Στον Γιάννη Νιάρρο δεν αρέσουν οι «καλοί» ρόλοι. Έχει υποδυθεί ένα αυτιστικό παιδί στο «Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα» και ανέβαινε στη σκηνή για τρεις σεζόν ως Γιώργος Γερακάρης, ένας γιος ριζωμένος στην προβληματική του οικογένεια στο «Στέλλα Κοιμήσου», μεταξύ πολλών άλλων.
Μάλιστα, ο ηθοποιός απέσπασε και το Βραβείο Χορν για τον ρόλο του στην παράσταση του Γιάννη Οικονομίδη, με τον οποίο στη συνέχεια συνεργάστηκε στη μιούζικαλ μεταφορά του «Σπιρτόκουτου», σκηνοθετώντας και γράφοντας τη μουσική μιας από τις πιο πολυσυζητημένες παραστάσεις του χειμώνα που πέρασε.
Πρωταγωνίστησε, όμως, και στους «Παίχτες», τη θεατρική μεταφορά του έργου του Νικολάι Γκόγκολ από τον Γιώργο Κουτλή, ως χαρτοπαίχτης-κομπιναδόρος. Επειτα από δύο χρονιές απανωτών sold out, η παράσταση ετοιμάζεται να παρουσιαστεί σε μια καλοκαιρινή περιοδεία, η οποία ξεκινά την Τετάρτη 21 Ιουνίου από το Κατράκειο Θέατρο στη Νίκαια και καταλήγει με δύο παραστάσεις (19 & 20 Ιουλίου) στο Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου.
Τι κάνει ο ίδιος για να κρατά τον ενθουσιασμό του παίζοντας ξανά και ξανά τον ίδιο ρόλο; Επινοεί καινούργια τρικ και φροντίζει να μην παίρνει τον εαυτό του φοβερά στα σοβαρά.
– Οι «Παίχτες» επιστρέφουν το καλοκαίρι, ύστερα από δύο χρόνια επιτυχημένων παραστάσεων. Οταν παίζεις έναν ρόλο τόσο καιρό, πώς εξελίσσεται αυτός και πώς εξελίσσεσαι εσύ μέσα σε αυτόν;
– Και μόνο η προσπάθεια να κρατήσεις αυτό το πράγμα ενδιαφέρον και για σένα, σου δίνει πολλά ως ηθοποιό γιατί σε κρατάει σε εγρήγορση, να μη βαρεθείς, να μην κάνεις τα ίδια. Δεν είναι εύκολο.
– «Πιάνεσαι» από κάτι κάθε φορά για να μη βαρεθείς;
– Το κάνεις σαν παιχνίδι για τον εαυτό σου, κάθε βράδυ το σκέφτεσαι. Ο καθένας το αντιμετωπίζει διαφορετικά, εγώ λέω στον εαυτό μου «Μην κάνεις αυτό που έκανες χθες».
– Στην παράσταση παίζεις έναν κομπιναδόρο. Αυτόν τον ήρωα που τον «βλέπεις» στον πραγματικό κόσμο;
– Θα τον έβλεπες σίγουρα σε μια λέσχη χαρτοπαιξίας. Θα τον έβλεπες και πιο κοντά σου, στον τύπο που θέλει να τα έχει καλά με όλους, που λέει σε όλους αυτό που θέλουν να ακούσουν. Αυτός μπορεί να είναι οποιασδήποτε ιδιότητας άνθρωπος, από αφεντικό μέχρι υπάλληλος, μέχρι καλλιτέχνης, πολιτικός, αυτός που θέλει να είναι αρεστός.
– Οι ρόλοι στους οποίους σε βλέπουμε είναι συνήθως λίγο λοξοί. Είναι ένας τρόπος για να αντιμετωπίζει ένας ηθοποιός το δικό του σκοτάδι;
– Σίγουρα είναι πιο ενδιαφέρον από το να παίζεις καλά παιδιά. Κανένας ρόλος δεν είναι βαρετός, αλλά αυτοί οι πιο σκοτεινοί ρόλοι σου δίνουν την ευκαιρία να κάνεις πράγματα που δεν θα κάνεις στη ζωή σου (εύχομαι). Σε ιντριγκάρουν πολύ παραπάνω.
– Οσο είσαι μέσα σε αυτούς τους ρόλους, καταλήγεις ποτέ να τους συμπαθείς αυτούς τους ήρωες;
– Ναι, γιατί δεν τους βλέπεις ως ήρωες πια, αλλά βλέπεις τον εαυτό σου στη συγκεκριμένη συνθήκη. Οπότε δεν τίθεται πλέον θέμα να συμπαθήσεις κάποιον τρίτο, αλλά να καταλάβεις τον εαυτό σου σε αυτή την κατάσταση, να είσαι εσύ, μια πραγματική έκφανση του εαυτού σου.
– Σου έχει τύχει ποτέ μέσα σε ρόλο να ανακαλύψεις δικά σου στοιχεία που σε τρόμαξαν;
– Οχι, δεν μου έχουν συμβεί τέτοιες ψυχολογικές τομές.
– Για να πάμε σε κάτι πιο γενικό, επί του ελληνικού θεάτρου, που έχει ζήσει τα τελευταία χρόνια το ξεσκέπασμα του #MeToo. Εσύ, ως κάποιος που δουλεύει μέσα σε αυτό και δεδομένου ότι έχει περάσει ένα σεβαστό διάστημα, έχεις δει να αλλάζουν πράγματα;
– Αυτοί που δεν ήταν εντάξει, φοβούνται. Η κοσμοθεωρία τους δεν ξέρω αν έχει αλλάξει, αλλά σίγουρα φοβούνται να εκφραστούν, το οποίο είναι καλό.
– Εχει ανοίξει όντως ένας δρόμος που ενδεχομένως θα μας κάνει να μην ξαναδούμε τέτοια φαινόμενα; Και τι είναι αυτό που πρέπει να αλλάξει ριζικά για να επιτευχθεί αυτό;
– Για να αλλάξει ριζικά, πρέπει να αλλάξει και η φύση του ανθρώπου, το οποίο είναι πολύ δύσκολο. Πάντα θα υπάρχει ο άνθρωπος που θα θέλει να καταχραστεί την εξουσία του και να κάνει κακό σε έναν άλλο. Αυτό δεν αλλάζει με ένα κίνημα. Αλλά τα πράγματα γίνονται καλύτερα και αυτό είναι ελπιδοφόρο.
– Φαντάζομαι κάτι πολύ βασικό είναι να μην υπάρχει η λογική του σκηνοθέτη-αφέντη.
– Ναι, πρέπει να σταματήσει γιατί είναι και κακό για τη δουλειά, δεν βοηθάει σε κάτι ο φόβος προς τον σκηνοθέτη. Ηταν πολύ σύνηθες αυτό.
– Στη νεότερη γενιά επιβιώνει αυτό το πράγμα ή έχει σπάσει το καλούπι;
– Οχι, έχει σπάσει μεταξύ μας. Δεν υπάρχει περίπτωση, ούτε να ανεχτώ κάτι τέτοιο ούτε, αντιστοίχως, να το ανεχτεί κάποιος άλλος. Και πολλές φορές γίνεται με την πρόφαση του σεβασμού το παραπάνω, θα πεις: «Εντάξει, μωρέ, είναι μεγάλος, είναι πολύ σεβαστός στον χώρο, μην του αντιμιλήσω». Αλλά μεταξύ μας δεν υπάρχει αυτό, υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός, είναι κάτι πιο ισότιμο και είναι πιο δύσκολο να συμβεί. Μεταξύ των νέων ανθρώπων θα υπάρξει διάλογος.
– Για να γυρίσουμε σ’ εσένα, θα έλεγε κανείς ότι τα πράγματα έως τώρα σου έχουν πάει αρκετά καλά. Υπήρχε κάποια στιγμή που να την «ψώνισες» και λίγο;
– Οχι τίποτα τρελό, στο πλαίσιο του λογικού και σε αστεία κλίμακα. Ο,τι ψώνιο κουβάλαγα μικρός, το κουβαλάω και τώρα, δεν ίπταμαι. Δεν θα χάσω και το μυαλό μου, καταλαβαίνω ότι το όλο πράγμα είναι υποκειμενικό και είναι χαζό στην τελική το τι κατάφερες και δεν κατάφερες.
– Για να κάνεις, όμως, αυτή τη δουλειά δεν θέλει να είσαι και λίγο ψώνιο;
– Νομίζω ότι αυτό έχει μια δόση αλήθειας, περισσότερο με την έννοια του να νιώθεις άνετα να εκθέσεις κομμάτια του εαυτού σου, το σώμα σου. Δεν έχει να κάνει με το πόσο αυτάρεσκος είσαι, αλλά με την άνεσή σου να εκτεθείς και να θέλεις να το κάνεις.
– Εσύ το είχες εύκολο με αυτή την έκθεση ή χρειάστηκε δουλειά;
– Κάποια κομμάτια ήταν πολύ εύκολα. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να ξεφτιλιστώ και να κάνω πλάκα, αλλά πιο δύσκολο το να στενοχωρηθώ ή να θυμώσω επί σκηνής. Με αυτά παλεύεις όταν παίζεις.
– Μιας και μου λες αυτό, το να διακωμωδείς και λίγο τον εαυτό σου είναι ένα εργαλείο για να ανταπεξέρχεσαι τελικά;
– Ναι, χρειάζεται σε όλες τις δουλειές και τα επιτεύγματα ή τις αποτυχίες, πάντα να το βλέπεις κωμικά. Είσαι μια μικρή κουκκίδα στο σύμπαν, ποιος νοιάστηκε;
– Οσο προχωράς και κάνεις πράγματα, ανεβάζεις μέσα σου τον πήχη για τον εαυτό σου; Είσαι αυστηρός μαζί του;
– Ναι, δυστυχώς έχω να αποδείξω στον εαυτό μου και στους γύρω μου ότι το κάνω αυτό επαγγελματικά. Θα ήταν ωραίο να μην υπάρχει αυτό. Να είναι ένα λευκό χαρτί αυτό που θα δεις, να μην ξέρεις ποιον έχεις έρθει να δεις. Με αυτή την έννοια, το να είσαι ερασιτέχνης είναι μια πολύ πιο ωραία κατάσταση για να αντιλαμβάνεσαι την τέχνη και τον εαυτό σου. Και ο άλλος να έρχεται να δει μια παράσταση και να βλέπει τον ρόλο, όχι τον ηθοποιό. Αυτός θα ήταν ένας ιδανικός κόσμος. Αλλά όσο πιο πολύ παίζεις, τόσο περισσότερο μπορεί κάποιος να έρχεται για να δει εσένα. Ενέχει τα καλά ότι είναι πιο εύκολο να επιβεβαιώσει αυτό που έχει στο μυαλό του ο άλλος, καλό ή κακό. Εκεί χάνεται το αντικειμενικό της υπόθεσης, του τι βλέπεις πραγματικά.
– Εσύ, αντίστοιχα, τους συναδέλφους σου καταφέρνεις να τους δεις σαν λευκό καμβά;
– Είναι πολύ όμορφο να παίζεις με κάποιον που δεν τον ξέρεις και τον ανακαλύπτεις σαν ηθοποιό στην πορεία.
– Πριν γίνεις ηθοποιός, ήσουν κλόουν. Τι είναι πιο δύσκολο, να κάνεις ένα δωμάτιο με παιδάκια να γελάσουν ή να συγκινήσεις μια ολόκληρη πλατεία σε ένα θέατρο;
– Με τα παιδάκια είναι πιο εύκολο, γιατί είναι πιο καλοπροαίρετα κι έχουν έρθει πραγματικά στο πάρτι του φίλου τους για να περάσουν καλά. Ενώ στο θέατρο είναι πολύ συχνό φαινόμενο να έχει έρθει ένας άνθρωπος που τον έχει «τραβήξει» κάποιος, γιατί έχει μια υποχρέωση.
– Τα παιδιά δεν είναι όμως και πιο αυστηροί κριτές;
– Είναι, αλλά είναι πολύ πιο καλοπροαίρετα. Θα τους κάνεις ένα αστειάκι και εντάξει. Έχουν έρθει για να περάσουν καλά τα γλυκούλια, ό,τι βλακεία και να κάνεις, αν δείξεις ότι είσαι εκεί για να περάσουν καλά, φτάνει.
– Η εμπειρία σου ως κλόουν τι σου έδωσε μετέπειτα ως ηθοποιό;
– Κράτησα πολλά πράγματα. Την προχειρότητα που χρειάζεται, ότι το θέατρο ξεκινάει από το ότι βάζω στο κεφάλι μου κάτι και κάνω τον αστείο. Ακόμα και στην Επίδαυρο να πας να παίξεις, η βάση είναι ίδια. Κάτι θα φορέσεις, κάτι θα μασκαρευτείς, θα πεις κάποια λόγια, δεν είναι κάτι τόσο συγκλονιστικό.
– Αυτή η συλλογιστική σε κάνει και να μην έχεις το άγχος της σκηνής;
– Ε, καλά, αυτό το έχω δυστυχώς πάντα.
– Εχεις πει ότι χωρίς το θέατρο και την ηθοποιία θα ήσουν ένας πολύ βαρετός τύπος. Μήπως, τελικά, όλοι βαρετοί είμαστε κατά βάση; Και είναι εντάξει αυτό;
– Συμφωνώ, εννοείται. Δεν χρειάζεται να ασχολούμαστε με κάτι τόσο συγκλονιστικό. Θέλουμε όλοι να είμαστε κάτι παραπάνω από αυτό που είμαστε. Αλλά όταν δεχτούμε αυτό που είμαστε, είναι όλα τα πράγματα πολύ καλύτερα.
Οι «Παίχτες», του Γιώργου Κουτλή, με πρωταγωνιστή τον Γιάννη Νιάρρο θα παρουσιαστούν στο Κατράκειο Θέατρο στη Νίκαια (21/6), το Θέατρο Βράχων – Μελίνα Μερκούρη στον Βύρωνα (26 & 27/6), το Βεάκειο Θέατρο Πειραιά (29 & 30/6), το Δημοτικό Θέατρο Ηλιούπολης «Δημήτρης Κιντής» (4 & 5/7), το Θέατρο Πέτρας στην Πετρούπολη (10/7), το Θέατρο Ορέστης Μακρής στη Χαλκίδα (11/7) και το Δημοτικό Κηποθέατρο Παπάγου (19 & 20/7).