Μοτίβα που επαναλαμβάνονται από τους ήρωες (ο κόμης, η άπιστη σύζυγος, ο άπιστος σύζυγος, ο στρατιώτης, η πόρνη), οι οποίοι ψάχνουν το σεξ, σε καθεμιά από τις μικρές σκηνές-σκετς. Λέξεις που ακούγονται, άλλες που αποσιωπώνται, βιώματα – συναισθήματα που καθένα από τα ζευγάρια ζει και, λίγες στιγμές αργότερα, θα τα παρατηρήσει σε άλλο ζευγάρι. Κάθε ήρωας μέσα σε τούτο τον κύκλο διαπιστώνει πως δεν είναι ο μόνος που δίνει τις ίδιες υποσχέσεις, που έχει τα ίδια μυστικά.
«Ο κύκλος του έρωτα» του Αρθουρ Σνίτσλερ, που παρουσιάζεται στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, μοιάζει με ερωτικό γαϊτανάκι ανάμεσα σε δέκα ζευγάρια σε σκυταλοδρομία σεξουαλικών συναντήσεων. Ολα ξεκινούν από μια φτωχή πόρνη και καταλήγουν σε αυτήν. Οι ήρωες αποζητούν νευρωτικά την επιβεβαίωση άμεσα, γρήγορα και χωρίς περαιτέρω εμπλοκές, αποτυπώνοντας την υποκρισία της Βιέννης του 19ου αιώνα (το έργο γράφτηκε το 1897, εκδόθηκε το 1903 και τον επόμενο χρόνο απαγορεύτηκε) αλλά και την ασέξουαλ επικράτηση στη σημερινή εποχή.
Τα μοτίβα που επαναλαμβάνονται είναι από τα κομβικά στοιχεία της παράστασης που έστησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Κάθε διαδοχική σκηνή έχει ένα πρόσωπο από την προηγουμένη. Σε καθένα από τα σκετς ακούγονται λόγια από προηγούμενα, με τους ηθοποιούς να παρατηρούν τους επόμενους να λένε τα λόγια που και οι ίδιοι είχαν εκστομίσει προ ολίγου. Με τον τρόπο αυτό είναι σαν να δημιουργείται μια τρισδιάστατη εικόνα του θεάτρου, μια θεατρική διπλοτυπία. Την κίνηση του δυναμικού κύκλου αποτυπώνουν και τα σκηνικά (Ευαγγελία Θεριανού).
Οι πρόβες της παράστασης, λοιπόν, εξελίχθηκαν όχι μόνο μέσα από την αναζήτηση της ερμηνευτικής απόδοσης του κειμένου, αλλά και μέσα από αυτοσχεδιασμούς με στόχο την αναζήτηση των μοτίβων που επαναλαμβάνονται στο έργο, όπως και στη ζωή (μετάφραση Κοραλία Σωτηριάδου). Και από το αυτοσχεδιαστικό παιχνίδι αναδεικνύεται η στέρεα επικοινωνία του σκηνοθέτη με τους ηθοποιούς του, όπως η εδώ και χρόνια συνεργάτις του Αννα Μάσχα, αλλά και η Κίττυ Παϊταζόγλου. Νεότεροι στο σύμπαν του Θωμά Μοσχόπουλου η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, ο Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, ο Νικόλας Παπαγιάννης, ο Κώστας Φιλίππογλου, η Ευδοκία Ρουμελιώτη, η Σίσσυ Τουμάση, ο Αυγουστίνος Κούμουλος και ο Αλέξανδρος Χρυσανθόπουλος.
«Η δική μου ανάγκη είναι να ανακαλύψω γιατί το έργο δεν είναι απλώς δέκα σκετς στη σειρά αλλά ένα ενιαίο κείμενο», λέει στην «Κ» ο Θωμάς Μοσχόπουλος. Αλλωστε, το έργο δεν είναι μόνο κωμωδία αποπλανήσεων ή ένα ερωτικό παιχνίδι. «Πέρα από τις σκηνές που προκαλούν χιούμορ και τη φαινομενική ηδονοβλεπτική ελαφράδα που διακρίνει ο θεατής σε πρώτο επίπεδο, το επόμενο στάδιο είναι πιο αγωνιώδες», παρατηρεί ο κ. Μοσχόπουλος.
Σαφώς το έργο του Σνίτσλερ είναι και ένα σχόλιο στην εγωιστική συμπεριφορά των ανθρώπων. Μπορεί η κοινωνική υποκρισία των δυτικών κοινωνιών να αντέξει την ηδονή ως ένα μη εμπορεύσιμο και ανταλλάξιμο σε όλα τα επίπεδα προϊόν; Από την άλλη, «σήμερα δεν σοκάρει η ερωτική επιθυμία αλλά η έλλειψή της», προσθέτει ο σκηνοθέτης. Και τονίζει: «Η ψευδαίσθηση του δυτικού κόσμου ότι είναι μόνιμα ερωτευμένος είναι αδιανόητα οπισθοδρομική. Οταν είσαι ερωτευμένος αγαπάς την εικόνα σου μέσα στον άλλον. Ο έρωτας χρησιμοποιείται ως πρόφαση για το σεξ, αφού σε όλους υπάρχει νοσταλγία για τον έρωτα. Ολοι προσπαθούν να επουλώσουν τα τραύματα της ματαίωσης του έρωτα».
Η παράσταση κάνει πρεμιέρα σήμερα, 3/5, στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά.