Σιωπηλές «Παραλλαγές θανάτου»

Σιωπηλές «Παραλλαγές θανάτου»

2' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Μια άσπρη τεράστια επιφάνεια απλωνόταν στην Κεντρική Σκηνή του θεάτρου «Πορεία». Μια προσομοίωση παγοδρoμίου. Eνα ψυχρό σκηνικό (που επιμελήθηκε με εξαιρετική έμπνευση η Μάρω Μιχαλακάκου), ψυχρό όπως ο θάνατος και ταυτόχρονα η επιφάνεια πάνω στην οποία γλιστρούν τα βήματα όσων περπατούν με αυτοπεποίθηση. Εκεί στήθηκε το σύμπαν του έργου του Νορβηγού Γιον Φόσε «Παραλλαγές θανάτου», που σκηνοθετεί ο Γιάννης Χουβαρδάς, στην πρώτη του σκηνοθεσία εκτός Εθνικού Θεάτρου.

Στη δεύτερη συνάντησή του με τον Νορβηγό συγγραφέα, ο Γιάννης Χουβαρδάς δεν δηλώνει μόνο πόσο του αρέσει ο τρόπος έκφρασης και η θεματολογία αυτού του ποιητήθεατρικού συγγραφέα. Δηλώνει πόσο σίγουρος είναι για κάποια πράγματα, με πόσο ευφυή και υπαινικτικό τρόπο λέει πολλά, πόσο επιμένει στη σιωπή και στον ψίθυρο, αλλά και σε έργα που ανασκάπτουν τις ψυχές των ανθρώπων.

Στη σκηνή του θεάτρου «Πορεία» μερικοί από τους σταθερούς συνεργάτες του Γιάννη Χουβαρδά: Νίκος Καραθάνος, Χρήστος Λούλης, Γιάννος Περλέγκας, Αλκηστις Πουλοπούλου, Μαρία Πρωτόπαπα, Λυδία Φωτοπούλου. Τρία περίεργα και αλλόκοτα ζευγάρια. Τα δύο είναι οι γονείς της νεαρής κοπέλας που βάζει τέλος στη ζωή της χωρίς κανείς να καταλαβαίνει το γιατί. Το πρώτο ζευγάρι (Καραθάνος, Φωτοπούλου) δείχνει τους γονείς στο τέρμα της ζωής τους, να αναζητούν πάντα τις απαντήσεις στα δικά τους «γιατί». Οι ίδιοι γονείς ενσαρκώνονται στη νεαρή ηλικία και στο ξεκίνημα της ζωής τους από τους Γ. Περλέγκα και Μ. Πρωτόπαπα. Η κόρη τους (Αλκηστις Πουλοπούλου, που μας χάρισε μία από τις πιο μεστές και ώριμες ερμηνείες της) εμφανίζεται σαν ένα φοβισμένο και αγοραφοβικό πλάσμα αρχικά, για να μεταμορφωθεί στην πορεία, όταν γνωρίζεται και συνομιλεί μ’ ένα ιδιαίτερο και αινιγματικό πρόσωπο (Χρήστος Λούλης), σ’ ένα πρόσωπο φωτεινό, γοητευτικό, αέρινο, τρυφερό.

Ο Χρήστος Λούλης μεταμορφώνεται πολλές φορές στη διάρκεια της παράστασης και είναι πότε ο άκαρδος σπιτονοικοκύρης, πότε μια οπτασία που ίσως ερωτεύεται η νεαρή κοπέλα, πότε ο θάνατος… Η μετάφραση της Ερις Κύργια μεταφέρει ατόφια την ποιητικότητα του Φόσε. Μια παράσταση που δεν έχει σχεδόν καθόλου μουσική, μόνο τη μουσική των λέξεων, τη μουσική των σωμάτων πάνω στο παγοδρόμιο, τον εκκωφαντικό ήχο των αναπάντητων ερωτήσεων του κάθε ήρωα. Και τον ήχο των βημάτων που χωρίς παγοπέδιλα σέρνονται με αβεβαιότητα πάνω στον πάγο, στη διαδρομή της ζωής. Ο Γιάννης Χουβαρδάς μας καλεί ν’ ακούσουμε όλους αυτούς τους «ήχους», να παρακολουθήσουμε τις σιωπές των ηρώων του Φόσε και να συμβαδίσουμε με τον θόρυβο των ονείρων τους.

Στην ίδια σκηνή παίζεται εναλλάξ και η «Ευρυδίκη», η ευχάριστη έκπληξη που μας χάρισε πέρυσι ο Δημήτρης Τάρλοου. Η «Ευρυδίκη» συνομιλεί απολύτως με το έργο του Γιον Φόσε. Μιλούν και τα δύο έργα για τον θάνατο, με την τρυφερότητα και την αγάπη που συνοδεύουν τη ζωή και τη χαρά. Αν δεν προλάβατε να δείτε πέρυσι την «Ευρυδίκη» είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δείτε και τα δύο έργα φέτος. Δύο τρυφερά έργα που ξεκινούν από την έννοια του θανάτου για να υμνήσουν τη ζωή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή