Δύο έργα του Σκαλκώτα βγαίνουν στο φως

Δύο έργα του Σκαλκώτα βγαίνουν στο φως

1' 47" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ακόμα μία συναισθηματικά φορτισμένη συναυλία διηύθυνε ο Βύρων Φιδετζής με τη Φιλαρμόνια Ορχήστρα Αθηνών, στις 13 Φεβρουαρίου, στην πρώτη της φιλοξενία στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Στο επίκεντρο της βραδιάς βρέθηκε η πρώτη παρουσίαση της αποκατεστημένης μορφής δύο έργων του Νίκου Σκαλκώτα, τα οποία ανήκουν στην περίοδο μαθητείας του πλάι στον Σένμπεργκ στο Βερολίνο και τα οποία μέχρι πρόσφατα λογίζονταν χαμένα. Ανακαλύφθηκαν από τον μουσικολόγο Γιάννη Τσελίκα στο Πανεπιστήμιο του Μπάφαλο της Νέας Υόρκης και αντίγραφά τους περιήλθαν στη Μουσική Βιβλιοθήκη «Λίλιαν Βουδούρη» του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής», ο οποίος διοργάνωσε τη συναυλία.

Πρόκειται για τη «Σουίτα για βιολί και μικρή ορχήστρα» του 1929 και για το «Κοντσέρτο για βιολί, πιάνο και ορχήστρα» του 1930, τα οποία ενορχήστρωσε ο μουσικολόγος, ενορχηστρωτής και επιμελητής μουσικών εκδόσεων Γιάννης Σαμπροβαλάκης. Από τη «Σουίτα» σώζονται μονάχα τέσσερα από τα πέντε μέρη, καθώς από τα τελευταίο σώζεται μόνο το μέρος του σόλο βιολιού. Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η ενορχήστρωσή της, από την οποία απουσιάζουν τα βιολιά. Η επιλογή δεν ήταν ασυνήθιστη και στοχεύει πιθανώς στη μεγαλύτερη ανάδειξη του σολιστικού μέρους, καθώς δεν υπάρχει «ανταγωνισμός» από ομοειδές ηχόχρωμα. Το διπλό Κοντσέρτο έχει, προφανώς, το ενδιαφέρον της συνομιλίας του βιολιού με το πιάνο. Επιπλέον, όμως, περιέχει ένα μουσικό θέμα το οποίο ο Σκαλκώτας χρησιμοποίησε πολύ αργότερα, το 1948, στη «Μικρή συμφωνία» σε σι ύφεση μείζονα, ωστόσο σε τελείως διαφορετικό ηχητικό πλαίσιο, μετατονισμένο και σε τονικό ιδίωμα, όχι ατονικό όπως στην περίπτωση του διπλού κοντσέρτου.

Οι ερμηνείες των έργων από την ορχήστρα υπό τον Φιδετζή με σολίστες τους Γιώργο Δεμερτζή (βιολί) και Βασίλη Βαρβαρέσο (πιάνο) ήταν προσεγμένες στις λεπτομέρειές τους. Τα νευρώδη μέρη με τις (α)γωνιώδεις μελωδικές γραμμές δόθηκαν με σαφήνεια και ακρίβεια, ενώ τα λυρικά τμήματα χαρακτηρίστηκαν από εγκράτεια. Ορχήστρα και αρχιμουσικός είχαν, άλλωστε, νωρίτερα την ευκαιρία να εκφραστούν πιο πληθωρικά, καθώς η βραδιά ξεκίνησε με την υστερορομαντικής γραφής «ορχηστρική μπαλάντα» του Πάουλ Γιουόν, σε πρώτη πανελλήνια εκτέλεση.

Στο δεύτερο μέρος η συναυλία περιλάμβανε τη δεύτερη «Δωδεκανησιακή σουίτα» του Γιάννη Κωνσταντινίδη, έργο του 1949, και τη δεύτερη Συμφωνία του Κουρτ Βάιλ, έργο του 1933, στο οποίο κυριάρχησε ο τύπος μελωδιών που έκαναν τον συνθέτη διάσημο καθώς επίσης η σολιστική χρήση χαρακτηριστικών οργάνων, όπως η τρομπέτα.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή