«Σας παρακαλούμε να κατεβαίνετε από τους διαδρόμους, όχι από τα διαζώματα». Οι ταξιθέτες του Φεστιβάλ Αθηνών επαναλάμβαναν ξανά και ξανά την έκκλησή τους προς τους «άτακτους» θεατές που δρασκελούσαν βιαστικοί τις σειρές των καθισμάτων για να βγουν από το Ωδείο Ηρώδου Αττικού, λίγο μετά τα μεσάνυχτα της περασμένης Παρασκευής. Περίμενα υπομονετικά, πειθαρχώντας στο savoir faire της διοργάνωσης, αλλά πολύ θα ήθελα να κάνω το ίδιο και να βρεθώ στα σκαλιά προς τη Διονυσίου Αρεοπαγίτου όσο το δυνατόν πιο σύντομα.
Οχι ότι ο «Ναμπούκο» του Τζουζέπε Βέρντι, η πρώτη καλοκαιρινή παραγωγή της ΕΛΣ στο Φεστιβάλ Αθηνών, δεν είχε όλα τα συστατικά μιας γκράντε παράστασης, προσεγμένης σε κάθε λεπτομέρειά της. Και η σκηνοθετική προσέγγιση του Λέο Μουσκάτο ήταν άκρως ενδιαφέρουσα, και τα σκηνικά του Τιτσιάνο Σάντι εντυπωσιακά και ο Φιλίπ Ογκέν στη μουσική διεύθυνση άψογος. Και το θέατρο, φυσικά, κατάμεστο! Ο διάσημος Ελληνας βαρύτονος Δημήτρης Πλατανιάς αποθεώθηκε από το κοινό ως βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσωρ Β΄, αν και την παράσταση έκλεψε η διακεκριμένη Κορεάτισσα σοπράνο Σάε-Κιουνγκ Ριμ, που υποδυόταν την Αμπιγκαΐλε. Τι υπέροχη φωνή, πόσος δυναμισμός!
Για μένα όμως έλειπε αυτό το «κάτι», το ακαθόριστο, που κάνει ένα θέαμα όχι απλώς επιτυχημένο αλλά μαγικό, όπως πολλές από τις πρόσφατες παραγωγές της ΕΛΣ. Ισως φταίει και το γεγονός ότι η «εμπειρία του Ηρωδείου» δεν αντέχεται εύκολα – μπορεί και να μεγάλωσα… Πέστε να με φάτε οι σκληροπυρηνικοί εραστές του αρχαίου ρωμαϊκού ωδείου: απαιτεί τιτάνια υπομονή να προσπαθείς επί τρεις ώρες να βολευτείς στο στενό μαξιλαράκι σου, χωρίς να ακουμπήσεις την πλάτη των θεατών της μπροστινής σειράς ή τα πόδια όσων έχεις πίσω σου. Αλλά, πάλι, όχι. Δεν φταίει το Ηρώδειο. Οταν σε κερδίζει αυτό που συντελείται επί σκηνής, οι ώρες κυλούν σαν νεράκι. Οι αισθήσεις είναι στραμμένες εκεί.