Δύο προκηρύξεις που ο καλλιτεχνικός κόσμος περίμενε να βγουν από τα μέσα Μαρτίου, όταν ανακοινώθηκαν οι παρατάσεις στις θητείες των διευθυντών στο Εθνικό Θέατρο και στο Φεστιβάλ Αθηνών, τελικώς δημοσιεύονται λίγο πριν από τη διάλυση της Βουλής.
Επιτέλους, θα λέγαμε από μια πλευρά, καθώς είχαμε επισημάνει στο παρελθόν ότι μια τέτοια πολιτική επιλογής διευθυντικών στελεχών είναι προς τη σωστή κατεύθυνση, αρκεί να ισχύει για όλους και να γίνεται με σωστούς όρους.
Αν ήμασταν σε μια άλλη χώρα –σκεφτείτε βόρεια– μια τέτοια διαδικασία δεν θα ξάφνιαζε κανέναν, διότι μόλις ξεκινήσει πηγαίνει σχεδόν με αυτόματο πιλότο. Είμαστε όμως στην Ελλάδα, έχουν προκηρυχθεί εκλογές και το τάιμινγκ, όπως λέμε στα ελληνικά, παίζει τον ρόλο του. Οταν μια τέτοια κίνηση γίνεται στο παρά πέντε, μπορεί να μην της αξίζει, αλλά δημιουργεί καχυποψία και δεύτερες σκέψεις. Ειδικά όταν συμβαίνει μία ημέρα μετά τη συνέντευξη Τύπου του Εθνικού Θεάτρου με τον νυν διευθυντή Στάθη Λιβαθινό να αναφέρει δημοσίως την επικοινωνία του με την κ. Ζορμπά και να μας μεταφέρει την απόφαση της υπουργού να μην προχωρήσει ο σχετικός διαγωνισμός, ενώ του πρότεινε να παρατείνει εκ νέου τη θητεία του αλλά ο ίδιος αρνήθηκε. Τι άλλαξε από τότε; Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που καταγράφεται πρόβλημα επικοινωνίας της υπουργού με συνομιλητές της.
Θα προχωρήσει ομαλά η διαδικασία; Μέχρι χθες κανείς δεν ήταν σε θέση να απαντήσει με βεβαιότητα. Ο νόμος προβλέπει τη δημοσίευση των προκηρύξεων σε δύο εφημερίδες και μετά μπορούν να γίνουν αιτήσεις. Ποια θα είναι όμως η επιτροπή που θα αξιολογήσει τους ενδιαφερομένους; Είναι και αυτή έτοιμη να ανακοινωθεί; Οι εργασίες της θα δεσμεύουν την επόμενη πολιτική ηγεσία του ΥΠΠΟ; Ο κ. Λιβαθινός πάντως θα κάνει αίτηση.
Είναι προφανές ότι η κ. Ζορμπά ήθελε να ορίσει και να αφήσει πίσω της διαφορετικό θεσμικό πλαίσιο για την επιλογή των διευθυντών, έστω και αν γίνεται στην κόψη του ξυραφιού. Μετράει όμως και ο τρόπος, και εκεί δεν χωρούν τακτικισμοί ούτε διγλωσσίες.