O Κρίστοφερ Μπουν είναι ένας 15χρονος που λατρεύει τα μαθηματικά και έχει «κάποια προβλήματα συμπεριφοράς». Κάποιος σκοτώνει τον σκύλο της γειτονιάς και οι υποψίες πέφτουν επάνω του. Δεν το έκανε αυτός, λέει, δεν λέει ψέματα άλλωστε επειδή δεν μπορεί. Ξέρει όλους τους πρώτους αριθμούς μέχρι το 7.507 και όλες τις χώρες του κόσμου με τις πρωτεύουσές τους. Αποφασίζει να ανακαλύψει «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα», παρά την αντίθετη γνώμη του πατέρα του.
Το βραβευμένο μυθιστόρημα του Μαρκ Χάντον, διασκευασμένο από τον θεατρικό συγγραφέα Σάιμον Στίβενς, περιγράφει τις περιπέτειες ενός έφηβου αγοριού στον δρόμο προς μια διαφορετική ενηλικίωση. Ο Κρίστοφερ μπαίνει στον κόσμο των ενηλίκων και σοκάρεται από αυτά που βρίσκει, υπερβαίνει εμπόδια που στο ιδιαίτερο μυαλό του φαντάζουν ανυπέρβλητα και βάζει την κοινωνία στον καθρέφτη σχετικά με το πώς αντιμετωπίζει κάποιον που διαφέρει από τον μέσο όρο. Οι ενήλικοι δεν ξέρουν πώς να τον αντιμετωπίσουν και συχνά τον παρεξηγούν, ενώ οι γονείς του, στην αγωνία τους να τον προστατεύσουν, τον παραμελούν. Οι δυσκολίες μεγεθύνονται από το γεγονός ότι ο Κρίστοφερ πάσχει από το σύνδρομο Ασπεργκερ, που βρίσκεται στο φάσμα του αυτισμού, αν και αυτό δεν δηλώνεται ποτέ ξεκάθαρα.
Στην παράσταση που είδαμε την περασμένη Παρασκευή στο θέατρο «Τζένη Καρέζη», παραγωγής του Θεάτρου του Νέου Κόσμου σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, ο Γιάννης Νιάρρος δίνει μια εξαιρετική ερμηνεία ως Κρίστοφερ Μπουν, που απογειώνει την παράσταση. Με φυσικότητα αλλά όχι υπερβολή, δεν πέφτει στην παγίδα κάποιας «πιστής αναπαράστασης» ενός αυτιστικού ατόμου, καθώς η ουσία δεν βρίσκεται εκεί.
Τις τραγικές φιγούρες των γονιών του, η διαλυμένη σχέση των οποίων είναι ο καταλύτης του έργου, παίζουν ο Θέμης Πάνου, με μια επίπεδη όμως ερμηνεία, και η Μαρία Καλλιμάνη, η οποία έδωσε στον ρόλο της μητέρας το απαιτούμενο συναισθηματικό εύρος μιας γυναίκας που αποδέχεται και προσπαθεί να διορθώσει τα λάθη της. Η Μαγδαληνή Αυγερινού μας βάζει μέσα στο μυαλό του Κρίστοφερ που νιώθει καλύτερα με τα αυστηρά γεωμετρικά μοτίβα, τοποθετώντας στη σκηνή μεγάλους λευκούς κύβους που αλλάζουν διάταξη ανάλογα με τις ανάγκες και τους χώρους στο έργο (μετρό, σπίτι, σχολείο, Λονδίνο κ.λπ.).
Το έργο είναι ένας γλυκόπικρος ύμνος προς το θάρρος των μικρών στιγμών, αισιόδοξο, καθώς μας δείχνει τις «μεγάλες» νίκες του Κρίστοφερ σε πείσμα των συνθηκών, αλλά και στενάχωρο γιατί θυμίζει την ανάγκη να αναδειχθούν τα αυτονόητα.
Θέατρο «Τζένη Καρέζη», Τετάρτη έως Κυριακή, μέχρι τις 3 Μαρτίου 2019.