Δύο παραστάσεις που αποπνέουν ιδιαίτερη φρεσκάδα

Δύο παραστάσεις που αποπνέουν ιδιαίτερη φρεσκάδα

2' 36" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Το ένα ήταν ένα παλιό έργο, έχει ηλικία 42 ετών, που παρουσιάστηκε από δύο σημερινούς ηθοποιούς. Το άλλο ήταν μια εντελώς διαφορετική παράσταση (με κανένα τρόπο δεν το εντάσσεις στον παραδοσιακό τρόπο θεάτρου). Παρ’ όλα αυτά, παρά τις εντελώς διαφορετικές φόρμες τους, έφερναν και οι δύο παραστάσεις τη φρεσκάδα στη θεατρική διαδικασία.

Η πρώτη παράσταση έκανε πρεμιέρα την περασμένη Παρασκευή στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής». Και δύο ταλαντούχοι ηθοποιοί του σύγχρονου θεάτρου, ο Νίκος Κουρής και ο Μάκης Παπαδημητρίου, ξαναζωντάνεψαν δύο ήρωες που έρχονται από το 1972. Τον Κόλλια και τον Φώντα, δύο τεμπελάκους, μικρολαμόγια όπως θα λέγαμε σήμερα, αλλά πάντως δύο απλούς ανθρώπους που δεν έχουν τίποτα στα χέρια τους εκτός από τα πούλια του ταβλιού και κάποια όνειρα. Παρακινδυνευμένα και εξωπραγματικά, πάντως, όνειρα. Ηταν οι δύο χαρακτήρες που έφτιαξε ο 1972 ο Δημήτρης Κεχαΐδης. Οσοι πήγαμε την περασμένη Παρασκευή στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων αναρωτιόμασταν πόσο θα αντέχει το έργο, πόσο θα μπορούσε να ακουμπήσει ή να παραπέμψει στους σημερινούς νεοέλληνες.

Οι δύο ηθοποιοί, που επωμίστηκαν και τη σκηνοθεσία, το κατάφεραν. Κάνοντας (κι αυτό το μικρό μυστικό μάς το αποκάλυψε η συγγραφέας και σύντροφος της ζωής του Δημήτρη Κεχαΐδη, Ελένη Χαβιαρά) μιαν αντιστροφή: ο Κόλλιας, που παρακινείται από τον παμπόνηρο Φώντα για να τολμήσει την «κομπίνα», είναι ο εξωστρεφής, ο φωνακλάς, ο εκδηλωτικός και ο Κόλλιας είναι η ήρεμη -πονηρή- δύναμη (ή τρέλα;) η υπόγεια και καλά κρυμμένη πονηριά που καταφέρνει να τουμπάρει τον ευκολόπιστο Κόλλια. Είναι σίγουρο ότι οι δύο ηθοποιοί «διάβασαν» εξίσου καλά και τη νεοελληνική κοινωνία και κατάφεραν να κάνουν μία από τις καλύτερες αναβιώσεις της παράστασης που πρωτοπαρουσίασε ο Κάρολος Κουν το 1972. Και ενώνοντας το τότε με το τώρα, με τις ηχογραφημένες φωνές των πολιτικών που πέρασαν και διακυβέρνησαν τη χώρα όλα αυτά τα 42 χρόνια.

Σε μια αποθήκη

Η άλλη παράσταση δεν ήταν καν σε θεατρικό χώρο. Ηταν σε μια αποθήκη του Ελληνικού Κόσμου, πίσω από τις εγκαταστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών, στην Πειραιώς 260. Εκεί, οι δαιμόνιοι άνθρωποι της θεατρικής ομάδας Rimini Protokoll έστησαν ένα σύμπαν (θεατρικό, πολιτικό, διαδραστικό) για 20 θεατές κάθε φορά. Τόσοι είναι όσοι παίρνουν το i-Pad στα χέρια τους, φορούν ακουστικά στο κεφάλι τους και ακολουθούν τις οδηγίες για τη διαδρομή άλλων 20 πραγματικών επίσης ανθρώπων, απ’ όλο τον κόσμο που εμπλέκονται στον αληθινό κόσμο των όπλων, των πολέμων, των μεταναστών, του ξεριζώματος και της προσφυγιάς. Τους ακολουθούν σε χώρους που αναπαριστούν πολύ πιστά το πραγματικό σύμπαν του καθενός: το γραφείο ενός τραπεζίτη, τη φτωχική αίθουσα σχολείου ενός μαθητή από το Κονγκό, την αραβική γειτονιά και την κουζίνα προσφύγων από τη Συρία… Διαδρομή μιας ώρας, που κάνει τους θεατές-συμμέτοχους σιγά σιγά να χαλαρώσουν, να μπουν στη διαδικασία της συμμετοχής, να ακούσουν τις ιστορίες όλων αυτών των ανθρώπων, να μπουν λίγο στους ρόλους τους. Ενα εντυπωσιακό παιχνίδι, με υλικά που μας στενοχωρούν ή μας θυμώνουν, πάντως υπάρχουν γύρω μας ή δίπλα μας. Και οι Rimini Protokoll ξανάκαναν το θαύμα τους, με υλικό τις ιστορίες του αληθινού κόσμου.

​​ Η παράσταση των Rimini Protokoll παρουσιάζεται ώς τις 3 Μαΐου σε πέντε παραστάσεις την ημέρα, που ξεκινούν από τις 2 μ.μ. και κάθε δύο ώρες μέχρι τις 10 μ.μ.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή