Οπως οι ζωγράφοι του βορρά έτσι και οι συνθέτες του, σπάνια καταφέρνουν να αποτυπώσουν το φως της Μεσογείου. To 1903 o Δανός Καρλ Νίλσεν εμπνεύστηκε από το φως της Αττικής. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο αξιοποίησε τα χάλκινα στην εισαγωγή «Ηλιος», παραπέμπουν μάλλον σε χολιγουντιανή ταινία με θέμα εμπνευσμένο από την αρχαία Ρώμη. Με το έργο αυτό ξεκίνησαν στις 6 Οκτωβρίου οι φετινές συναυλίες της Κρατικής Ορχήστρας Αθηνών υπό τον καλλιτεχνικό της διευθυντή Στέφανο Τσιαλή στην αίθουσα «Φίλων της μουσικής».
Κύριο έργο της βραδιάς υπό τον παραπλανητικό γενικό τίτλο «Ο άνθρωπος και η φύση», υπήρξε το «Τραγούδι της γης» του Γκούσταφ Μάλερ. Ο Βοημός συνθέτης κατεξοχήν δεν υπήρξε περιγραφικός και συνεπώς οι εκτελέσεις των έργων του δεν εξαντλούνται στη ορθή απόδοση του μουσικού κειμένου. Οι Συμφωνίες του αποτελούν συναισθηματικές καταθέσεις μετουσιωμένες σε μουσική. Στην πλειοψηφία τους εκφράζουν μεγάλο πόνο, έντονα και βαθιά συναισθήματα. Οχι επειδή το λένε σχεδόν όλοι οι μελετητές του, αλλά επειδή το λέει σταθερά ο ίδιος. Το «Τραγούδι της γης» δεν είναι φυσιολατρικό, αλλά αφορά την αγωνία του ανθρώπου μπροστά στον θάνατο. Ο συνθέτης το θεωρούσε ως το πιο προσωπικό του έργο, καθώς γράφτηκε έπειτα από ένα τριπλό χτύπημα στη ζωή του, τον θάνατο της μεγαλύτερης κόρης του, την υποχρεωτική παραίτησή του από διευθυντής της Οπερας της Βιέννης και τη διάγνωση σοβαρής ασθένειας από την οποία έπασχε. Μέσα από τα κινεζικά ποιήματα που μελοποίησε, ο Μάλερ εξέφρασε για ακόμα μία φορά το αίσθημα της απώλειας και αντιδιέστειλε τη χαρά και το φως του φυσικού κόσμου με το σκότος του τέλους.
Από όλα αυτά ελάχιστα έφτασαν στο ισχνότατο, πρωτίστως ευκαιριακό, ακροατήριο της Κρατικής. Κατά το μεγαλύτερο μέρος της βραδιάς η ορχήστρα έπαιζε σταθερά πολύ δυνατά, δημιουργώντας πρόβλημα ακόμα και στην καλά εστιασμένη φωνή του Ελληνα τενόρου Μάριο Τζεφίρι, ο οποίος πάντως ανταποκρίθηκε καλά στις απαιτήσεις της απάνθρωπης παρτιτούρας. Η Κινέζα κοντράλτο Γκουάνγκ Γιανγκ διέθετε ωραίο θερμό ηχόχρωμα, κατάλληλο για τη συγκεκριμένη μουσική, τραγουδούσε όμως σε γλώσσα ακατανόητη ακόμα και όταν η φωνή ακουγόταν με άνεση. Οι καλές σολιστικές συνεισφορές, όπως αυτή του ομποΐστα Δημήτρη Βάμβα ασφαλώς είναι ευπρόσδεκτες, ωστόσο ο Μάλερ δεν είναι Ρίχαρντ Στράους, όπου από την ενορχήστρωση κρίνονται πολλά. Στη δική του περίπτωση η ορχήστρα δεν καλείται απλώς να αποδώσει σωστά τις νότες, αλλά να αναζητήσει τρόπους να εκφραστεί μέσα από αυτές.