Ιστορίες από τη γλυκιά πατρίδα

Ιστορίες από τη γλυκιά πατρίδα

3' 19" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Πώς μπορείς να παρουσιάσεις επί σκηνής τη σημερινή κατάσταση στη Συρία; Η απάντηση που δίνει το έργο «Oh My Sweet Land», γραμμένο και σκηνοθετημένο από τον Αμίρ Νιζάρ Ζουάμπι, πάνω σε μια ιδέα της ερμηνεύτριας, της Κορίν Τζαμπέρ, είναι να εστιάσεις σε ένα ταξίδι. Στα προηγούμενα έργα του Ζουάμπι, «Είμαι ο Γιουσούφ» και «Αυτός είναι ο αδελφός μου», που είδαμε στο Λονδίνο το 2010, παρακολουθήσαμε το κυνήγι μιας γυναίκας από έναν άνδρα στην Παλαιστίνη του 1948. Στο έργο που παρουσιάζεται τώρα στο Young Vic, ακούμε για την αναζήτηση ενός αγνοούμενου άνδρα από μια γυναίκα, αναζήτηση που την οδηγεί στον Λίβανο, στην Ιορδανία και στη Συρία.

Την ιστορία αφηγείται μια γυναίκα η οποία, όπως και η ίδια η Τζαμπέρ, είναι μεικτής συριακής και γερμανικής καταγωγής. Βρίσκεται στην κουζίνα της στο Παρίσι, μαγειρεύοντας «κούμπα», ένα παραδοσιακό συριακό φαγητό, και ανακαλεί τη συνάντησή της με έναν εξόριστο από τη Δαμασκό, τον Ασράφ. Τον είχε βοηθήσει, χρησιμοποιώντας το Skype, να οργανώσει τη διαφυγή τριών συμπατριωτών τους από τη Συρία. Οταν ο Ασράφ εξαφανίζεται, εκείνη ξεκινά ένα περιπετειώδες ταξίδι αναζήτησής του, το οποίο την οδηγεί σε συναντήσεις με μερικούς από τα δύο εκατομμύρια Σύριους πρόσφυγες και αναδεύει βαθιές προγονικές αναμνήσεις.

Εν μέρει το έργο αυτό έχει να κάνει με τη νοσταλγία της πατρικής γης. Σ’ ένα από τα πιο συγκινητικά επεισόδια, ο Ασράφ εξερευνά τα απόκεντρα δρομάκια του Παρισιού αναζητώντας εικόνες και μυρωδιές της πατρίδας του. Στη μεγαλύτερη έκτασή του, όμως, το 60λεπτο έργο καταλαμβάνεται από τις ιστορίες Σύρων προσφύγων. Στο Αμμάν, η αφηγήτρια συναντά έναν ρεπόρτερ που απέφυγε τη σύλληψή του στη Δαμασκό σκηνοθετώντας την κηδεία του. Και όταν η ίδια καταφέρνει να μπει στη Συρία, βλέπει με τα μάτια της τις αφανισμένες πόλεις και ακούει ανθρώπους να λένε ότι «την επανάστασή μας την έχουν απαγάγει» μετατρέποντάς την σε φριχτό πόλεμο φατριών.

Το έργο εκτυλίσσεται σαν ένα συγκλονιστικό ρεπορτάζ και η Τζαμπέρ, η οποία ετοιμάζει το «κούμπα» σε συγχρονισμό με τις ιστορίες που αφηγείται, δίνει την εντύπωση μιας γυναίκας αναγκασμένης να μιλήσει γι’ αυτά που άκουσε και είδε. Οπως τόσο συχνά συμβαίνει, το θέατρο αποδεικνύει την ικανότητά του να παίρνει συμβάντα που βρίσκονται συνεχώς στα πρωτοσέλιδα και να τους δίνει ένα αναγνωρίσιμο ανθρώπινο πρόσωπο.

«Βερσαλλίες»

Ως δραματουργός, ο Πίτερ Τζιλ ήταν περισσότερο γνωστός για τις διεισδυτικές ιχνηλασίες του στον μικρόκοσμο της ουαλλικής εργατικής τάξης. Φέτος, ωστόσο, μας παρουσίασε ένα μεγάλης διάρκειας και ευρείας στόχευσης έργο με επίκεντρο την αγγλική μεσοαστική τάξη, που αγγίζει θέματα όπως η διεθνής πολιτική, η οικονομία και η Συνθήκη των Βερσαλλιών του 1919, η οποία, όπως παρατήρησε ο Τζον Μέιναρντ Κέινς, ήταν «συνταγή για έναν μελλοντικό πόλεμο».

Το έργο «Βερσαλλίες», που παρουσιάστηκε πρόσφατα στο θέατρο Donmar Playhouse στο Λονδίνο, είναι τοποθετημένο χρονικά το 1919, λίγο μετά το τέλος του Μεγάλου Πολέμου. Μας μεταφέρει αρχικά στο Κεντ, στο σπίτι της οικογένειας Ρόουλισον, της οποίας ο μεγάλος γιος, ο Λέοναρντ, πρόκειται σύντομα να αναχωρήσει για το Παρίσι ως μέλος της βρετανικής αποστολής στη Διάσκεψη Ειρήνης. Στη δεύτερη πράξη, βλέπουμε τον Λέοναρντ στο Παρίσι, να αντιτίθεται μάταια στην προσάρτηση στη Γαλλία της γερμανικής ανθρακοπαραγωγού κοιλάδας του Σάαρ, ενώ στην τελευταία πράξη ο απογοητευμένος Λέοναρντ επιστρέφει στο Κεντ και σοκάρει συγγενείς και φίλους δηλώνοντας ότι η σύγκρουση στην καρδιά της Ευρώπης παραμένει ανεπίλυτη.

Εκείνο που προκαλεί θαυμασμό στο έργο του Τζιλ είναι ότι υποστηρίζει με μεγάλη ευστοχία τα επιχειρήματά του: μας θυμίζει, π.χ., τις μακροπρόθεσμες συνέπειες των θηριωδών αποζημιώσεων που επιβλήθηκαν στη Γερμανία. Ο Τζιλ συνδέει επίσης τη μεσοαστική μυωπία όσον αφορά την απονομή δικαιοσύνης με τη μυστικότητα που περιέβαλλε το σεξ: ο έρωτας του Λέοναρντ για έναν νεαρό γείτονα, ο οποίος γυρίζει σαν φάντασμα από τα χαρακώματα για να του θυμίσει το κρυφό πάθος τους, είναι το ίδιο λαθραίος όπως η παράνομη διπλή ζωή ενός συντηρητικού επαρχιώτη αριστοκράτη.

Συνολικά, το έργο είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και χρήσιμο, και η παραγωγή, που σκηνοθέτησε ο ίδιος ο Τζιλ, ευτύχησε να έχει έξοχες ερμηνείες, από τον Γκουίλιμ Λι, στον ρόλο του Λέοναρντ, τον Τομ Χιουζ, που ερμήνευσε τον νεκρό εραστή του, και τους Φρανσέσκα Ανις και Αντριαν Λούκις ως ενσαρκώσεις του επαρχιώτικου συντηρητισμού.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή