Οι μικροί συναυλιακοί χώροι του νοτίου Λονδίνου όπου εμφανίζονται μεταμορφώνονται τη μία στιγμή σε σκηνικό ταινίας τρόμου με ντισκομπάλες που στάζουν αίμα και την άλλη σε αναπαράσταση του Ολύμπου, με σύννεφα από βαμβάκι και ιπτάμενους φτερωτούς αγγέλους. Στα βίντεο κλιπ τους φιγουράρουν εξωπραγματικά δερμάτινα κοστούμια, γκοθ αμφιέσεις, φαντάσματα, κλόουν, αλλά και πλάνα από το εσωτερικό του ανθρώπινου οισοφάγου. Στα τραγούδια τους, η θεατρικότητα της glam-rock και η μαχητική ενέργεια της punk περασμένων δεκαετιών αγκαλιάζουν αλλά και προκαλούν τη συμβατικότητα των ποπ και ηλεκτρονικών συνταγών τού σήμερα.
Οι HMLTD –προηγουμένως γνωστοί ως Happy Meal Ltd μέχρι που έλαβαν μια κοφτή επιστολή από τους δικηγόρους των McDonald’s– κυκλοφόρησαν χθες Παρασκευή το πρώτο τους ολοκληρωμένο EP με τίτλο «Hate Music Last Time Delete», ωστόσο το στίγμα τους στη βρετανική μουσική σκηνή είναι ήδη βαθύ και αμετάκλητο. Ο Guardian τους έχει χαρακτηρίσει «διασώστες της ροκ», ενώ το μουσικό περιοδικό NME τούς έχει αποδώσει την τιμή της πιο συναρπαστικής μπάντας του Ηνωμένου Βασιλείου. Και παρότι οι ρίζες τους προέρχονται από το στερέωμα της βρετανικής εναλλακτικής μουσικής, η μαξιμαλιστική μπάντα τολμά να επιχειρήσει κάτι που απαιτεί φιλοδοξία αλλά και ιδιαίτερο νεύρο: να προσγειωθεί στην στρατόσφαιρα του mainstream, αλλάζοντάς τη ριζικά εκ των έσω.
Αρκεί να ρίξει κανείς μια σύντομη ματιά στο ιστορικό της μπάντας για να διαλευκάνει το μανιφέστο της πληθωρικής σουρεαλιστικής αισθητικής που χαρακτηρίζει τους HMLTD. Ο τραγουδιστής Χένρι Σπικάλσκι προέρχεται από την αγροτική περιοχή του Ντέβον της νοτιοδυτικής Αγγλίας, ο κιθαρίστας Ντιουκ κρατάει από τα περίχωρα του Παρισιού, ενώ ο ντράμερ της μπάντας, Αχιλλέας Σαραντάρης, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. «Κατά κάποιον παράξενο τρόπο, προερχόμαστε όλοι από σχετικά συντηρητικούς χώρους. Ισως αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο είμαστε τώρα πιο τολμηροί», δηλώνει ο 23χρονος Αχιλλέας και πράγματι η ιστορία της ανάμειξής του με την μπάντα είναι απόδειξη της τόλμης του. Ενώ τελείωνε τις σπουδές του στο Λονδίνο και είχε ήδη γίνει δεκτός στο εξαιρετικά επιλεκτικό πρόγραμμα διδακτορικού φιλοσοφίας της Οξφόρδης, το τότε ερασιτεχνικό συγκρότημα κέντρισε το ενδιαφέρον της Sony, που σύντομα τους προσέγγισε με πρόταση συμβολαίου για πέντε άλμπουμ. «Ηταν ένα δύσκολο δίλημμα, όμως αποφάσισα πως η ηλικία των 21 μου επέτασσε το να ακολουθήσω τη μουσική», αφηγείται ο Αχιλλέας και εξομολογείται πως το όνειρό του είναι να εμφανιστεί με το συγκρότημα σε καλοκαιρινή συναυλία στην Αθήνα.
Την εποχή της απόλυτης κυριαρχίας της χιπ-χοπ και της R&B, η αναβίωση μιας νέας πτυχής της ροκ μουσικής φαντάζει σχεδόν αδύνατη, και οι HMLTD, ως ένα μάτσο νεαρών μουσικών με κιθάρες, προσεγγίζουν αυτή την πρόκληση με τα μάτια τους καρφωμένα στο μέλλον. «Εδώ και πολύ καιρό, η μουσική που βασίζεται στις ηλεκτρικές κιθάρες είναι οπισθοδρομική, κοιτάζει την αίγλη του παρελθόντος αντί να αφουγκραστεί τους ήχους τού σήμερα», αναφέρει ο τραγουδιστής Χένρι. Η απάντηση του συγκροτήματος παίρνει σάρκα και οστά στην πανδαισία ήχων του πρώτου τους σινγκλ, Strained, το οποίο ξεκινάει με παιχνιδιάρικες αποχρώσεις της ροκ, μεταμορφώνεται απότομα σε ένα δραματικό, σχεδόν οπερατικό ύμνο της πανκ και κορυφώνεται σε μια αλλοπρόσαλλη γιορτή θορύβου και παραμορφωμένων μελωδιών.
Το νέο άλμπουμ
Στο καινούργιο τους άλμπουμ, οι HMLTD προσθέτουν άλλη μία απρόβλεπτη μεταβλητή στο μουσικό κοκτέιλ τους, στρατολογώντας τον εξαιρετικά δημοφιλή παραγωγό Τζάστιν Τράντερ, ο οποίος έχει συνεργαστεί, μεταξύ άλλων, με την Μπρίτνεϊ Σπίαρς και τον Τζάστιν Μπίμπερ. Ακούγοντας τα εξαιρετικά Mannequin και Proxy Love, αντιλαμβάνεται κανείς πως το συγκρότημα δεν θυσιάζει τον ήχο του στον βωμό της επιτυχίας – αντίθετα, μεταμορφώνει την ποπ βαπτίζοντάς την στην ανατρεπτικότητα και τον σουρεαλισμό. Τα εθιστικά μοτίβα του Τράντερ είναι παρόντα, ωστόσο στο προσκήνιο βρίσκονται η εκκεντρικότητα των φωνητικών του Χένρι και η θεατρική ενέργεια των οργάνων της ροκ. Είναι πράγματι μια πρωτότυπη σύνθεση ήχων, που είναι αδύνατον να χαρακτηριστεί με μία μονάχα ταμπέλα.
«Το EP Hate Music Last Time Delete είναι η παράδοση μιας υπόσχεσης πως είμαστε εδώ για να μείνουμε, μια δήλωση προθέσεων. Πρόκειται για ένα βιβλίο γεμάτο ύμνους, έναν συναγερμό για την ατομική έκφραση, μια ωδή στην αγάπη του εαυτού», καταλήγει ο Χένρι με στόμφο. Το άλμπουμ τους είναι πράγματι μια επανάσταση απέναντι σε οποιαδήποτε κατηγοριοποίηση, ένα πάντρεμα της ομορφιάς και του γκροτέσκου, αλλά πάνω απ’ όλα, πρόκειται για μια υπενθύμιση πως η πιο συναρπαστική μουσική είναι αυτή που εξελίσσεται συνεχώς, προς κάθε απρόβλεπτη κατεύθυνση.