Οι «ειδικοί» λένε πως βασικό γνώρισμα των σπουδαίων καλλιτεχνών είναι να πειραματίζονται και να αλλάζουν· να μην επαναπαύονται, με λίγα λόγια, στις δάφνες τους. Και έχουν κερδίσει αρκετές δάφνες οι συγκεκριμένοι… Από τη μια ο Τζακ Γουάιτ, ο οποίος κάποτε χρίστηκε λυτρωτής του ροκ-εν-ρολ, σε μια εποχή που το δοξασμένο είδος ήδη παρήκμαζε, κι από την άλλη οι Arctic Monkeys, η βρετανική μπάντα-θαύμα που θα κρατούσε ψηλά το λάβαρο των Oasis και των Blur. Μέσα στον τελευταίο μήνα και οι δύο παρουσίασαν νέα άλμπουμ, τα οποία μάλιστα δείχνουν πολύ μακρινά σε σχέση με όσα είχαμε συνηθίσει από αυτούς μέχρι τώρα.
Να ξεκινήσουμε από το πιο φρέσκο. Πραγματικά της…ώρας, μιας και το «Tranquility Base Hotel and Casino» κυκλοφόρησε μόλις χθες, σηματοδοτώντας την επιστροφή των Monkeys πέντε χρόνια μετά το «ΑΜ» του 2013. Ισως θα ήταν σωστότερο να λέγαμε την επιστροφή του Αλεξ Τέρνερ, αφού ο frontman της μπάντας είναι εδώ ο απόλυτος πρωταγωνιστής. Ο καινούργιος δίσκος είναι μια δική του εξωστρεφής ενδοσκόπηση – όσο οξύμωρο και να ακούγεται κάτι τέτοιο. Βλέπετε ο Τέρνερ, ο οποίος έγινε σούπερ σταρ μόλις στα 20 του, έχει πολλά να καταθέσει σχετικά με την… εμπειρία και βέβαια δεν μπορεί παρά να το κάνει με τον δικό του δημιουργικά αυτάρεσκο τρόπο.
Οι φαν της μπάντας που θα γεμίσουν το Terra Vibe της Μαλακάσας στις 6 Ιουλίου μάλλον δεν θα ήθελαν να ακούσουν πολλά από τα τραγούδια του καινούργιου δίσκου. Αυτός είναι ένα σύνολο από χαμηλού τέμπο μελωδίες, οι οποίες επιτρέπουν στον Τέρνερ να τοποθετήσει με μεγαλοπρέπεια στίχους που φέρνουν κάπως σε κολάζ από ωραίες ατάκες. Ανάμεσά τους υπάρχουν μικρά «διαμάντια» όπως το «Four out of Five» αλλά και πιο αδύναμα κομμάτια. Αυτό που έχει πραγματική σημασία όμως είναι πως οι Arctic Monkeys, σε αντίθεση με τους περισσότερους αρχικούς συνοδοιπόρους τους, αρνούνται να ταΐσουν απλά το θηρίο· η δική τους ταμπέλα του «εναλλακτικού» δεν έχει ακόμα ξεθωριάσει τελείως.
Ο Τζακ Γουάιτ από τη μεριά του δεν είχε ποτέ τέτοια προβλήματα. Ο Αμερικανός τραγουδοποιός μάς έχει συνηθίσει στις αιρετικές επιλογές, έστω κι αν αρκετές από αυτές είναι απλά για εντυπωσιασμό. Καθαρά μουσικά ωστόσο, το «Boarding House Reach» είναι ίσως η πιο αλλόκοτη στιγμή του. Εκεί θα βρει κανείς βέβαια ηλεκτρισμένους ύμνους σαν το «Over and Over and Over» που θυμίζουν White Stripes, αλλά ακόμα νανουρίσματα («Humoresque»), μουσικά samples («Everything You’ve Ever Learn»), φολκ αποσπάσματα («What’s Done is Done»), μέχρι και… ραπάρισμα («Ice Station Zebra»). Μέσα στον δημιουργικό χαμό, που μοιάζει ειρωνικά ηθελημένος, ο ίδιος ο Γουάιτ κάνει επίδειξη μουσικών γνώσεων και ικανοτήτων. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην ακούγεται πάντα ιδανικό, όμως εκείνος έχει τουλάχιστον τα κότσια να το φανταστεί και να το επιχειρήσει.