Δεν είναι ένα και δυο. Είναι περισσότερα από δέκα ανόμοια cd που κυκλοφόρησαν την τελευταία εξαετία. Ανήκουν σε διαφορετικούς καλλιτέχνες, όμως έχουν κάτι κοινό. Εξώφυλλα με γούστο και πρωτοτυπία, καθόλου κραυγαλέα. Στο οπισθόφυλλο το σήμα της εταιρείας που τα κυκλοφόρησε: violins productions.
Σε μια εποχή που οι μεγάλες δισκογραφικές συρρικνώνουν ρεπερτόριο και δράσεις, μία μικρή λειτουργεί ως ορμητήριο Ελλήνων και ξένων μουσικών στη Νάουσα της Πάρου. Εκεί ηχογράφησε ο Γερμανός Κρίστιαν Ρόνιγκ το άλμπουμ «Greece is Mine». Εκεί σμίγουν ο μεσογειακός ήχος με τα μονοπάτια της τζαζ, οι ρυθμοί του Αιγαίου με το παράπονο της αρμένικης μουσικής.
Το στούντιο βρίσκεται σε ένα κτήμα 15 στρεμμάτων, γεμάτο από αμπέλια και ελιές, όπου κατά καιρούς συναντιούνται ξεχωριστοί μουσικοί: Ανδρέας Πολυζωγόπουλος, Βαγγέλης Καρίπης, Αντώνης Απέργης, Μάρθα Μαυροειδή, Στάθης Κουκουλάρης, Ανατολή Μαργιόλα, Marc Buronfosse, Γιώργος Βεντούρης, Stephan Tsapis, Κώστας Βασιλικός, Αγγελος Παπαχατζής, Ανέστης Μπαρμπάτσης, Γιάννης Μπαλίκος, Πέτρος Βαρθακούρης, Λεωνίδας, Σαραντόπουλος, Θοδωρής Κότσυφας , Ντίνος Μάνος, Θάνος Χατζηαναγνώστου, Λευτέρης Χαβουτσάς, Βαχάν Γκαλστιάν (ο δεξιοτέχνης του αρμένικου παραδοσιακού πνευστού ντουντούκ).
«Ολα ξεκίνησαν από ανάγκη», λέει Σπύρος Μπάλιος. «Η καταγωγή μου, κατά το ήμισυ, είναι από την Πάρο. Το 2001 σκέφτηκα να κάνω κάτι που να σχετίζεται με τον ήχο και το φως, διότι όταν θέλαμε να παίξουμε στο νησί δεν υπήρχε εξοπλισμός ούτε για μας ούτε για τους άλλους». Ετσι ξεκίνησε μια εταιρεία παραγωγής ήχου και εικόνας κι αυτό έφερε στην πορεία, το 2010, το στούντιο και δύο χρόνια αργότερα τη δισκογραφική εταιρεία. Μουσικός και ο ίδιος, άρχισε να ασχολείται από δώδεκα χρονών μαθαίνοντας μπουζούκι, έπειτα λαούτο και βιολί επηρεασμένος από το μουσικό ιδίωμα της Πάρου και των άλλων νησιών. Αρχισε να μαθαίνει τα πατήματα, από παλαιότερους μουσικούς του νησιού, στην πορεία όμως παρακολούθησε μαθήματα κλασικού βιολιού με δάσκαλο τον Νίκο Χαλιάσα, και μαθήτευσε παραδοσιακό βιολί δίπλα στον Νίκο Οικονομίδη και τον Στάθη Κουκουλάρη. Γνωρίζει τα νυχτερινά κέντρα, τα φεστιβάλ αλλά και τα πανηγύρια, είναι ιδρυτής των ομάδων DelaParo με μουσικούς από την Πάρο, όπου δίνει παραστάσεις παραδοσιακής μουσικής σε όλη την Ελλάδα, αλλά και τη νεότερη ομάδα Sofrano-παλαιό κύμα.
