«Συμβαίνει το εξής περίεργο με το κουμ κουάτ», μου λέει ο Γιάννης Καλαβριανός από το τηλέφωνο, «όλοι θεωρούμε ότι είναι ένα παραδοσιακό προϊόν της Κέρκυρας αλλά προέρχεται από την Κίνα». Για τα σέβεντις το λικέρ από το «χρυσό πορτοκάλι», όπως λέγεται στα κινεζικά, ήταν ό,τι το Μπατίντα ντε κόκο για τη δεκαετία του ’80. «Ηταν το κέρασμα της εποχής, ήταν σε κάθε σπίτι», μας λέει ο σκηνοθέτης.
Σε ένα τέτοιο σπίτι εκείνης της εποχής θέλει να μας μεταφέρει ο κ. Καλαβριανός με το «Κουμ Κουάτ» που σκηνοθετεί και συνέγραψε με την ηθοποιό Μαρία Κοσκινά για το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Είναι Κυριακή του Πάσχα 9 Απριλίου 1972 και ένα ζευγάρι λέει ψέματα για να μην πάει ακόμα μια φορά στο χωριό. Αντί να περάσει μια μέρα με ηρεμία, δέχεται επισκέψεις φίλων και εχθρών της δικτατορικής Ελλάδας σε μια κωμωδία με τους κανόνες της φάρσας, όπως λέει ο σκηνοθέτης. «Δημιουργήσαμε έξι χαρακτήρες της εποχής. Το κανονικό ζευγάρι επισκέπτεται μια φίλη τους με τον εραστή της που είναι χουντικός, την ώρα που έρχεται και ο πρώην άντρας της που είναι αριστερός και αργότερα εμφανίζεται ένας άλλος γυναικείος χαρακτήρας, μια κοπέλα με αρχαιοελληνική φορεσιά από τις γιορτές της χούντας στο Καλλιμάρμαρο και το ζευγάρι προσπαθεί να διαχειριστεί την κατάσταση».
Ολους τους χαρακτήρες υποδύονται ο Γιώργος Γλάστρας και η Μαρία Κοσκινά και ακόμη και η «κατασκευή» της θεατρικής πράξης έγινε μέρος της δραματουργίας, καθώς οι ηθοποιοί αλλάζουν ρούχα επί σκηνής.
Γεννημένος το 1974 ο Γιάννης Καλαβριανός δεν θα μπορούσε να έχει μνήμες ή αφορμές για να ασχοληθεί καλλιτεχνικά με την περίοδο της δικτατορίας και έτσι τον ρωτήσαμε γιατί επέλεξε τη συγκεκριμένη εποχή για να τοποθετήσει το έργο του. «Ενας από τους χαρακτήρες μας λέει κάποια στιγμή ότι “το ξένο είναι κακό, το δικό μας είναι καλό, ο θεός είναι Eλληνας” και νομίζω είναι μια φράση που μπορεί να ακουστεί και τώρα και τότε. Η δική μου σκέψη ήταν να γράψουμε ένα έργο για την περίεργη, για μένα, στροφή και προτίμηση σε οτιδήποτε ελληνικό, μια ελληνικότητα λοξή, που αντίστοιχη μπορώ να βρω σε εκείνη την περίοδο. Την ίδια ώρα η ζωή τρέχει, έχουμε ανθρώπους δεύτερης και τρίτης γενιάς μεταναστών που μιλάνε άπταιστα ελληνικά και όσο κι αν δεν το θέλουν ορισμένοι υπάρχει μια πραγματικότητα που θα βάλει τα πράγματα στη θέση τους», μας λέει. Η παράσταση, επισημαίνει, θίγει τα θέματα του φόβου και της καχυποψίας μεταξύ των ανθρώπων της εποχής και είναι πολιτική εκ φύσεως αλλά όχι στρατευμένη. «Δεν ήθελα να κουνήσουμε το δάχτυλο αλλά ούτε και να είμαστε μόνο χαρούμενοι που γελάσαμε με τα παθήματα του χουντικού. Είχα πολλά κρατήματα για το πόσο μπορούμε να διακωμωδήσουμε έναν ερωτικά απογοητευμένο αριστερό. Θεωρώ ότι έχουμε βρει μια ισορροπία».
«Κουμ Κουάτ», Θέατρο του Νέου Κόσμου, έως 21 Απριλίου.