Eνα από τα ιστορικά θέατρα της Αθήνας, από τις σημαντικότερες σκηνές της χώρας, που ιδρύθηκε το 1975 και αναγκάστηκε να κλείσει το 2011, ανοίγει ξανά, στις 11 του μηνός. Είναι συγκινητική η επαναλειτουργία του «Αμφι-θεάτρου» του Σπύρου Ευαγγελάτου, οκτώ χρόνια μετά την αναστολή της λειτουργίας του, έστω για μία σεζόν, αλλά ακόμη πιο συγκινητικό είναι για την Κατερίνα Ευαγγελάτου, η οποία επιστρέφει στο θεατρικό της σπίτι. Εδώ μεγάλωσε, το «Αμφι-θέατρο» ήταν η καθημερινότητά της. Εδώ είδε τους γονείς της να κάνουν πρόβες, να ανεβάζουν παραστάσεις, να αγωνιούν πριν από τις πρεμιέρες, να πιέζονται με τις δυσκολίες, να χαίρονται με τις επιτυχίες. Εδώ έγιναν και τα δικά της βήματα. Μπορεί να άρχισε να σκηνοθετεί στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού, με παρότρυνση του Στάθη Λιβαθινού, τον Δεκέμβριο του 2006, αλλά η πρώτη κανονική σκηνοθετική δουλειά της ήταν η «Ερωτευμένη νεκρή», στο «Αμφιθέατρο», την άνοιξη του 2007. Εκεί ακριβώς έστησε και την «Είσοδο Κινδύνου»: μια μικρή σκηνή που χωρούσε 45 όλους κι όλους θεατές.
Οι παραγωγές που φιλοξένησε είχαν επιτυχία, έπειτα όμως, η παρορμητική Κατερίνα άνοιξε τα φτερά της για αλλού.
Το φουαγιέ του «Αλάμπρα», που ξανάνοιξε και μετονομάστηκε σε «Alhambra Art Theatre».
Το 2020 είναι επετειακό έτος για το «Αμφι-θέατρο», καθώς συμπληρώνονται 45 χρόνια από την ίδρυσή του. Ο «Αμλετ» του Σαίξπηρ, που διάλεξε να ανεβάσει η Ευαγγελάτου, με παραγωγό τον Γιώργο Λυκιαρδόπουλο, είναι ένα έργο που τη σημάδεψε. Εντεκα φορές είχε δει τον «Αμλετ», στην παράσταση που ανέβασαν οι γονείς της όταν ήταν 11 ετών. Τώρα, είχε ανάγκη να επιστρέψει σε εκείνο το κείμενο αλλά και στον χώρο όπου είχε ανεβεί. Γίνονται, μάλιστα, σχετικές αναφορές στην παραγωγή που σκηνοθέτησε ο πατέρας της το 1991, μέσα στη δική της. Ακόμη και η σκηνή θα έχει κάτι από τότε. Αποκάλυψε, αφαιρώντας τις παλιές επιστρώσεις, ένα τμήμα από το δάπεδο όπου είχε παιχτεί η παράσταση εκείνη. Σήμερα, βέβαια, η είσοδος για το κοινό δεν θα είναι επί της οδού Αδριανού, όπως κάποτε, αλλά στην οδό Αγγελικής Χατζημιχάλη 15, εκεί όπου ήταν η παλιά έξοδος κινδύνου του θεάτρου.
Σε μια πόλη που την τελευταία δεκαετία γέμισε από μικρούς καινούργιους χώρους, για νέες ομάδες που θέλουν να εκφραστούν, έχει ενδιαφέρον ότι άρχισαν σιγά σιγά να ανακαινίζονται ιστορικές θεατρικές αίθουσες. Σε μια πλουραλιστική θεατρική σεζόν, όπου όλα τα είδη αντέχουν, από το κλασικό ρεπερτόριο, τα σύγχρονα ελληνικά και ξένα κείμενα, οι μεταφορές των λογοτεχνικών κειμένων, το μουσικό θέατρο, οι μονόλογοι, το ωμό ρεαλιστικό θέατρο, μέχρι μαζικά ψυχαγωγικά θεάματα, οι νέες σκηνές αυξάνονται και αρκετές παλιές εκσυγχρονίζονται.
