Με αφιέρωμα στο συμφωνικό έργο του Λιστ έμοιαζε η πρώτη συναυλία της ορχήστρας «Φιλαρμόνια» στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών στις 16 Οκτωβρίου. Ο αρχιμουσικός Βύρων Φιδετζής διηύθυνε το πρώτο από τα «Δύο επεισόδια από τον Φάουστ του Λέναου» καθώς επίσης τα συμφωνικά ποιήματα «Οσα ακούει κανείς στο βουνό» και «Ουγγαρία». Ανάμεσα στα έργα αυτά ακούστηκε το συμφωνικό Κοντσέρτο για πιάνο και ορχήστρα του Μανόλη Καλομοίρη. Στην προσπάθειά του να δημιουργήσει στην Ελλάδα μια «εθνική σχολή» μουσικής κατά το πρότυπο ανάλογων ανατολικοευρωπαϊκών, ο Καλομοίρης συνδύασε στοιχεία της παραδοσιακής με τη συμφωνική μουσική.
Στο συμφωνικό Κοντσέρτο για πιάνο, το αποτέλεσμα δημιουργεί περισσότερο την αίσθηση ενός βεβιασμένου γάμου παρά μιας ειρηνικής και γόνιμης συμβίωσης. Το πρώτο μέρος του έργου είναι ενιαίο με τη φανταχτερή, εξαιρετικά δεξιοτεχνική γραφή για το πιάνο να στοχεύει κυρίως στον περαιτέρω εμπλουτισμό της ήδη πυκνής ενορχήστρωσης, ενώ μαζί με την άρπα και την τσελέστα συμβάλει στη δημιουργία εντυπωσιακών, λαμπερών ηχοχρωμάτων. Σε τελείως διαφορετική διάθεση, το δεύτερο μέρος της σύνθεσης, έχει μορφή παραλλαγών πάνω σε ένα θέμα, συγκεκριμένα πάνω στο δημοτικό τραγούδι «Ο Λύγκος ο λεβέντης, ο αρχιληστής». Τα σχετικά σύντομα «επεισόδια» των παραλλαγών, καθένα με ξεχωριστή αισθητική και συναισθηματική ταυτότητα, κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση από το πρώτο μέρος, παρά την πρόθεση του Καλομοίρη να δώσει συνοχή στο έργο μέσα από την επανεμφάνιση του αρχικού εξαγγελτικού θέματος στο τέλος της σύνθεσης. Σε κάθε περίπτωση, το απαιτητικό συμφωνικό Κοντσέρτο απέδωσε υποδειγματικά ο Βασίλης Βαρβαρέσος, ανταποκρινόμενος άριστα στην επιζητούμενη λάμψη και στο καθαρό παίξιμο του πρώτου μέρους, όπως επίσης στην ακρίβεια και στην εκφραστικότητα του δεύτερου. Ανάλογα πειστική υπήρξε επίσης η ορχήστρα υπό τον Φιδετζή, η οποία –με εξαίρεση τα κόρνα– μοιάζει να βελτιώνεται σε κάθε της συναυλία. Ποιότητα ήχου διέθετε το σώμα των εγχόρδων, ενώ ξεχώρισαν επίσης μεμονωμένοι μουσικοί, όπως ο εξάρχων του συνόλου βιολονίστας Γιαροσλάφ Τόκαρεβ: ενδεικτικά, στο σολιστικό του μέρος, στο αγνών εθνικιστικών προθέσεων συμφωνικό ποίημα «Ουγγαρία» απέδωσε το «παραδοσιακό» χρώμα του ουγγρικού χορού με ευγένεια, χωρίς να φλερτάρει με το τσιγγάνικο φολκλόρ.
Η εξιδανίκευση της φύσης, ιδιαίτερα σε αντιδιαστολή με τη ζοφερή εικόνα της ανθρωπότητας, αποτελεί ένα από τα βασικά θέματα του Ρομαντισμού. Κυριαρχεί στην «Νυχτερινή πομπή του Φάουστ», το πρώτο από τα «Δύο επεισόδια από τον Φάουστ του Λέναου», με το οποίο ξεκίνησε η συναυλία, αλλά και στο συμφωνικό ποίημα «Οσα ακούει κανείς στο βουνό», στο οποίο η ερμηνεία του Φιδετζή ανέδειξε με σαφήνεια τους δύο κόσμους, θέτοντας σε διάλογο τις σχετικές ενότητες. Η ορχήστρα ανταποκρίθηκε με επιτυχία ιδιαίτερα στα χαμηλόφωνα μέρη, διαφοροποιώντας ανάμεσα στην ατμόσφαιρα καθενός.