Το μεράκι των Ελλήνων ερμηνευτών

Το μεράκι των Ελλήνων ερμηνευτών

3' 24" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Και όμως, εν έτει 2018 υπάρχει ενδιαφέρουσα δισκογραφία στην Ελλάδα. Μπορεί τα κέρδη από τις πωλήσεις να είναι εδώ και χρόνια μηδαμινά και τα καινούργια άλμπουμ να εξυπηρετούν εμπορικά μόνο τη διατήρηση στην «επικαιρότητα», ωστόσο είναι αρκετοί οι Ελληνες καλλιτέχνες οι οποίοι ακόμη κατασκευάζουν προσεκτικά και με μεράκι τους δίσκους τους. Αφενός, διότι έτσι τροφοδοτούν με νέο υλικό τις ζωντανές εμφανίσεις, αφετέρου, απλώς γιατί τη δημιουργία δεν τη σταματά καμία κρίση. Με όλα τα παραπάνω κατά νου, διαλέγουμε τέσσερις πρόσφατες κυκλοφορίες, από διαφορετικά μουσικά είδη, που φέρουν όμως την ποιοτική σφραγίδα νέων και παλιότερων Ελλήνων μουσικών.

Θανάσης Παπακωνσταντίνου

«Με στόμα που γελά»

Καινούργιο δίσκο μας προσφέρει περίπου κάθε τέσσερα χρόνια. Δεν κάνει σχεδόν ποτέ χειμερινές ζωντανές εμφανίσεις. Το 2017 δεν έκανε ούτε καλοκαιρινές και οι θαυμαστές του έπαθαν κάτι σαν… στερητικό σύνδρομο. Η αποχή ωστόσο από ό,τι φαίνεται άξιζε τον κόπο, αφού ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου επέστρεψε από αυτή με καινούργιο άλμπουμ, το οποίο τυχαίνει μάλιστα να είναι εξαιρετικό.

Ο χαρακτηρισμός δεν οφείλεται τόσο στα (ούτως ή άλλως λίγα) «χιτ» τραγούδια, στην άψογη ποιοτικά παραγωγή, ούτε καν στο γεγονός πως εδώ έχουμε την εκτενέστερη, από την εποχή της «Ανδρομέδας», συνεργασία του Θανάση με τον Σωκράτη Μάλαμα. Το βασικό είναι πως ο δημοφιλέστερος, μακράν, σημερινός Ελληνας τραγουδοποιός, με βάση θαυμαστών που εκτείνεται σε όλες τις ηλικίες και τα λοιπά μουσικά γούστα, αρνείται να θέσει εαυτόν «αιχμάλωτο» της επιτυχίας του.

Το «Με στόμα που γελά» ξεκινά με τη μελοποιημένη ερμηνεία ενός ποιήματος του Τάσου Λειβαδίτη. Στη συνέχεια θα ακούσουμε κομμάτια με αναφορές στον Ράινερ Μαρία Ρίλκε και στον Ερμαν Εσσε. Τα καλύτερα, βέβαια, είναι του ίδιου του Θανάση: από τη βαθιά τρυφερή «Απόδραση» μέχρι το κορυφαία ενορχηστρωμένο «Σκέψη μου ξημερωμένη» (με τα βιολιά του Φώτη Σιώτα), τα περισσότερα από τα τραγούδια έχουν να δώσουν εκπλήξεις ακόμη και έπειτα από δεκάδες ακροάσεις.

Ολα τα παραπάνω, βέβαια, δεν σημαίνουν πως ο νέος δίσκος δεν ταιριάζει και στις καλοκαιρινές συναυλίες που έχουν ήδη προαναγγελθεί. Κομμάτια μάλιστα όπως τα «Μείνε κοντά μου» και «Ζητιανόξυλο» φτιάχνουν μια χαρά ατμόσφαιρα και για γλέντι. Το μοναδικό «παράπονο» αφορά τις ερμηνείες. Ο Μάλαμας είναι όπως πάντα υπέροχος, ωστόσο θα θέλαμε λίγο ακόμα τον Θανάση με το δικό του χαρακτηριστικό ιδίωμα.

Menta

«Polyend»

Επειτα από μουσικές αναζητήσεις περίπου 20 ετών, οι Menta φαίνονται πια όχι απλώς κατασταλαγμένοι, αλλά ώριμοι ώστε να μας δώσουν μια πραγματικά συναρπαστική δουλειά. Το «Polyend» ακούγεται σαν ισοπεδωτικό κύμα σύγχρονου ηλεκτρονικού ρυθμού και ταυτόχρονα σαν εισβολή αναλογικών συνθεσάιζερ από το ένδοξο παρελθόν. Οι οκτώ συνθέσεις του με τους μονολεκτικούς τίτλους –που σχηματίζουν και ένα συνολικό μήνυμα– είναι αξιοθαύμαστες, εκτός των άλλων, για την οικονομία και την αίσθηση του ολοκληρωμένου που αποπνέουν. Λειτουργούν δε και συνειρμικά· ακούγοντας για παράδειγμα το «Poly», νομίζει κανείς ότι έχει βρεθεί ξανά σε εκείνη τη δύσκολη πίστα του παλιού βιντεο-παιχνιδιού που δεν έλεγε να τελειώσει. Ο vintage ήχος ξεχειλίζει επίσης στο «You» και γενικότερα ντύνει ολόκληρο το άλμπουμ με μια υπέροχη πατίνα που του χαρίζει αέρα κλασικού. Το βινύλιο, το οποίο αποτελεί και τη μοναδική φυσική μορφή κυκλοφορίας του δίσκου, πρέπει να μπει στη δισκοθήκη κάθε καλού dj.

Noise Figures

«Telepath»

Τους Noise Figures τούς γνωρίσαμε με το αναπάντεχα καλό ντεμπούτο «Aphelion». Δυόμισι χρόνια μετά, το δίδυμο των Ελλήνων ρόκερ επιστρέφει με ένα δίσκο στον οποίο το γκάζι είναι πατημένο στο τέρμα από την αρχή ώς το τέλος. Το πολύ δημοφιλές τα τελευταία χρόνια και στη χώρα μας υποείδος της stoner είναι φαινομενικά απλό, όμως λίγοι καταφέρνουν να αποδώσουν σωστά την ατμόσφαιρά του. Αυτό το κάνουν σίγουρα οι Figures, οι οποίοι φτιάχνουν ένα σφιχτό σύνολο κομματιών, προσφέροντας στην πορεία και μερικά «εθιστικά» όπως το «Stay Forever Young».

Angelika Dusk

«Beautiful Mess»

Δεύτερος προσωπικός δίσκος και για την Angelika Dusk και μάλιστα σε συνεργασία με τον σπουδαίο παραγωγό Ρούπερτ Κρίστι. Ομορφη ποπ, με ήχο που ακούγεται γεμάτος και ακριβής είναι το χαρακτηριστικό των περισσότερων κομματιών, τα οποία έχουν και έναν πιο σέξι αέρα συγκριτικά με το προηγούμενο «Marionette». Ενα ακόμη επίτευγμα είναι πως σχεδόν όλα τα τραγούδια, καλύτερα και πιο αδύναμα, έχουν ταυτότητα και δεν μοιάζουν απλώς με γεμίσματα των υπολοίπων. Ανάμεσα σε αρκετά ενδιαφέροντα, εμείς ξεχωρίζουμε τα λίγο πιο «βρώμικα» «Beautiful Mess» και «Scream».

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή