Από τα πρώτα πράγματα που καταλαβαίνεις όταν κουβεντιάζεις με τον Σωκράτη Σινόπουλο είναι η απόλυτη, σχεδόν σωματική, αφοσίωση στην τέχνη του. Καθώς μιλάει με ζέση για τη μουσική και το όργανο στο οποίο έχει ο ίδιος αφιερωθεί, κάθεται στον καναπέ με τα γόνατα ενωμένα, ακριβώς στη στάση που απαιτεί το παίξιμο της λύρας. Ο Σινόπουλος, τον οποίο θα δούμε μαζί με το κουαρτέτο του την επόμενη Παρασκευή (9/2) στο Gazarte, έχει τα τελευταία χρόνια αποκτήσει καλλιτεχνική φήμη, η οποία ξεπερνά κατά πολύ τα ελληνικά σύνορα, παρόλο που δεν ξεκίνησε να παίζει λύρα στα 40 του…
«Ενιωθα το ίδιο καλά όλα αυτά τα χρόνια με τις συνεργασίες που έκανα –και εξακολουθώ να κάνω–, τη συμμετοχή σε πολλά διαφορετικά σχήματα. Πάντα όμως είχα και το όνειρο να πω τα πράγματα όπως εγώ θέλω.
Στην επιτυχία αυτού του προσωπικού δίσκου έπαιξε σίγουρα μεγάλο ρόλο το όνομα της ECM, αν είχε δοθεί αλλού ή τον έκανα μόνος μου, αμφιβάλλω αν θα έχει προσεχθεί, ανεξάρτητα από την αξία του». Ο δίσκος βέβαια είναι το «Eight Winds», το εξαιρετικό σύνολο που κυκλοφόρησε το 2015 και αποτελεί έναν συναρπαστικό συγκερασμό των παραδόσεων της λύρας με τις δυτικότροπες επιρροές της τζαζ και της σύγχρονης μουσικής.
«Το ζητούμενο εξαρχής ήταν να συνδυάσουμε πρώτα από όλα μέσα μας τα είδη. Το fusion μοιάζει ωραίο σαν ιδέα, ωστόσο κρύβει πάντα την παγίδα να μη δουλέψουν μαζί τα υλικά σου. Οχι διότι όντως δεν συνδυάζονται, αλλά επειδή ο ίδιος δεν τα έχεις αφομοιώσει», λέει ο Σινόπουλος σχετικά. Πώς προκύπτουν όμως κομμάτια σαν το συγκινητικό «Yerma» ή το «Aegean Sea», συλλεγμένα από όλες τις γωνιές της Ελλάδας; «Ο πυρήνας των κομματιών είναι μερικές πολύ απλές μελωδίες, αρκετές από τις οποίες δεν τις έφτιαξα καν στο όργανο, τις σφύριξα μόνο ή τις τραγούδησα στον δρόμο. Από εκεί και έπειτα δουλέψαμε ομαδικά και αυτοσχεδιαστικά. Με τον καιρό μάλιστα και τις ζωντανές εμφανίσεις, καινούργια στοιχεία προστέθηκαν και πλέον αποτελούν μέρος των κομματιών».
Πέρα από τις αναρίθμητες συνεργασίες, ο Σωκράτης Σινόπουλος πάντα είχε και το δικό του όνειρο να πει τα πράγματα «όπως εγώ θέλω».
Στο κέντρο όλων των συνθέσεων, όπως είπαμε, βρίσκεται η λύρα, η οποία φαίνεται να βρίσκει ανταπόκριση και πέρα από την άμεση «γειτονιά» μας. «Η λύρα κουβαλά μια ιστορικότητα, η οποία μας συγκινεί, όπως συγκινεί και τους γύρω λαούς. Πρόκειται για ένα όργανο που έχει μείνει απαράλλαχτο εδώ και χίλια χρόνια τουλάχιστον, οπότε από μόνο του είναι ήδη φορτισμένο. Στο εξωτερικό γίνεται, νομίζω, άμεσα και εύκολα αντιληπτή η κεντρική ιδέα, αυτή η συγκινησιακή φόρτιση, είτε πρόκειται για κάποιο μέγαρο μουσικής είτε για ένα τζαζ κλαμπ. Κι ας μην έχουν καμία ιστορική σχέση με τη συγκεκριμένη παράδοση». Πώς όμως ξεκίνησε η δική του σχέση με αυτό το πολύ ιδιαίτερο όργανο; «Αρχισα να παίζω λύρα όταν ήμουν 14 χρονών και για μία δεκαετία τουλάχιστον ήμουν σε έναν κόσμο ενδιάμεσο, ασυνείδητο. Ηταν μια εποχή που μου άρεσε να αφήνω τους “ανέμους” να με παρασέρνουν. Τώρα πια νομίζω πως έχω βρει το σταθερό μου σημείο και αυτοί συνεχίζουν να φυσούν γύρω μου. Ακόμα, βέβαια, πού και πού αφήνω κάποιον να με παίρνει μαζί του κι έτσι γεννιέται κάτι καινούργιο».
Νέο άλμπουμ
Ο Σωκράτης Σινόπουλος και οι συνοδοιπόροι του, πάντως, δεν μένουν απλώς στην επιτυχία της πρώτης δουλειάς και στις ζωντανές εμφανίσεις: «Αυτόν τον καιρό δουλεύουμε το νέο άλμπουμ με την ECM, το οποίο ελπίζω πως θα είναι έτοιμο την άνοιξη. Το γκρουπ έχει δέσει καλά πια και προσπαθούμε να περάσουμε το αυτοσχεδιαστικό κλίμα των λάιβ και στην ηχογράφηση. Χρειάζεται προσοχή βέβαια, διότι οι μουσικοί έχουν την τάση να το παρακάνουν, ειδικά στα αυτοσχεδιαστικά. Από την άλλη και η παραδοσιακή λαϊκή μουσική είναι από μόνη της αρκετά περίπλοκη. Μοιάζει λίγο με γλυκό που έχει πάρα πολύ σιρόπι, χρειάζεται και το λεμονάκι του…».
Η συναυλία στο Gazarte ξεκινά στις 10 μ.μ., Βουτάδων 32-34.