Η Κατερίνα Ευαγγελάτου στο «Αμφι-θέατρο».
Οπως ο νέος «Ακάδημος», στην οδό Ιπποκράτους, που ανακαινίστηκε για τις παραγωγές της σεζόν, ανάμεσά τους και το «Χάρολντ και Μοντ», με το οποίο ανέβηκε ξανά στη σκηνή η Τάνια Τσανακλίδου. Με τον Θανάση Τσαλταμπάση στον ρόλο του απελπισμένου νεαρού και την ίδια στον ρόλο της αισιόδοξης, ηλικιωμένης Μοντ, το «Χάρολντ και Μοντ» παρουσιάζεται σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζάκη και με πρωτότυπη μουσική του Μιχάλη Δέλτα.
Στη «δύσκολη» γειτονιά του Πολυτεχνείου, το «Αλφα» της οδού Στουρνάρη έδωσε πρώτο το σύνθημα, με μία σειρά από παραγωγές. Το κοινό ανταποκρίθηκε. Φέτος, ακολούθησαν το «Αλάμπρα», που ξανάνοιξε και μετονομάστηκε σε «Alhambra Art Theatre», με νέους ιδιοκτήτες και με παραγωγούς τη Βάσια Παναγοπούλου και τον Δημήτρη Αγγελόπουλο. Στα σχέδιά τους, θεατρικές παραστάσεις όπως το «Ξενοδοχείο ο Παράδεισος» του Ζορζ Φεϊντό, το «Τζόρνταν» των Αν Ρέινολντς και Μόρια Μουφίνι κ.ά. Απέναντι, ανακαινίστηκε το επίσης ιστορικό «Βεάκη». Εδώ, σε παραγωγή του Μάριου Τάγαρη, ο Γιώργος Νανούρης παρουσιάζει, μαζί με τον Μιχάλη Σαράντη και τον ζωγράφο Απόστολο Χαντζαρά, τον «Αίαντα». Επίσης, το «Ονειρο καλοκαιρινής νύχτας», που σκηνοθετούν ο Αιμίλιος Χειλάκης και ο Μανώλης Δούνιας.
Ενας ακόμη ιστορικός χώρος είναι το «Αλκυονίς», στην Ιουλιανού 22, το οποίο αγαπήσαμε ως κινηματογραφική αίθουσα. Μετατράπηκε από τις «Θεατρικές σκηνές» των Γιάννη Κεντ και Πάνου Κατσαρίδη σε θέατρο και παρουσιάζει το λογοτεχνικό έργο του Σωτήρη Πατατζή «Μεθυσμένη πολιτεία», σε διασκευή Ελσας Ανδριανού και σκηνοθεσία Αρη Τρουπάκη –με τους Δημήτρη Ημελλο, Δημοσθένη Παπαδόπουλο, Κατερίνα Μισιχρόνη, Νίκο Αλεξίου–, ενώ τη νέα χρονιά ακολουθεί το «Περηφάνια και προκατάληψη» της Τζέιν Οστιν, από την Ιόλη Ανδρεάδη.
Στη Λ. Κηφισίας 14, το «Ανεσις» απέκτησε το «Μικρό Ανεσις», 180 θέσεων, όπου, υπό την καλλιτεχνική διεύθυνση του Αγγελου Μπούρα, παρουσιάζονται τρεις επαναλήψεις που ξεχώρισαν πέρυσι. Τέλος, υπάρχει μία ακόμη κατηγορία χώρων. Το πρώην κλαμπ «Οξυγόνο live», στο Κουκάκι, μετονομάστηκε σε «Λοσάντζελε». Πρόκειται για ένα comedy club των Κώστα Μαλιάτση και Κυριάκου Μπαλάσκα – για το δικό μας stand-up, που σημειώνει ολοένα μεγαλύτερη απήχηση στην Ελλάδα. Επίσης, στο Κουκάκι, έναν νέο θεατρικό χώρο ετοιμάζει ο σκηνοθέτης Αντώνης Καλογρίδης, τον οποίο θα στεγάσει στον παλιό κινηματογράφο «Πίκολο».