικό τραγούδι του δεύτερου μέρους έως τη φρενήρη, εκστατική εκπυρσοκρότηση του τελευταίου, επιβεβαιώνουν τις ικανότητες ενός σπουδαίου συνθέτη, ο οποίος παραμένει στη σκιά. Ακόμη και οι ελληνικές ορχήστρες στην πλειονότητά τους επιμένουν να το αγνοούν, ενώ με εξαίρεση κάποιους από τους «Ελληνικούς χορούς», έναν από τους οποίους είχε επιλέξει ως σήμα των «Επικαίρων» ακόμη και η χούντα, σπάνια παρουσιάζουν άλλο έργο του στις εκτός Ελλάδος εμφανίσεις τους.
Η βραδιά ξεκίνησε με το «Κοντσέρτο γκρόσο» του Δημήτρη Μητρόπουλου, γραμμένο το 1928. Πρόκειται για ένα από τα τελευταία έργα που συνέθεσε, πριν στραφεί αποκλειστικά στη διεύθυνση ορχήστρας. Ακολουθεί την παραδοσιακή διάρθρωση ενός μπαρόκ κοντσέρτου, στο οποίο άλλωστε παραπέμπει και ο τίτλος. Το χαρακτηρίζουν μάλλον αυστηρότητα και εγκράτεια, στοιχεία που ανέδειξε επίσης η διεύθυνση του Φιδετζή.
Ανάμεσα στα δύο αυτά έργα ιστορικής ελληνικής μουσικής, συνθετών που δεν βρίσκονται πια στη ζωή, ακούστηκαν η «Φαντασία κοντσερτάντε» για σόλο βιόλα και έγχορδα του Σίμου Παπάνα (γενν. 1979) και το «In memoriam» του Περικλή Κούκου (γενν. 1960), στη μνήμη του Γιάννη Α. Παπαϊωάννου. Σολίστ στον εκφραστικό, λυρικό «μονόλογο» του Παπάνα ήταν ο Πάρις Αναστασιάδης. Ανάμνηση ανάλογων έργων του τέλους του 19ου και των αρχών του 20ού, η «Φαντασία» ξεκινά χαμηλόφωνα, ως ποιητικός μονόλογος της βιόλας με την ορχήστρα σε δεύτερο επίπεδο να υπογραμμίζει τη νοσταλγική ατμόσφαιρα. Σταδιακά αναπτύσσεται η περισσότερο δραματική συνιστώσα και η σύνθεση καταλήγει χαμηλόφωνα, όπως άρχισε. Λυρικό είναι επίσης το έργο του Κούκου, ένα τρυφερό μελωδικό τραγούδι, συναισθηματικό, ιδιαίτερα φορτισμένο αλλά εκφραστικά λιτό, θαυμάσια προσφορά στη μνήμη του Γιάννη Α. Παπαϊωάννου.