«Ολα ξεκίνησαν από ανάγκη», λέει στην «Κ» ο Σπύρος Μπάλιος.
Μαθεύτηκε σιγά σιγά
«Το στούντιο φτιάχτηκε για εμάς. Κάναμε κάποιες τοπικές παραγωγές, σιγά σιγά μαθεύτηκε, εδώ ηχογράφησε η Χάρις Αλεξίου το «Ενα φιλί». Ομως στο στούντιο αυτό έρχονταν και μουσικοί από το εξωτερικό, μπάντες από τη Γαλλία, νέοι καλλιτέχνες, μέσω ενός ευρωπαϊκού προγράμματος, έμεναν στο νησί για ένα διάστημα και ηχογραφούσαν», λέει ο Σπύρος Μπάλιος. «Κάναμε 15 παραγωγές όλα αυτά τα χρόνια και συνήθως όταν αυτές φτάνουν στο κοινό ή στους μουσικούς, οι ίδιοι αναζητούν να μάθουν περισσότερα. Επίσης, στέλνουμε παραγωγές μας σε ραδιόφωνα της Αμερικής και της Αυστραλίας, τις οποίες παίζουν».
Οι καλλιτέχνες που φτάνουν στο νησί, επιζητούν την ολοκληρωτική απόδραση από την Αθήνα, τη γαλήνη της φύσης. «Αν δεν το ζήσει κάποιος δεν μπορεί να αντιληφθεί τη δύναμη αυτής της εμπειρίας. Προσπαθούμε οι ηχογραφήσεις να είναι όπως ένα λάιβ, να είμαστε όλοι μαζί, εκτός έδρας, μακριά από τα προβλήματα της καθημερινότητας, αφοσιωμένοι στη μουσική».
Σε μια εποχή που όλα αλλάζουν ριζικά, η ψηφιακή επανάσταση αλλάζει το τραγούδι. Ομως αυτό, όπως ισχυρίζεται, δεν σχετίζεται με τη μουσική δημιουργία όσο με το εμπόριο της και τα κανάλια διανομής. «Λένε μειώνονται οι παραγωγές και γυρίζουμε σε παλιότερες εποχές, όμως είναι καλύτερα να έχουμε λιγότερες και να είναι καλύτερες, να είναι ιδιαίτερες. Ο κόσμος δεν ακούει μουσική ούτε διαβάζει βιβλία. Η ακρόαση και η ανάγνωση μοιάζουν με πολυτέλεια στη ζωή μας».
«Προτιμώ το πατάρι»
Μένοντας μόνιμα στο νησί εδώ και χρόνια, παίζει μόνο σε παραστάσεις και σε φεστιβάλ. «Παλιά τα πανηγύρια τα έκαναν οι οικογένειες που ήθελαν να τιμήσουν έναν άγιο, τώρα τα κάνουν οι σύλλογοι. Εγώ απολαμβάνω να είμαστε πέντε μουσικοί σε ένα πατάρι και να χτυπάμε ξύλα με συγκεκριμένο τρόπο. Γιατί ξύλα είναι τα μουσικά όργανα. Κι από κάτω να χορεύουν όλοι μαζί και έπειτα να φεύγουν χαμογελαστοί. Η δύναμη της μουσικής σε τέτοια πανηγύρια φαίνεται στα πρόσωπα των ξένων. Χορεύουν μέχρι το ξημέρωμα κι ας μην καταλαβαίνουν τον στίχο». Μουσικός, παραγωγός αλλά και φωτογράφος, συμμετέχει σε διαγωνισμούς, κάνει εκθέσεις με θέμα την αρχιτεκτονική φωτογραφία και τη φωτογραφία τοπίου. «Οι Κυκλάδες είναι μεγάλο σταυροδρόμι τέχνης, λατρείας, αρχιτεκτονικής, τρόπου ζωής».