Ενα εικοσιτετράωρο στην Επίδαυρο με την ηθοποιό Βίκυ Βολιώτη

Ενα εικοσιτετράωρο στην Επίδαυρο με την ηθοποιό Βίκυ Βολιώτη

3' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

11.30

Στην Επίδαυρο η μέρα ξεκινάει αργότερα από το συνηθισμένο. Τελειώνοντας το προηγούμενο βράδυ την παράσταση σε αυτό το υπέροχο θέατρο, είναι τόσο αυξημένη η ποσότητα αδρεναλίνης στον οργανισμό που χρειάζεσαι αρκετές ώρες «αποσυμπίεσης» κι έτσι όλοι οι ηθοποιοί κοιμόμαστε μέχρι πολύ αργά. Τώρα λοιπόν που ξυπνήσαμε, είναι ώρα για καφέ και πρωινό με θέα τον κόλπο της Αρχαίας Επιδαύρου.

12.30

Αν και η έκθεση στον ήλιο με κουράζει (και δεν κάνει καλό στη φωνή μου), τώρα που δεν πηγαίνω μόνη μου στην Επίδαυρο αλλά έρχεται μαζί μου και η κόρη μου Αννα, που είναι έξι χρόνων, και φυσικά δεν καταλαβαίνει από δικαιολογίες τύπου «η μαμά πρέπει να ξεκουραστεί», μπαίνω μαζί της –φορώντας τεράστια καπελαδούρα– στη θάλασσα και απολαμβάνω τη συντροφιά της.

13.00

Στον κήπο του ξενοδοχείου όπου μένουμε καθόμαστε κάτω από τις πορτοκαλιές μαζί με τον Νίκο (Ψαρρά) και τον Γιάννη (Κότσιφα) και συζητάμε τα νέα της χθεσινής παράστασης πίνοντας καφεδάκι. Για το πώς πήγε, πώς αντέδρασε το κοινό, για την αγωνία αλλά και τη χαρά μας. Δίπλα μας τρέχουν η Αννα και ο Πάνος (ο γιος του Νίκου).

14.00

Ανεβαίνω στο δωμάτιο λίγο να ξεκουραστώ. Αποφασίζω όμως τελικά να κατέβουμε στο λιμάνι και να καθίσουμε στο «Ακρογιάλι» για να φάμε. Παραγγέλνω τα άπαιχτα γεμιστά του. Καλοκαίρι και Επίδαυρος χωρίς αυτά τα γεμιστά δεν γίνεται! Μου κάνει καλό που είμαι εδώ και χαζεύω τις βαρκούλες στη θάλασσα.

15.00

Επιστροφή στο δωμάτιο και τώρα είναι πραγματικά απαραίτητο λίγο να ξεκουραστώ. Ξαπλώνουμε με την Αννα, διαβάζουμε βιβλία –δικά της φυσικά– και μας παίρνει ο ύπνος.

16.30

Ξυπνάμε από τη μεσημεριανή σιέστα, η Αννα κατεβαίνει για το απογευματινό μπάνιο κι εγώ μένω μόνη στο δωμάτιο, φτιάχνω ένα τσάι και κάθομαι στο μπαλκόνι. Αρχίζει σιγά σιγά η διαδικασία της συγκέντρωσης για την παράσταση. Η Επίδαυρος είναι απαιτητικό θέατρο για τον ηθοποιό. Είναι τεράστιο το μέγεθός του και χρειάζονται μεγάλα αποθέματα ενέργειας, σωματικής και ψυχικής δύναμης προκειμένου να αντεπεξέλθει. Ομως έχει και μια ανυπέρβλητη ομορφιά που σου δημιουργεί πολλή χαρά όταν παίζεις εκεί. Πουθενά δεν έχω νιώσει τόση ευτυχία όση εδώ.

17.15

Μπαίνω για μπάνιο και ετοιμάζομαι να φύγω για το θέατρο. Φτιάχνω και τσαγάκι για να το πάρω μαζί μου. Με τζίντζερ, λεμόνι και μέλι.

18.00

Μπαίνω στο αυτοκίνητο και ξεκινάω την τόσο γνωστή μου διαδρομή από την Αρχαία Επίδαυρο ώς το Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Αρχίζει το άγχος…

18.25

Φτάνω, παρκάρω και αρχίζω να περπατάω. Τα χαλικάκια τρίβονται κάτω από τα παπούτσια μου, τα τζιτζίκια συνεχίζουν το εκκωφαντικό τραγούδι τους, κάτι σπουργίτια τσιμπολογάνε μερικά ψίχουλα γύρω από τα τραπεζάκια του Ξενία και η μυρωδιά του πεύκου μπαίνει στα ρουθούνια μου. Στα καμαρίνια καταφτάνουν ένας ένας όλοι οι ηθοποιοί. Ανεβαίνω στο θέατρο να κάτσω λίγο εκεί, κάποιοι ελάχιστοι τουρίστες είναι ακόμα μέσα. Στις 7 μ.μ. κλείνει η είσοδος για αυτούς και το θέατρο θα μείνει για λίγο μόνο για μας.

19.00

Ο Οδυσσέας (Παπασπηλιόπουλος) μας μαζεύει για να μας κάνει κάποιες παρατηρήσεις για τη χθεσινή παράσταση. Κάτι να αλλάξουμε, κάτι να διορθώσουμε. Κυρίως όμως μας εμψυχώνει και μας μεταδίδει απίστευτο κέφι και χαρά για την παράσταση. Ανηφορίζουμε προς τα καμαρίνια για να ετοιμαστούμε.

20.00

Η Μελίνα (Παιονίδου) μας μαζεύει για ζέσταμα φωνής. Απαραίτητη διαδικασία γι’ αυτό το θέατρο που ζητάει από τον ηθοποιό το 100% της φωνητικής του επίδοσης.

21.15

Ξεκινάει η παράσταση. Η πιο μαγική στιγμή της μέρας. Το θέατρο δεν είναι γεμάτο όπως θα ήταν άλλες χρονιές, μόνο 4.000 άνθρωποι επιτρέπεται να μπουν λόγω των μέτρων προφύλαξης από την COVID-19. Ομως είναι εδώ, ένα ανυπόμονο, πολύχρωμο πλήθος στις κερκίδες. Πάμε!

22.55

Τελειώσαμε! Το κεφάλι μου βουίζει από την έξαψη. Στα καμαρίνια έρχονται φίλοι, συνάδελφοι που είδαν την παράσταση. Αγκαλιές και φιλιά από μακριά (κορωνοϊός, γαρ), φωτογραφίες, χαρά, χαρά, χαρά.

00.30

Φτάνω στον «Λεωνίδα». Κάθομαι με τον αγαπημένο μου Διονύση Φωτόπουλο στο ίδιο τραπέζι που κάθεται όλα αυτά τα χρόνια. Μου μιλάει για την παράσταση. Νιώθω τόσο τυχερή που έχω γνωρίσει αυτόν τον τόσο σπουδαίο καλλιτέχνη.

02.00

Φεύγω από το Λυγουριό για να γυρίσω στο ξενοδοχείο μου. Φτάνοντας –και πριν ανέβω στο δωμάτιο για να κοιμηθώ– κάθομαι μόνη μου στον κήπο μπροστά στη θάλασσα, ευγνώμων για την ομορφιά που απλώνεται μπροστά μου μέσα στο φεγγαρόφωτο.

Εθνικό Θέατρο, «Λυσιστράτη» του Αριστοφάνη, σε μετάφραση Σωτήρη Κακίση και σκηνοθεσία Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου. Παίζουν: Πάρης Αλεξανδρόπουλος,

Βίκυ Βολιώτη, Στεφανία Γουλιώτη, Βαγγέλης Δαούσης, Δάφνη Δαυίδ, Στέλιος Ιακωβίδης, Γιάννης Κότσιφας, Νεφέλη Μαϊστράλη, Γιώργος Ματζιάρης, Ελπίδα Νικολάου, Αγορίτσα Οικονόμου,

Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, Βίκυ Σταυροπούλου, Νίκος Ψαρράς. Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου, 31/7 έως 2/8.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή