Αυτοσχεδιασμοί σωμάτων μιας κάποιας ηλικίας

Αυτοσχεδιασμοί σωμάτων μιας κάποιας ηλικίας

2' 6" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ενα κομοδίνο βρίσκεται στη μέση της αίθουσας και πάνω του παίζει ένα πικάπ. Μια ντισκομπάλα γυρίζει και φέρνει μνήμες από αίθουσα χορού, ενώ η επιβλητική μουσική του Σταύρου Γασπαράτου γεμίζει τον εντυπωσιακό χώρο της αίθουσας εκδηλώσεων του Εθνικού Θεάτρου. Τέσσερα ζευγάρια ηθοποιών «κάποιας ηλικίας» προσπαθούν, μέσα από την αυτοσχεδιαστική κίνησή τους, να συνομιλήσουν και ταυτόχρονα να διηγηθούν στους θεατές την ιστορία της κοινής τους ζωής.

«Πάμε, έλα», λέει επιτακτικά, χτυπώντας το χέρι της στο πόδι, η Αλίκη Αλεξανδράκη στον Γιάννη Δεγαΐτη, ζητώντας του να τη σηκώσει για να αρχίσουν τον χορό. Μια ζωή τού έδινε διαταγές…

Η Ράνια Οικονομίδου δεν μπορεί να σηκωθεί χωρίς την καρέκλα της, η οποία έχει γίνει πλέον μέρος του σώματός της. Ομως τα καταφέρνει. Σηκώνεται και στρέφει το σώμα της με μια λεπτή χορευτική κίνηση προς τον αγαπημένο της (Κώστας Γαλανάκης), θέλει να επικοινωνήσει μαζί του. Εκείνος ωστόσο μοιάζει απαθής, δείχνει να αντιστέκεται. Ο Αντώνης Ιορδάνου στριφογυρίζει γύρω από την Αννέζα Παπαδοπούλου. Τα σώματά τους όμως αναδίδουν την εσωτερική απόστασή τους. Εκείνος την αγγίζει αλλά εκείνη περιστρέφεται μονότονα γύρω από τον εαυτό της. Η Υβόννη Μαλτέζου βρίσκεται σε συνεχές παιχνίδι με τον Βασίλη Καραμπούλα. Οι δυο τους δεν μπορούν να υπάρξουν χώρια. Εκείνη βγάζει τα παπούτσια της, εκείνος την παίρνει αγκαλιά για να αρχίσουν τον χορό.

«Η παράσταση “Allez viens…” γεννιέται μέσα από τον αυτοσχεδιασμό. Οι ηθοποιοί μόνο μέσα από το σώμα τους θα “σκιαγραφήσουν” μια ιστορία. Οκτώ σώματα, που φέρουν το φορτίο του γήρατος, καταβάλλουν προσπάθεια να σταθούν επί σκηνής. Είναι μια παράσταση για τη μάχη της αντοχής ενάντια στην εξάντληση όταν ο χρόνος θέτει δικά του όρια», λέει στην «Κ», σε ένα διάλειμμα της πρόβας, η Παναγιώτα Καλλιμάνη, που υπογράφει τη σύλληψη-χορογραφία.

«Την εξάντληση μπορούμε να τη δούμε με πολλές μορφές: σε μία σχέση που γερνά, σε μία κατάσταση που επαναλαμβάνεται. Στην ηλικία, που δημιουργεί το αίσθημα της εξάντλησης, τη στιγμή που ο καθένας μας θέλει αλλά δεν μπορεί να απαλλαγεί από τη συνήθεια», σχολιάζει η Ράνια Οικονομίδου. «Είναι μεγάλο σχολείο χωρίς να μιλάω να εκφράζομαι», προσθέτει.

«Είναι όμορφο να σου δίνεται η ευκαιρία να φεύγεις από τις λέξεις. Να σου προσφέρεται η δυνατότητα να διαπιστώνεις τη χαμένη βεβαιότητα ότι το σώμα μιλάει», λέει στην «Κ» η Αννέζα Παπαδοπούλου. Και τονίζει: «Αναζητούμε τον πρωταρχικό ρυθμό του σώματος, πριν από το συναίσθημα, τον οποίο στην εποχή μας έχουμε ξεχάσει. Το πιο δύσκολο είναι να καταλάβει το σώμα τι σημαίνει αργός ρυθμός, αφού ο συνεχής και επιταχυνόμενος εξωτερικός ρυθμός στιγματίζει την καθημερινότητά μας».

​​Η παράσταση «Allez viens…» κάνει πρεμιέρα στο Εθνικό Θέατρο στις 7 Μαρτίου.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή