Υπάρχει λόγος που ο «Αγριος Σπόρος» συνεχίζει για πέμπτη χρονιά τις παραστάσεις του. Δεν είναι οι βρισιές –ελάχιστες σε σχέση με παρόμοιας αισθητικής έργα– ούτε η ένταση που δίνει αντοχή στο έργο του Γιάννη Τσίρου. Τρεις μόνο χαρακτήρες αρκούν για να αναδυθούν επί σκηνής οι χρόνιες παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, με μια ακρίβεια ανατριχιαστική.
Ο Σταύρος (Στάθης Σταμουλακάτος), ένας νόκερ χοίρων που προσπαθεί να ξοφλήσει τα χρέη του πουλώντας σουβλάκια σε μια παράνομη, παραθαλάσσια καντίνα, ο αστυνομικός (Χρήστος Κοντογεώργης) που κάνει τα στραβά μάτια και η Χαρούλα (Χριστίνα Μαριάνου), η κόρη του Σταύρου που βουλιάζει στη ζωή από την οποία προσπαθεί να ξεφύγει. Η εξαφάνιση ενός Γερμανού τουρίστα φέρνει τα πάνω-κάτω στις ζωές τους.
Η Ελένη Σκότη σκηνοθετεί ίσως ένα από τα καλύτερα σύγχρονα έργα που δείχνουν τον μαρασμό μιας κοινωνίας, της οποίας πυξίδα της είναι οι μισές αλήθειες, η υποκρισία, το ξεχείλωμα των κανόνων, οι προκαταλήψεις, ο ατομισμός. Οι δεσμοί τους είναι τόσο εύθραυστοι που γκρεμίζονται πολύ πριν φτάσει η μπουλντόζα στην παραλία του Σταύρου. Ενας άγριος σπόρος σαν σύμπτωμα μιας κοινωνίας, εκτός εποχής αλλά μέρος του τοπίου.
Θέατρο Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 και Λένορμαν 94, 9.15 μ.μ.