Αν θα θυμάμαι κάτι περισσότερο από το φετινό Φεστιβάλ Επιδαύρου είναι δύο εμπειρίες: τον «Αγαμέμνονα» από το γερμανικό Residenztheater και τη Ρένη Πιττακή. Οι λόγοι; H παράσταση των… Γερμανών (όπως έλεγαν προς ευκολία τον θίασο οι θεατράνθρωποι) ήταν καθηλωτική. Η Ρένη Πιττακή, η μεγάλη πρωταγωνίστρια του Θεάτρου Τέχνης, επέστρεψε μετά 20 χρόνια στην Επίδαυρο, διδάσκοντας ήθος θεατρικό όχι μόνο στους θεατές των «Περσών» όπου έπαιξε την Ατοσσα, αλλά και στη νεότερη γενιά ηθοποιών. Η Επίδαυρος δεν κατακτιέται εύκολα εάν δεν έχεις εξασκηθεί σε αυτό το είδος. Απαιτεί μαραθώνιο θεατρικό και όχι τηλεοπτικό.
Φέτος ήταν το πρώτο Φεστιβάλ Επιδαύρου της… κανονικότητας μετά τη διετή πανδημία. Παρότι, σύμφωνα με πληροφορίες της «Κ», ακούστηκε η άποψη το φεστιβάλ να εκταθεί στις τρεις μέρες –να συμπεριλαμβάνει δηλαδή και μία παράσταση την Κυριακή, όπως πέρυσι–, η πρόταση γρήγορα ξεχάστηκε. Περίπου 80.000 θεατές παρακολούθησαν τις παραστάσεις, με την προσέλευση να επηρεάζεται αρνητικά από το υψηλό κόστος βενζίνης.
Hταν βέβαια το πρώτο Φεστιβάλ Επιδαύρου που είχε το ξεκάθαρο στίγμα της Κατερίνας Ευαγγελάτου. Μάλιστα ξεκίνησε με την «Aλκηστη» (από τα αγαπημένα της κ. Ευαγγελάτου), σε σκηνοθεσία του Ολλανδού Γιόχαν Σίμονς, από τους πρωτεργάτες της ευρωπαϊκής θεατρικής πρωτοπορίας. Η επιλογή καταδεικνύει την πρόθεση το φεστιβάλ να φέρνει σημαντικές ξένες παραγωγές, που προσφέρουν ενδιαφέρουσες προτάσεις για το ανέβασμα έργων της αρχαίας ελληνικής δραματουργίας. Η «Αλκηστη» χειροκροτήθηκε, αλλά πιο θερμό χειροκρότημα εισέπραξε ο θίασος του «Αγαμέμνονα» του Ούλριχ Ράσε. Και οι δύο παραστάσεις, ωστόσο, δεν είχαν τη μεγάλη προσέλευση (συνολικά περίπου 10.000 θεατές τις τέσσερις ημέρες) και αυτό πρέπει να προβληματίσει την καλλιτεχνική ηγεσία του φεστιβάλ.
Περίπου 80.000 θεατές παρακολούθησαν τις παραστάσεις στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου.
Επιτυχής ήταν η επιλογή του Δημήτρη Καραντζά που, με προεξάρχουσα την Πιττακή και σημαντικούς νεότερους συνεργάτες, όπως η σκηνογράφος Κλειώ Μπομπότη και δοκιμασμένοι ηθοποιοί (Χρήστος Λούλης, Γιώργος Γάλλος, Αλεξία Καλτσίκη, Ρούλα Τζήμου), κατέθεσε μια πρόταση που συζητήθηκε συγκεντρώνοντας περί τους 14.000 θεατές. Hταν η πιο δημοφιλής παραγωγή του φεστιβάλ και ο συνδυασμός του τερπνού μετά του ωφελίμου μάλλον εδώ πέτυχε.
Η επανάληψη της «Ελένης» του ΚΘΒΕ, σε σκηνοθεσία του σπουδαίου Βασίλη Παπαβασιλείου, αποδείχθηκε ορθή επιλογή μετά την περυσινή ματαίωση των παραστάσεών του λόγω της φωτιάς στην περιοχή. Πήγε καλά και εισπρακτικά, ενώ από πέρυσι η παράσταση είχε λάβει τα καλλιτεχνικά εύσημα.
Στη θέση μιας κωμωδίας του Αριστοφάνη που συνοδεύει μια τραγωδία, επιλέχθηκε φέτος η «Μήδεια» του Μποστ, που ήταν μια ευχάριστη καλοκαιρινή παράσταση. Ισχυρότερο στίγμα έβαλε ο «Αίας», σε σκηνοθεσία (πρώτη φορά στην Επίδαυρο) του Αργύρη Ξάφη, που δικαίωσε όσους πιστεύουν στην εργατικότητα και στο ταλέντο του ηθοποιού – σκηνοθέτη.
Και ύστερα ήλθαν οι… «Αγριες μέλισσες» και ο «Σασμός». Βούλιαξε το θέατρο του Ασκληπιού από το κοινό που πήγε να παρακολουθήσει την «Αντιγόνη» και την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι». Το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα των δύο παραστάσεων ήταν άνισο. Το Φεστιβάλ Επιδαύρου χάρηκε φυσικά, γιατί βούλιαξαν τα ταμεία του. Απαραίτητο κι αυτό.