3 π.μ.
Πρέπει επιτέλους να καθήσω και να γράψω το κείμενο για το «Χρονολόγιο». Με βοηθάει το βιολογικό ρολόι μου αυτές τις ώρες. Το μυαλό μου κάνει τις δικές του σκέψεις και ακούω να μου τις περιγράφει.
4 π.μ. περίπου
Ξέρω πως βρέθηκα εκεί, αλλά αυτό δεν έχει τόση σημασία. Το σημείο ήταν κατάλληλο, μπορούσα να παρατηρήσω ό,τι με ενδιέφερε και όσους με ενδιέφεραν. Είδα να συγκεντρώνονται όλοι μαζί. Εκεί ήθελα να βρεθώ… έπρεπε να έρθω σε επικοινωνία μαζί τους. Το έκανε αυτό η μουσική.
Aρχισα να πλησιάζω όλο και περισσότερο, δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά. Τώρα από πιο κοντά έβλεπα και τα ίχνη του ταξιδιού, αυτού που έγινε και αυτού που θα συνεχιζόταν. Eπρεπε να ανεβώ στις ράγες και να ακολουθήσω τους επόμενους σταθμούς, γιατί αυτοί αυτό έκαναν και δεν είχαν προορισμό, τόπο, χώρο, χρόνο, πάρα μόνο τη διαδρομή.
Κατάλαβα ότι είχαν τον δικό τους χάρτη για να συναντήσουν άλλους κόσμους. Το έκανε και αυτό η μουσική.
Ανέβηκα, έκλεισα τα μάτια και έβλεπα τόσα πολλά, άκουγα τόσα πολλά, έπρεπε να μιλήσω όσο πιο βαθιά γίνεται. Γινόταν όλο και πιο εύκολο, όλο και πιο φωτεινό, χωρίς αρχή, χωρίς τέλος. Eνα παρελθόν γεμάτο μέλλον.
Φτάνουμε… άκουγα. Πού; Δεν έχει σημασία. Πόση ζωή μου δίνει αυτό. Τώρα κατάλαβα. Θα μπορούσε να γινόταν όλο αυτό για μένα, για τον καθένα, μια ευκαιρία να οδηγείς πάνω στις ίδιες ράγες και να κάνεις τη δική σου διαδρομή.
Δεν θα τους χάσεις ποτέ, τους συναντάς όποτε θέλεις. Είναι η οικογένειά σου. Φύγε! Κάνε το ταξίδι σου.
Μου αρέσει πολύ το βράδυ. Βλέπω πολύ μακριά με τη βοήθεια των αστεριών. Τρέχω με ταχύτητα νυκτός.
5 π.μ.
«Μπαμπάααααααα». «Ωχ, η ονειροπόληση τελείωσε». Eτρεξα πανικόβλητος στο παιδικό δωμάτιο.
– Γιατί ξύπνησες, φίλε, τέτοια ώρα;
– Μπαμπά. Eβλεπα ένα όνειρο.
– Ονειρο; Τέλεια. Θα μου το πεις;
– Μπαμπά, έβλεπα κάτι ανθρωπάκια σαν… ανθρωπάκια και είχαν κάτι κόκκινα ματάκια σαν… ματάκια… και… μπαμπά, θα μου το πάρεις σε βίντεο; Χα χα χα… Εχουμε πολλούς που ταξιδεύουν σ’ αυτό το σπίτι. «Εντάξει. Θα πάμε αύριο να διαλέξεις το βίντεο που θέλεις. Κοιμήσου τώρα γιατί είναι πολύ αργά».
7.30 π.μ.
«Παιδιά, ξυπνάτε! Πάμε σχολείο και έχω και την πρόβα το βράδυ».
8 π.μ.
Αν καταφέρω να ξαπλώσω λίγο, έχει καλώς. Η μέρα τρέχει με τις δικές της ανατροπές και δεν μπορώ να προβλέψω πέρα από συγκεκριμένες υποχρεώσεις: π.χ. έχω σήμερα, αύριο και μεθαύριο τις πρόβες από τις 7 μ.μ. μέχρι τις 11 μ.μ. για τη συναυλία του International Foundation for Greece Aspasia Leventis για το Ευρωπαϊκό Ετος Πολιτιστικής Κληρονομιάς, με σκοπό την κατασκευή του νέου Αρχαιολογικού Mουσείου της Δήλου, σε σύμπραξη με τον μυθικό Σαλβατόρε Ανταμό, στις 15 Σεπτεμβρίου στο Ηρώδειο.
2 μ.μ.
Εχω συνάντηση στο Παγκράτι, στην πλατεία του “Μαγεμένου Αυλού”. Υπάρχουν πολλοί λόγοι που θέλω να πηγαίνω συχνά εκεί. Διατηρώ μια ζωντανή σχέση με το μέρος που γνώρισα από τον Μάνο Χατζιδάκι στα νεανικά μου χρόνια.
4 μ.μ.
Λέω να πάω πιο νωρίς στο στούντιο για να ακούσω και να δουλέψω, λίγο πριν από την πρόβα, το καινούργιο δισκογραφικό υλικό.
7.30 μ.μ.
Νομίζω ότι προχωράμε καλά.
11.45 μ.μ.
Τέλος και η πρόβα. Φεύγω για το σπίτι και φτάνω μετά τα μεσάνυχτα. Ελπίζω να μην έχουμε νυχτιάτικα… βίντεο!
Ο Βασίλης Λέκκας θα συναντήσει τον Σαλβατόρε Ανταμό στο Ηρώδειο, το προσεχές Σάββατο 15 Σεπτεμβρίου. Στις 9 μ.μ.