Παίζονται και οι δύο παραστάσεις αυτή την περίοδο. Κατά σύμπτωση και οι δύο καταπιάνονται με εμβληματικά έργα του Σαίξπηρ. Ο Αιμίλιος Χειλάκης στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά παρουσιάζει την παράσταση «Μόνος με τον Αμλετ» και υποδύεται μόνος επί σκηνής, για 75 λεπτά όλα τα κεντρικά πρόσωπα του κλασικού αυτού σαιξπηρικού έργου. Στο «104», εκεί στις γραμμές του τρένου, στην οδό Ευμολπιδών, δύο πολύ νέα παιδιά, ο Κωνσταντίνος Μπιμπής και η Αθηνά Μουστάκα υπό την καθοδήγηση του Κώστα Γάκη αναπαριστούν ένα άλλο σαιξπηρικό έργο, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» ζωντανεύοντας οι δυο τους όλα τα πρόσωπα του έργου σε μια επίσης πρωτότυπη σκηνική αφήγηση, διάρκειας 90 λεπτών.
Τα κοινά χαρακτηριστικά των δύο παραστάσεων είναι ότι προσφεύγουν σε απλά, λιτά σκηνικά μέσα, αλλάζουν μπροστά στο κοινό εμφανίσεις διαρκώς, προ (σ)καλούν τους θεατές σε μια ευφρόσυνη θέαση και έχουν καταφύγει και οι δύο παραστάσεις σε εξίσου σημαντικές μεταφράσεις: στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά παρουσιάζεται ο «Αμλετ», στη μετάφραση του Διονύση Καψάλη το έργο «Ρωμαίος και Ιουλιέτα».
Αποτέλεσμα; Δύο πολύ γνωστά έργα του μεγάλου Αγγλου συγγραφέα προσεγγίζονται με εντελώς νέα διάθεση, με φρεσκάδα, φαντασία αλλά και χιούμορ. Οι θεατές και στις δύο περιπτώσεις φεύγουν με διάθεση ανάλαφρη και με ευχαρίστηση απόλυτη, αφού έχουν δει «αλλιώς» δύο κλασικά έργα, που δεν είναι όμως καθόλου «πειραγμένα». Ο λόγος ακούγεται, η υπόθεση εξελίσσεται μπροστά μας σε όλη της τη μεγαλοπρέπεια, οι ηθοποιοί κάνουν πολύ περισσότερα από το να ερμηνεύσουν έναν ρόλο.
Απάντηση στο υπερβολικό
Να είναι η ανάγκη και από την πλευρά των ηθοποιών να προσεγγίσουν μ’ έναν άλλο, διαφορετικό τρόπο τα κλασικά κείμενα; Να οδήγησε η έλλειψη ακριβώς παραγωγών σε νέους δρόμους; Να είναι η ευφυής απλότητα που είδαμε και στις δύο παραστάσεις και την εισπράξαμε ως απάντηση στο υπερβολικό που τόσα χρόνια μας κατακλύζει; Ο,τι και να είναι πρόκειται για δύο παραστάσεις που είναι ο καλύτερος τρόπος όχι μόνο για να ξαναδούν οι παλιοί θεατές δύο κλασικά έργα, αλλά και για να αγαπήσουν το θέατρο οι εν δυνάμει θεατές. Και όπως έδειξε και στις δύο περιπτώσεις το χειροκρότημα των θεατών στο τέλος των παραστάσεων, είναι προτάσεις που αγκαλιάζονται θερμά.