H συναυλία των Chemical Brothers ήταν ένα μεγάλο μουσικό γεγονός για την Αθήνα. Το Ολυμπιακό Κέντρο Ξιφασκίας στο Ελληνικό, το παλιό υπόστεγο της «Ολυμπιακής Αεροπορίας» ήταν ιδανικό για να φιλοξενήσει μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μπάντες της electro σκηνής στα τέλη της δεκαετίας του ’90. Το δίδυμο από το Μάντσεστερ έφερε μαζί του 24 τόνους εξοπλισμό και κατάφερε να «γεμίσει» με ήχο και οπτικά εφέ την αχανή εγκατάσταση. Η παραγωγή του Release ήταν άρτια και σίγουρα στα συν το εύκολο parking και η μέριμνα των διοργανωτών να κρεμάσουν από την οροφή του υπόστεγου μεγάλα τεντόπανα για να περιορίσουν το ηχητικό «αντιμάμαλο» που θα παραμόρφωνε τον σκληρό ήχο της μπάντας.
Τη συναυλία εκτιμάται ότι παρακολούθησαν πάνω από 6.000 θεατές, αριθμός σχετικά ικανοποιητικός για τους διοργανωτές. Ηταν, κυρίως, άτομα ηλικίας άνω των 30-35 ετών, για τους οποίους το να ακούσουν ζωντανά το «Hey Boy, Hey Girl» ήταν σχεδόν επιβεβλημένο, ακόμη κι αν δεν είχαν υπάρξει μεγαλύτεροι οπαδοί των Chemical Brothers. Στο αμιγώς «καλλιτεχνικό» κομμάτι, ωστόσο, τα πράγματα δεν πήγαν ιδιαίτερα καλά. Η μουσική των Tom Rowlands και Ed Simons έμοιαζε απλώς να συνοδεύει τα ενδιαφέροντα οπτικά εφέ και εικόνες που προβάλλονταν σε ένα γιγαντιαίο μόνιτορ στην πλάτη της σκηνής και δύσκολα θα μπορούσε να σταθεί χωρίς αυτά. Δεν επένδυσαν στον ρυθμό, τα beats, όπως κανείς θα περίμενε από μια electro μπάντα, ούτε δημιούργησαν ατμόσφαιρα, με εξαίρεση 10-15 λεπτά στη διάρκεια των οποίων η μουσική τους έγινε περισσότερο ταξιδιάρικη.
Οι Chemical Brothers εξέλιξαν τη μουσική τους με τρόπο ικανό να τους εξασφαλίσει μια από τις πρώτες θέσεις στο line up βορειοευρωπαϊκών φεστιβάλ όπου κυριαρχεί το progressive trans. Δύσκολα όμως μπορούν να ικανοποιήσουν ένα περισσότερο «ψημένο» στην ηλεκτρονική μουσική κοινό. Εν ολίγοις πολλή φασαρία για το τίποτα.