Οταν ρωτάς τον Αργύρη Πανταζάρα πώς επιλέγει ένα έργο, λέει ότι πλησιάζει τα πράγματα μέσα από την περιέργεια και την επιθυμία. «Δημιουργώ ένα σκίτσο, και σιγά σιγά αυτό παίρνει μορφή». Υποστηρίζει ότι μπορεί να σκιτσάρει και τη συζήτησή μας. Κάπως έτσι βρήκε το θεατρικό έργο του Νικολά Μπιλόν «Elephant Song», που σκηνοθέτησε (τη διασκευή συνυπογράφει με την Ελίνα Μαντίδη) και το οποίο παρουσιάζεται (4/5) από την ομάδα Momentum στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων.
Η κινηματογραφική μεταφορά του έργου με πρωταγωνιστή τον Ξαβιέ Ντολάν δεν φαίνεται να τον επηρέασε. «Θέλησα να κάνω κάτι πιο πιντερικό ή κάτι που να είναι πιο κοντά στη Σάρα Κέιν. Εναν σκηνικό χώρο όπου πρωταγωνιστές είναι οι σχέσεις, οι σιωπές και τα βλέμματα». Το ίδιο το έργο το χαρακτηρίζει «μια ψυχιατρική εργασία».
Eνας ψυχίατρος εξαφανίζεται από το γραφείο του. Ο τελευταίος που τον είδε είναι ο νεαρός ασθενής του, ιδιαίτερα ευφυής και παθιασμένος με τους ελέφαντες. Ο διευθυντής του ιδρύματος, αποφασισμένος να ανακαλύψει τα ίχνη του ψυχιάτρου, ξεκινά ένα παιχνίδι ανάκρισης – συνεδρίας με τον ασθενή. Τελικά εγκλωβίζεται ο ίδιος.
«Με αφορμή την εξαφάνιση του γιατρού, αρχίζει μια άτυπη συνεδρία. Μέσα από τον ασθενή ξεγυμνώνουμε περισσότερο την πατρική φιγούρα και τη μητρική, πίσω από τις ιδιότητες του διευθυντή του ιδρύματος και της νοσοκόμας. Κάνουμε τα πάντα για να ντύσουμε τους ρόλους, ώστε να τους ξεγυμνώσουμε στη σκηνή. Μέσα από τις πληγές να περάσει το φως». Αυτό του αρέσει στο θέατρο, εκτός από τις μεταμορφώσεις, την ταχύτητα, την επιμονή και την αφοσίωση του αθλητή. Να βάζει σε δοκιμασία μυαλό και σώμα. «Το θέατρο πρέπει να λειτουργεί ως εργαλείο της κοινωνίας και να προκαλεί αισθήματα στον ηθοποιό και στον θεατή».
Εχει μπει στη θέση του ψυχαναλυόμενου; «Το θάρρος δεν ξεκινάει στο δωμάτιο του ψυχαναλυτή αλλά από τη ζωή του καθενός μας», λέει ο 30χρονος ηθοποιός. «Εχω μπει σ’ αυτή τη συνθήκη και το εκτίμησα πολύ. Το θέατρο είναι μια ανοικτή συνεδρία, εντός κι εκτός πρόβας. Οι ψυχαναλύσεις βοηθούν να αφουγκραστούμε καλύτερα τον εσωτερικό μας κόσμο».
Στο «Elephant Song» εστιάζει στην ευαισθησία. «Σε μια εποχή άκρως τραυματισμένη, όπως αυτή που διανύουμε, είναι έκτακτη ανάγκη η δόνηση της μετακίνησης για να οδηγηθούμε στη συγκίνηση». Ο ίδιος ζητάει από το θέατρο «να νιώσω στο τέλος της ημέρας την απόλυτη υπευθυνότητα». Στο θέατρο άλλωστε «αναγκάστηκα να ανακαλύψω την πειθαρχία, την υπευθυνότητα, τον συγκεντρωτισμό».
Στην παράσταση παίζει με τον Μάξιμο Μουμούρη και την αδερφή του, την Ιριδα Πανταζάρα, με την οποία συναντιούνται πρώτη φορά στη σκηνή. «Η Ιρις ήταν το πρότυπό μου για να ασχοληθώ με το θέατρο».
Μέχρι τα 17 ήταν παιδί των εξτρίμ αθλημάτων στις γειτονιές του Βόλου. «Καταλάβαινα τον εαυτό μου μέσα από την αδρεναλίνη, την ισορροπία, το πέσιμο, τους δρόμους αντοχής, ενώ η καλλιτεχνική μου φύση έβρισκε διέξοδο στη μουσική και στο σχέδιο. Στο σπίτι σκαλίζαμε πάντα ιδέες και νιώθω ευγνωμοσύνη γι’ αυτό». Ο πατέρας μηχανολόγος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Βόλου, η μητέρα αρχιτέκτων «αφουγκράστηκαν την ανάγκη των παιδιών τους για κάτι άλλο. Τα άφησαν ελεύθερα να αφοσιωθούν σε ό,τι αγαπούσαν». Οι δύο έγιναν ηθοποιοί και ο τρίτος, ο Νίκος, φωτογράφος. Ο Αργύρης συχνά ερχόταν στην Αθήνα να κάνει Rollerblade με τους φίλους του. «Κατέληγα πάντα στις πρόβες του θεάτρου που δούλευε η αδερφή μου, γιατί δεν μπορούσα να μπω στο σπίτι». Πρόβες των Ρέππα – Παπαθανασίου, αλλά κι ένα μιούζικαλ που σκηνοθετούσε ο Σταμάτης Φασουλής. «Η αδερφή μου με σπουδές στο Ωδείο Αθηνών είχε πολύ καλή επαφή με το μιούζικαλ κι εγώ, μέσα από αυτά, οραματίστηκα τον ηθοποιό σαν αυτόν που αναλαμβάνει τα πάντα και επίσης είδα τη διαχωριστική γραμμή σκηνής και θεατών».
Τελειώνοντας τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, συναντήθηκε μεταξύ άλλων με τους Μ. Μαρμαρινό, Γ. Χουβαρδά, Λ. Βογιατζή, Δ. Παπαϊωάννου, Ρούλα Πατεράκη, Κατερίνα Ευαγγελάτου, αλλά και τον Μπομπ Γουίλσον, κ.ά. Τριαντάρης πια, συνεχίζει να πιστεύει στον ηθοποιό που παίζει με τα όρια. Οταν η συζήτηση έρχεται στον θεατρικό πληθωρισμό, λέει πως «την απάντηση δίνει το κοινό που επικοινωνεί με ό,τι συμβαίνει στην πόλη του. Πιστεύω σε μια κοινωνία δημιουργών. Γνωρίζω ανθρώπους που σχεδιάζουν μια ταινία πέντε χρόνια, άλλους που ετοιμάζουν μια παράσταση δύο χρόνια. Εγώ για ένα πρότζεκτ θέλω τρία. Κάποιοι αισθάνονται το θέατρο ως τέχνη και κάποιοι ως εργολαβία».