Στον πολύχρωμο και αεικίνητο κόσμο της ποπ μουσικής, το καλοκαίρι προσφέρεται κυρίως για μεμονωμένα σινκγλ, επιτυχίες των 2-3 μηνών που θα δώσουν τον ρυθμό στα κλαμπ και ταυτόχρονα θα θέσουν νέα ρεκόρ «χτυπημάτων» στο YouTube. Υπάρχει ωστόσο και η άλλη πλευρά· οι (λεγόμενοι) ποπ καλλιτέχνες δηλαδή, οι οποίοι προτιμούν να κυκλοφορούν ολοκληρωμένα άλμπουμ, με αρχή, μέση και τέλος, τα οποία μάλιστα βλέπουν ως ευκαιρίες εξέλιξης ή και μεγάλων αλλαγών στη μουσική τους. Για του λόγου το αληθές ακολουθούν τρία παραδείγματα καλλιτεχνών διεθνούς φήμης, οι οποίοι φέτος το καλοκαίρι κυκλοφόρησαν νέους δίσκους, εξερευνώντας διαφορετικά μουσικά μονοπάτια.
Η Λάνα Ντελ Ρέι. Η πιο ιδιαίτερη πιθανότατα ποπ σταρ του καιρού μας, είχε μέχρι τώρα σαν σήμα-κατατεθέν της εκείνη τη vintage μελαγχολία, ποτισμένη με μια δόση κανονικής κατάθλιψης και ροπής προς την καταστροφή. Δεν ήταν λίγοι μάλιστα εκείνοι που προέβλεπαν πως η Λάνα θα ήταν το επόμενο μεγάλο αστέρι που θα μας άφηνε νωρίς, τυφλωμένο από τη λάμψη του – και άλλα τέτοια γραφικά. Εκείνη όχι μόνο είναι ακόμα εδώ, αλλά τιτλοφορεί και την πιο πρόσφατη δουλειά της «Lust for Life», λαχτάρα για ζωή δηλαδή, την οποία μάλλον χαίρεται με την καρδιά της στα 32 της χρόνια. Φυσικά και η Αμερικανίδα τραγουδοποιός δεν είναι αφελής, ώστε να μεταβάλει πλήρως την (επιτυχημένη) ταυτότητά της.
Τα φωνητικά του «Lust for Life» διατηρούν στο ακέραιο την ατμοσφαιρική μελαγχολία τους, το ίδιο και οι μελωδίες, που μοιάζουν εδώ ακόμα πιο απογυμνωμένες σε σύγκριση με το προηγούμενο «Honeymoon». Η διαφορά ωστόσο έγκειται στους στίχους. Η απέραντη θλίψη και οι αυτοκαταστροφικές σχέσεις που κυριαρχούσαν πριν, εδώ εμφανίζονται μόνο σαν αναμνήσεις, επουλωμένα σημάδια προηγούμενων μαχών. Αντί για αυτά υπάρχει η χαρά του έρωτα («Love», «Lust for Life», «White Mustang»), η αποθέωση της γυναικείας φύσης («God Bless America – Αnd Αll Τhe Βeautiful Women In It») ακόμα και η ανησυχία για το μέλλον της χώρας της («When The World Was At War We Kept Dancing»). Και οι συνεργασίες όμως εδώ είναι διαφορετικές, με τους χιπ-χοπ/R’n’B καλλιτέχνες The Weeknd και ASAP Rocky να δίνουν έναν άλλο, πιο σύγχρονο, τόνο στον δίσκο. Ο τελευταίος πάντως, όπως δείχνουν και οι ρίμες του (Uh, her sophistication makes you wanna quit the bitch you datin’/ Let’s skip the games, let’s quit the playin’), ξέρει να αποδίδει και τον πρέποντα… σεβασμό.
Δίπλα στη φτασμένη Λάνα στέκεται άνετα και μια ακόμα πιο νέα, αλλά εξαιρετικά ταλαντούχα συνάδελφός της. Η εικοσάχρονη Νεοζηλανδή Lorde έχει αρχίσει ήδη τη δική της κατάκτηση της παγκόσμιας σκηνής και το πιο πρόσφατο άλμπουμ της «Melodrama» μοιάζει με ιδανικό… εργαλείο. Με στίχους και μουσική δική της, η Lorde υπογράφει έναν δίσκο που μοιάζει με δροσιστικό καλοκαιρινό κοκτέιλ. Οι πλούσιες ηλεκτρονικές φόρμες που χαρακτήριζαν το ντεμπούτο της «Pure Heroine», υπάρχουν και εδώ· εμπλουτίζονται ωστόσο από τη διακριτική μελαγχολία του πιάνου, τον όγκο της ηλεκτρικής κιθάρας και πολλά άλλα συστατικά, τα οποία κάνουν το μείγμα… εκρηκτικό. Εκρηκτικό σαν το «Homemade Dynamite», ένα από τα καλύτερα κομμάτια του άλμπουμ, χαρακτηριστικό της «συναισθηματικής αναγέννησης», όπως έχει η ίδια χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη δουλειά της. Το πιο συναρπαστικό όμως είναι να παρατηρεί κανείς, μέσα από τη μουσική, το μοναδικό στιγμιότυπο της μετάβασης μιας καλλιτέχνιδος από την εφηβεία (το «Pure Heroine» κυκλοφόρησε όταν ήταν 16 ετών) στην ενήλικη δημιουργική ζωή.
Οι τρίτοι της παρουσίασής μας είναι οι Arcade Fire. Η μπάντα από το Μόντρεαλ βέβαια ανήκει προφανώς στον χώρο της ροκ, ωστόσο η δημοφιλία τους και πολύ περισσότερο το ύφος του τελευταίου άλμπουμ τους αρκούν για να τους τοποθετήσουν στο φάσμα των mainstream μουσικών δυνάμεων. Το «Everything Now», το οποίο έρχεται τέσσερα χρόνια μετά το «Reflektor» του 2013, σηματοδοτεί τη στροφή (;) του συγκροτήματος προς έναν πιο ποπ, χορευτικό ήχο, κατάλληλο περισσότερο για τις πολύχρωμες πίστες των κλαμπ, παρά για ροκ ξεφαντώματα. Από όλα πάντως τα ενδιαφέροντα κομμάτια του, εμείς προτιμάμε τα παιχνιδιάρικα, ατμοσφαιρικά φαλτσέτα του «Electric Blue».