Τα μνημεία δεν χρειάζονται μεγάλες σκηνογραφίες, αλλά πάνω απ’ όλα να ακούγεται ο λόγος σ’ αυτά, λέει η σκηνοθέτις Εφη Θεοδώρου. «Οταν τα κείμενα ακούγονται στους αρχαιολογικούς χώρους, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον γίνονται ένα και το κοινό είμαστε κομμάτι αυτής της εμπειρίας», εξηγεί και φέρνει ως παράδειγμα τη «Φαίδρα», την κλασική τραγωδία του Ρακίνα που ανέβηκε τέλη Ιουλίου στο αρχαίο θέατρο της Μικρής Επιδαύρου. Μια συμπαραγωγή του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης, του οποίου η σκηνοθέτις ανέλαβε πρόσφατα την καλλιτεχνική διεύθυνση. Η παράσταση που αντλεί τις πηγές της από τον Πλούταρχο και τον Βιργίλιο και εμπνέεται το θέμα της από τον «Ιππόλυτο» του Ευριπίδη και τη «Φαίδρα» του Σενέκα, παρουσιάστηκε και στην Κρήτη κερδίζοντας το κοινό. Τώρα ο άνομος έρωτας της Φαίδρας για τον Ιππόλυτο, γιο του συζύγου της Θησέα, που ζωντανεύει μέσα από τη νέα μετάφραση του ποιητή και μεταφραστή Στρατή Πασχάλη, ετοιμάζεται για νέο κύκλο παρουσίασης σε επιλεγμένους χώρους της Αττικής. Ομως ανάμεσα στο Θέατρο Βράχων (11/9), το Κηποθέατρο Παπάγου (15/9) και τα Βριλήσσια (20/9), ξεχωρίζει η παράσταση στη Ρωμαϊκή Αγορά (13/9).
Θα ξεκινήσει στις 6 το απόγευμα και θα ολοκληρωθεί στις 08.10 το βράδυ. Θα υπάρχει δυνατότητα για 200 θεατές. «Οι κίονες που αποτελούν το λιτό σκηνικό μοιάζουν σαν φυσική συνέχεια αυτών στον αρχαιολογικό χώρο. Τόλμησα να υποβάλω την πρόταση στην Εφορεία Αρχαιοτήτων Πόλης των Αθηνών, θεωρώντας ότι η παρουσίαση της παραγωγής αυτής θα ήταν ταιριαστή με το φυσικό απογευματινό φως. Το είχα ξαναδοκιμάσει στο “Εξι νύχτες στην Ακρόπολη” του Σεφέρη που παρουσίασα με το ΚΘΒΕ το 2004 στη Ρωμαϊκή Αγορά της Θεσσαλονίκης. Το πέρασμα από το φως στο σκοτάδι ήταν μια ιδιαίτερη στιγμή εκείνης της παραγωγής. Στη “Φαίδρα” αναρωτιόμουν πώς θα έμοιαζαν όλες αυτές οι αποκαλύψεις, οι ομολογίες, τα τρομακτικά πάθη αν ξεσκεπάζονται με το φως της ημέρας», λέει στην «Κ». Η νέα μετάφραση του Στρατή Πασχάλη σε δεκαπεντασύλλαβο ομοιοκατάληκτο, αναδεικνύει τη μουσικότητα του κειμένου. «Η μέριμνα είναι να κρατηθεί η φόρμα αλλά να μη στερηθεί ο λόγος τη θεατρική του δράση. Γιατί υπάρχει έντονο δραματικό στοιχείο. Η “Φαίδρα” του Ρακίνα δεν είναι ποίημα, είναι ένα τέλειο θεατρικό έργο του 17ου αιώνα, με πλοκή, κορυφώσεις και ανατροπές. Και φροντίζουμε να αναδείξουμε τις συγκρούσεις. Εκεί έγινε και όλη η δουλειά με τους ηθοποιούς». Παίζουν: Μαρία Σκουλά (Φαίδρα), Μάξιμος Μουμούρης (Θησέας), Μάνος Πετράκης (Ιππόλυτος), Γιωργής Τσαμπουράκης (Θηραμένης), Μαριάννα Δημητρίου (Οινώνη), Πηνελόπη Τσιλίκα (Αρικία), Ελένη Μπούκλη (Ισμήνη/Πανόπη).
Ομως η Εφη Θεοδώρου είναι και η νέα καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗΠΕΘΕ Κρήτης. «Ηταν μια πρόκληση αυτή η ανάθεση. Η Κρήτη είναι ένα νησί που αγαπώ πολύ. Το ΔΗΠΕΘΕ είναι ένα θέατρο με αυξημένες αρμοδιότητες, διότι είναι όλης της Κρήτης και όχι των Χανίων όπου εδρεύει. Στόχος μου είναι να ανοίξει σε όλο το νησί και να μην περιορίζεται στη βάση του». Στα άμεσα σχέδιά της είναι να ανοιχτεί με συνεργασίες και συμπαραγωγές όπως αυτή με το Φεστιβάλ Αθηνών στη «Φαίδρα», να κάνει άνοιγμα στο κέντρο αλλά και στο εξωτερικό.
Η Εφη Θεοδώρου έχει τα εφόδια: σπουδές Νομικής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών και Θεατρολογίας στο Παρίσι, μαθήτευσε δίπλα στους Αντουάν Βιτέζ και Ανατόλι Βασίλιεφ, διετέλεσε αναπληρώτρια διευθύντρια στο Εθνικό Θέατρο την περίοδο 2007- 2013 στο πλευρό του Γιάννη Χουβαρδά, τιμήθηκε από τη Γαλλική Δημοκρατία με τον τίτλο του Ιππότη των Γραμμάτων και των Τεχνών, ενώ έχει συνεργαστεί με κρατικές σκηνές και το ελεύθερο θέατρο.
Σε άλλη θεατρική βάση τώρα, ονειρεύεται «να φτιάξουμε ένα ρεπερτόριο για όλες τις κατηγορίες και το ευρύ κοινό. Τη “Φαίδρα” την πήγαμε σε όλη την ενδοχώρα και η αποδοχή ήταν εντυπωσιακή. Κανείς δεν διαμαρτυρήθηκε για τον 15σύλλαβο, αντίθετα ταιριάζει με τον ρυθμό της Κρήτης. Θα εκπαιδεύσουμε το κοινό σε νέα κείμενα και φόρμες. θα κάνουμε ρεπερτόριο, εργαστήρια, μετακλήσεις. Επίσης ανοίγματα του ΔΗΠΕΘΕ στην πόλη του, να θυμίσουμε ότι υπάρχει. Η ανάδειξη καινούργιων χώρων είναι ένα ζήτημα που εξετάζουμε με τον νέο δήμαρχο στα Χανιά. Θεωρώ πως κάθε φορέας που προγραμματίζει ένα έργο πρέπει να απαντάει σε ένα τριπλό ερώτημα: ποιο έργο, σε ποιο χώρο, για ποιο κοινό;».