Ο,τι ισχύει για τους θεατές σε ένα θέατρο πρέπει να ισχύει και για τους συντελεστές μιας παράστασης πάνω στη σκηνή, έλεγε με τη λήψη των μέτρων προστασίας και το κλείσιμο των θεάτρων, καταξιωμένος σκηνοθέτης. «Δεν μπορούμε να κάνουμε διαχωρισμούς στην ασφάλεια».
Αυτό, και η εργασιακή ανασφάλεια, παιδεύει τον κόσμο του θεάτρου. Αν ξεπεράσουμε τις όποιες δυσκολίες για το φετινό καλοκαίρι, και πραγματοποιηθούν κάποιες παραστάσεις, με λιγότερους θεατές σε αρχαιολογικούς ή άλλους χώρους, αν μεγαλώσουν οι αποστάσεις μεταξύ των ηθοποιών και θυμηθούμε πώς έπαιζαν παλιά, αν αναζητηθούν σκηνοθετικές λύσεις, τότε θα ξεπεραστεί αυτή η δύσκολη περίοδος και οι καλλιτέχνες θα επανέλθουν στις εργασίες τους. Μη ξεχνάμε ότι σε αυτούς ακουμπήσαμε ψυχικά, τον καιρό του «μένω σπίτι». Είναι ο κλάδος που μας κράτησε όρθιους μετά τους γιατρούς και τους νοσηλευτές.
Το μεγάλο πρόβλημα είναι ο χειμώνας. Κλειστές αίθουσες, πολλές έτσι κι αλλιώς ακατάλληλες, στις οποίες εκφράζονται και συνωστίζονται μία ανάσα ο ένας από τον άλλον. Ποια έργα θα επιλέγονται για να αποτρέπονται τα αγκαλιάσματα και η σωματική επαφή; Θα μπορούν λ.χ. να ανέβουν παραγωγές όπως η «Δόξα κοινή», μια εξαιρετική δουλειά του Δημήτρη Τάρλοου και του Στρατή Πασχάλη πάνω στην ποίηση και στον έρωτα; Ή το «Ανθρωποι και ποντίκια» του Στάινμπεκ που σκηνοθέτησε ο Βασίλης Μπισμπίκης, στα όρια του ακραίου ρεαλισμού, ξεβολεύοντας τον θεατή από την παραδοσιακή συνθήκη θέασης;
Είναι σαφές ότι πολλοί θα στραφούν σε άλλο ρεπερτόριο και σε σκηνοθετικές λύσεις που θα τηρούν το πρωτόκολλο υγιεινής. Αλλά αν ένας ηθοποιός κατά τη διάρκεια προβών ή παραστάσεων ασθενήσει από τον κορωνοϊό, τι θα συμβεί; Διάβαζα ότι σε κάποιες χώρες του βορρά, συστήνουν στα θέατρα, να κάνουν ολιγάριθμα σχήματα επίσης να αποφεύγουν τη συμμετοχή ηλικιωμένων ηθοποιών.
Ομως, και σε εμάς, κάποιοι σκηνοθέτες προβληματίζονται αν πρέπει να απασχολήσουν τους συναδέλφους που είχαν επιλέξει και είναι άνω των 70 ετών ή έχουν θέματα υγείας. Η τέχνη στα δύσκολα βρίσκει τρόπο να είναι δημιουργική, το είδαμε στην προηγούμενη οικονομική κρίση. Ομως τώρα, με όλα όσα συμβαίνουν είναι μια καλή ευκαιρία να καταγραφεί ο χώρος, οι ανάγκες και οι αδυναμίες του, το ζητούν άλλωστε και οι άνθρωποι του θεάτρου.