«Οι αναμνήσεις δεν αστειεύονται! Οι ιστορίες, οι αφηγήσεις περιέχουν και λόγια που δεν ειπώθηκαν και ερωτήσεις που αγνοήθηκαν…» λέει ένας εργαζόμενος στο «Hotel Éternité». Δεν είναι ένα συνηθισμένο ξενοδοχείο. Είναι ο καινούργιος κόσμος που στήνει στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου ο Γιάννης Καλαβριανός, συγγραφέας και σκηνοθέτης του έργου.
«Στο Hotel Éternité καταλύουν άνθρωποι που κάτι τους συνέβη και απέκτησαν μια ξεχωριστή αντίληψη του χρόνου. Aνθρωποι, λοιπόν, ευαίσθητοι. Οι πελάτες, είναι χωρισμένοι σε ζώνες, ανάλογα με το ζήτημα που αντιμετωπίζουν. Σε κάποιους ο χρόνος έχει σταματήσει έπειτα από μία απώλεια και πρέπει να τον επανεκκινήσουν. Aλλοι, αντίθετα, όπως οι πελάτες στην πτέρυγα με τις Μις Υφήλιος, πασχίζουν να τον σταματήσουν γιατί εκείνες δεν αντέχουν τη σωματική φθορά. Αν κάποιος θλίβεται με τον ερχομό του φθινοπώρου, απλώς του παρατείνουν το καλοκαίρι, ενώ στο τμήμα με τους πελάτες μικρού προσδόκιμου ζωής, μέλημα των υπαλλήλων είναι να πολλαπλασιάσουν με κάθε τρόπο το βίωμα του χρόνου που περνάει», εξηγεί ο κ. Καλαβριανός. Eνας παράξενος άνδρας, σαν ένα είδος παρουσιαστή-σχολιαστή, «μεταμφιέζεται, σχολιάζει την πραγματικότητα, κοροϊδεύει την ανθρώπινη αγωνία για τον χρόνο που περνάει αλλά δείχνει και να την κατανοεί», παρατηρεί στην «Κ» ο Γιώργος Γλάστρας που ερμηνεύει τον ρόλο.
Συνήθως βέβαια οι άνθρωποι κρύβουν την αλήθεια. Iδίως εάν αυτή είναι επώδυνη, αυτό είναι πάντα ευκολότερο για να ξεπεράσουν τους φόβους τους. Μήπως όμως οι φόβοι αντιμετωπίζονται καλύτερα κατάματα; «Ποιος δεν φοβάται τα γηρατειά, και το σώμα που γερνάει, τις συνέπειες του χρόνου που περνάει;
Ο φόβος μας ξεκινάει από το άγνωστο, δεν γνωρίζουμε τι θα μας τύχει. Οι άνθρωποι αναπολούμε τις στιγμές μόνο σε σχέση με το μετά», τονίζει ο Αργύρης Ξάφης, που υποδύεται τον γιατρό του ξενοδοχείου.
«Στο έργο παρουσιάζεται η προσπάθεια να δοθεί διέξοδος σε ανθρώπους που έχουν ξεχωριστή αντίληψη του χρόνου, που έχουν μείνει σε μία στιγμή του», λέει στην «Κ» η Μαρία Κατσιαδάκη. Ωστόσο, «τα πράγματα που μας κάνουν πλούσιους είναι τα σκοτάδια μας. Aυτά πρέπει να γνωρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε», προσθέτει η ηθοποιός, τονίζοντας ότι «το σημαντικό στη δουλειά του ηθοποιού είναι η ευκαιρία που σου προσφέρεται μέσα από ένα ρόλο να προσεγγίσεις και να μιλήσεις για τα δικά σου σκοτάδια».
Βέβαια, από τη μέχρι τώρα διαδρομή τους όλοι θα ήθελαν να «παγώσουν» τα χρόνια της ανεμελιάς. «Τα παιδικά μου χρόνια στο Πόρτο Ράφτη. Τότε η περιοχή δεν ήταν ακόμη τουριστική», εξομολογείται η Χριστίνα Μαξούρη, υπάλληλος του Hotel Éternité. «Θα ήθελα να σταματήσω στα χρόνια από τα 27 έως τα 40 μου. Ασχολιόμουν με το θέατρο· αυτό που ήθελα αληθινά. Την ίδια στιγμή ένιωθα ότι είχα όλο τον χρόνο και τον κόσμο δικό μου», απαντά η Μαρία Κατσιαδάκη, με ένα γεμάτο, αληθινό χαμόγελο αισιοδοξίας. Το μυστικό; Να μη σπαταλάς τη ζωή σε άχρηστα πράγματα.
Το «Hotel Éternité» παρουσιάζεται στη Νέα Σκηνή Νίκος Κούρκουλος του Εθνικού Θεάτρου, από 18 Ιανουαρίου.