10.00
Η ώρα που θα ήθελα ιδανικά να ξυπνάω. Στην εποχή της καραντίνας, είναι σημαντικό να μην αλλάζεις πολλές από τις συνήθειες της προηγούμενης σου ζωής, λένε οι ψυχολόγοι. Αποτυγχάνω. Ξυπνάω τελικά στις 12.00. Με έχει πάρει από κάτω, κοιμάμαι κάθε μέρα στις πέντε το πρωί, έχω αϋπνίες και το μυαλό μου δεν συγκεντρώνεται, ενώ μάλλον ξανάρχισα το κάπνισμα.
12.00-13.00
Φτιάχνω το ωραιότερο πρωινό του πλανήτη. Τρώω σε βαθμό τρέλας, πίνω χυμούς, πολύ καφέ και δημητριακά. Εχω (και είχα από παλιά) τη λογική ότι το πρωινό είναι ένα γεύμα που θα μου δώσει ενέργεια μέσα στην ημέρα και θερμίδες για να κάψω.
13.00-13.30
Καίω το πρωινό μου. Στέλνω sms με κωδικό μετακίνησης 6 και βγάζω βόλτα τον σκύλο, ενώ επιλέγω να ανεβοκατέβω τις σκάλες ώστε να δουλέψει και λίγο το μυϊκό σύστημα.
13.00-14.00
Συνδέω τον υπολογιστή μου με ένα midi που αγόρασα πριν από καμιά εβδομάδα και κάνω μαθήματα πιάνου. Φρεσκάρω για την ακρίβεια όσα ξέρω, μέσω μιας εφαρμογής που μου φτιάχνει το κέφι και μου στέλνει κάθε τόσο ηλεκτρονικά πτυχία επιβράβευσης. Μου θυμίζει τις δασκάλες μου στον παιδικό σταθμό που όποια αηδία και να ζωγράφιζα με τις κηρομπογιές μου έγραφαν «Μπράβο, Γιώργο!».
14.00-15.30
Διαβάζω βιβλία. Ο,τι μπορώ, ανάλογα με τη διάθεση. Εχω κατεβάσει και μερικά e-books, δεν έχω κάτι σταθερό. Ξεκίνησα το «Σμιλεύοντας τον χρόνο» του Αντρέι Ταρκόφσκι. Ηθελα καιρό να το κάνω, η «Θυσία» του με έκανε να το επισπεύσω.
15.30-16.15
Μαγειρεύω μεσημεριανό. Εχω κατεβάσει συνταγές, έμαθα τι σημαίνει μαρινάδα, βάζω όλο μου το είναι στην προετοιμασία του φαγητού. Ακούω μουσική, χειρίζομαι επιδέξια τα μπαχαρικά, κάνω την κουζίνα χάλια. Κάνω λεμονάτο κοτόπουλο, μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα, τάρτα με φιστικοβούτυρο και σοκολάτα. Εντάξει και ψάρια στον φούρνο, αλλά αυτό είναι εύκολο. Οχι πως είναι δύσκολα τα προηγούμενα, αλλά δεν είχα ξανακάνει ποτέ στο παρελθόν λιώσιμο κουβερτούρας σε κρέμα γάλακτος. Τα σπάει.
16.15-17.00
Τρώμε μεσημεριανό με δύο σκυλιά. Ο Ρόκυ εκλιπαρεί στωικά για μια μπουκιά, η Μαρούλα είναι σε δίαιτα λόγω παραπάνω κιλών. Θα έπρεπε να είναι 12 και έφτασε τα 14. Ντροπή.
17.00-17.45
Μιλάω με φίλους στο τηλέφωνο. Συζητάμε για τα κλασικά, αν άκουσαν κάτι για την άρση των μέτρων, πόσα κρούσματα θα ανακοινωθούν σήμερα, αν έχουν πάει σούπερ μάρκετ, τι θα γίνει μετά με τις δουλειές, τι καλοκαίρι μας περιμένει και τι χειμώνας. Λίγο πριν πάθουμε κατάθλιψη δίνουμε υπόσχεση για κοινή γυμναστική στις ημέρες που έρχονται και καμιά βιντεοκλήση. Με τον φίλο μου τον Αλέξανδρο σχεδιάζουμε και ιντερνετική παρτίδα τάβλι.
17.45-19.00
Ανεβάζω στη σελίδα των Polkar τα νέα μας τραγούδια. Εχουν ήδη ανέβει δύο, ανεβάζουμε ένα «Τραγούδι για αγκαλιές» ανά εβδομάδα. Χαζεύω τα σχόλια, απαντάω σε μηνύματα, μου αρέσει τρελά όλο αυτό. Επικοινωνείς τη δουλειά σου με τόσο άμεσο feedback που σε άλλες εποχές δεν θα είχες τον χρόνο να το κάνεις με τόση όρεξη.
19.00-20.00
Φοράω τα αθλητικά μου και βγαίνω για τρέξιμο. Πάλι sms με το 6, μουσική στα ακουστικά και χάνομαι στην άδεια Αθήνα. Τώρα με τα πάντα κλειστά, τρέχω σε περιοχές-φετίχ, όπως Πλάκα, Αρχαία Αγορά, Ψυρρή, Κεραμεικός.
20.00-21.00
Στέλνω το 2 και μπαίνω στο σούπερ μάρκετ. Συνήθως αυτή είναι η καλύτερη ώρα. Δεν έχει μεγάλη ουρά για να μπεις, βρίσκω τις περισσότερες φορές αυτό που ψάχνω, τις προάλλες βρήκα και Dettol. Ναι, η κανονικότητα επανέρχεται.
21.00-21.15
Επιστρέφω στο σπίτι και απολυμαίνω τα πράγματα πριν τα βάλω στο ψυγείο. Με κάθε πανάκι που σκουπίζω τις συσκευασίες σκέφτομαι «πώς καταντήσαμε έτσι;». Οταν τελειώσει όλο αυτό, δεν θα θέλω να ξαναδώ αντισηπτικό στη ζωή μου.
21.15-22.00
Μαγειρεύω κάτι ελαφρύ. Καμιά σαλάτα, το λεμονάτο κοτόπουλο που λέγαμε. Πίνω και κάνα κρασί και ξεκινάει το μεγάλο αίνιγμα της ημέρας. Τι θα δούμε σήμερα;
22.00-03.00
Εχω δει το μισό Netflix, παρ’ όλα αυτά υπάρχουν συνεχώς νέα πράγματα να ανακαλύψεις. Ηττήθηκα με το «Casa de Papel», ενθουσιάστηκα με το «Kalifat». Οι παραστάσεις online είναι μια τέλεια λύση για το βράδυ. Σκέφτομαι πόσο τυχερός είμαι που μπορώ να δω παλιότερες παραστάσεις της Shaubuehne ή της Comedie Franchaise.
03.00-05.00
Το ξενύχτι που λέγαμε. Παίρνω ένα βιβλίο και προσπαθώ να κάνω πέρα τον διάολο που μέσα μου φωνάζει «τι θα κάνεις τελικά με δουλειά;», «θα γίνει η παράσταση στο Φεστιβάλ;», «τι θα γίνει του χρόνου;», «είναι ασφαλές να παίρνω το ασανσέρ για τον όροφο με τα σαμπουάν στο σούπερ μάρκετ ή θα κολλήσω κορωνοϊό;». Και κάπως έτσι, λίγο πριν με πιάσει κρίση πανικού, με παίρνει ο ύπνος.
Δύο από τα νέα τραγούδια των Polkar («Αθήνα» και «Ξωτικό») έχουν ανεβεί στο YouTube.