Σε ένα μινιμαλιστικό, σχεδόν γυμνό σκηνικό, που αποτελείται από μια μεγάλη πολυμορφική κατασκευή, η οποία αλλάζει διάταξη συμβολίζοντας πιθανόν τα περάσματα από τον έναν στον άλλο χώρο, ένα ζευγάρι κλασικών χορευτών παίζει κάτι που μοιάζει με τη σκηνή του θανάτου του Ρωμαίου και της Ιουλιέττας. Χωρίς μουσική συνοδεία, αλλά υπό την ψυχρή εποπτεία ανδρών με μαύρα κοστούμια και γυαλιά. Οταν το ζευγάρι πεθαίνει, ο σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης ίσως κλείνει το μάτι σε όσους περίμεναν μια πιο κλασική μεταφορά της όπερας του Σαρλ Γκουνό. Αμέσως μετά η Χορωδία της ΕΛΣ εμφανίζεται για το χορικό του σαιξπηρικού προλόγου που διατήρησαν οι λιμπρετίστες Ζιλ Μπαρμπιέ και Μισέλ Καρέ, προτείνοντας ένα εναλλακτικό ξεκίνημα του έργου.
Κάπως έτσι ξεκινά η πεντάπρακτη όπερα «Ρωμαίος και Ιουλιέττα» που παρουσιάζει για πρώτη φορά η Εθνική Λυρική Σκηνή. Φέτος συμπληρώνονται 200 χρόνια από τη γέννηση του Σαρλ Γκουνό, συνθέτη του «Φάουστ», o οποίος γνώρισε μεγάλη επιτυχία με την ερωτική ιστορία των δύο εφήβων από την πρώτη παρουσίασή της στο Παρίσι του 1867. Η όπερα του Γκουνό θεωρείται η πιο πιστή μεταφορά της ιστορίας του Σαίξπηρ, από τον οποίο οι λιμπρετίστες διατήρησαν αυτούσιες εκφράσεις, όπως διαβάζουμε στο αναλυτικό πρόγραμμα της ΕΛΣ. Ο μονόλογος του Μερκούτιου για τη Μαμπ, τη βασίλισσα των ονείρων και των ψευδαισθήσεων, που απευθύνεται στον Ρωμαίο, το κήρυγμα του πατέρα Λαυρέντιου, ο μονόλογος της Ιουλιέττας προτού πιει το πρώτο φιαλίδιο, οι συναντήσεις των δύο εραστών και τα λόγια αφοσίωσης και αγάπης που αντάλλασσαν ήταν χρήσιμα υλικά για τη δημιουργία μιας όπερας.
Ενα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό της όπερας του Γκουνό είναι η ακολουθία ντουέτων μέσα από τα οποία το κοινό παρακολουθεί την εξέλιξη των συναισθημάτων μεταξύ του ζευγαριού και τη μοιραία σχέση τους. Το τέλος της ιστορίας είναι ελαφρώς παραλλαγμένο από τη σαιξπηρική εκδοχή, εξυπηρετώντας το λυρικό θέατρο. Οταν η Ιουλιέττα ξυπνάει από τον υποτιθέμενο θάνατό της, ο Ρωμαίος, που έχει πιει το δηλητήριο, διατηρεί τις αισθήσεις του και την καλεί να φύγουν μαζί σαν να μη γνωρίζει το τέλος που έρχεται. Οι δύο εραστές ξαναζούν το παρελθόν και πεθαίνουν τραγουδώντας μαζί, ενώ ο Σαίξπηρ ήθελε την Ιουλιέττα να βρίσκει τον Ρωμαίο νεκρό όταν ξυπνούσε.
Χωρίς να εκφράζουμε τη γνώμη ενός ειδικού, η υψίφωνος Μυρτώ Παπαθανασίου ανταποκρίθηκε επάξια στο ντεμπούτο της ως Ιουλιέττας, ενώ φάνηκε η εμπειρία του Ισπανού τενόρου Ισμαέλ Τζόρντι στον ρόλο του Ρωμαίου. Από τους υπόλοιπους ρόλους ξεχωρίσαμε τον Μερκούτιο Χάρη Ανδριανό και τη μεσόφωνο Αρτεμι Μπόγρη στον ρόλο του υπηρέτη Στέφανου, ενώ ο Λουκάς Καρυτινός οδήγησε με ασφάλεια την ορχήστρα της ΕΛΣ στα απαιτητικά μουσικά μέρη της όπερας. «Ντεμπούτο» στο λυρικό θέατρο έκανε και ο έμπειρος θεατρικός σκηνοθέτης Νίκος Μαστοράκης, ο οποίος επέλεξε τον δρόμο του εκμοντερνισμού του οπερατικού υλικού δημιουργώντας όμως ένα μινιμαλιστικό περιβάλλον που άφηνε στους μονωδούς να σηκώσουν μόνοι τους το βάρος της μουσικής και υποκριτικής ερμηνείας. Ο έρωτας, η αγωνία, το δράμα μέχρι τον τελικό χαμό αποδόθηκαν μουσικά αλλά όχι θεατρικά, με εξαίρεση τις σκηνές της μονομαχίας που ο συνθέτης είχε φροντίσει ιδιαιτέρως όταν έγραφε το έργο.
Ρωμαίος και Ιουλιέττα, έως 11 Μαρτίου, ΚΠΙΣΝ.