Θα αρχίσω από το τέλος. Φεύγοντας προχθές από την τελευταία παράσταση του «Ντον Τζοβάνι» στο Ηρώδειο, ένιωθα ελαφρύς, ευδιάθετος, με την ικανοποίηση ενός ανθρώπου που είχε δει κάτι που άξιζε. Ο «Ντον Τζοβάνι» του Μότσαρτ, έτσι όπως μας τον έδωσε η Λυρική Σκηνή στη νέα της παραγωγή, με τη σκηνοθεσία του Γιάννη Χουβαρδά, αναδύθηκε ως μια παράσταση πυκνής ροής, με διαφορετικές ταχύτητες, μια παράσταση με σκέψη και τόλμη, με οπτικό αποτέλεσμα άνισης αισθητικής, με «σχόλια» όχι πάντα λειτουργικά, με εσκεμμένο έλλειμμα «ποίησης» και θελημένες αιχμηρές γωνίες, με χάσματα, ίσως, και πολλές διαβαθμίσεις, αλλά με εξαίρετες ερμηνείες που υψώθηκαν πέρα από κάθε θεμιτή αδυναμία.
Υπήρχαν στιγμές που ξέχασα πού ήμουν, ιδίως στις άριες της Μυρτώς Παπαθανασίου που τραγούδησε τον ρόλο της Ντόνας Αννας. Αυτό και μόνο με γέμισε, με απέσπασε, με έκανε να ίπταμαι ψυχικά και αισθητικά. Είναι το μείζον, αυτό που μένει. Με το δεδομένο και πολυσυζητημένο σκηνικό (Εύα Μανιδάκη) όπως και με τα κοστούμια (Ιωάννα Τσάμη) δεν μπορούσα να συνδεθώ, ωστόσο κατανόησα την επιλογή, είχα διαβάσει και το σκεπτικό του Γιάννη Χουβαρδά, οι επιλογές του οποίου πηγάζουν πάντα από μελέτη και βαθιά παιδεία. Ωστόσο, μερικές φορές η θεωρητική υποστήριξη δεν συναντά το υλικό και στη συνέχεια ψυχικό της απείκασμα. Ο «Ντον Τζοβάνι» που είδαμε ήταν μία σκοτεινή, σύνθετη, υγρή, σκοπίμως τραχιά και αντιποιητική, φιλοσοφική σπουδή πάνω στη βία, την παραβίαση, τη στέρηση, την υπερβολή, τη μετάνοια, την τιμή, τη συγχώρεση και την τιμωρία. Ηταν μία παράσταση που δεν σε άφηνε ήσυχο. Οπως και να το δει κανείς.
Ο Λουκάς Καρυτινός είναι τόσο φυσικά ενταγμένος στο περιβάλλον του Ηρωδείου που μοιάζει αναπόσπαστος και προχθές ήταν τόσο συμπαθητικά αέρινος, και χωρίς παρτιτούρες, καθώς διηύθυνε την ορχήστρα της ΕΛΣ (που όλο και πίστευες ότι θα απογειωθεί αλλά αυτό διαρκώς αναβαλλόταν) παρουσία ακόμη και του Αλέξη Τσίπρα (που ναι, δεν έφυγε στο διάλειμμα).
Η υψίφωνος Μυρτώ Παπαθανασίου έχει το χάρισμα. Η φωνή της αγγίζει κάτι ιερό, σχεδόν άβατο. Είναι προνόμιο να την ακούει κανείς. Χάρηκα ιδιαίτερα τον βαθύφωνο Χριστόφορο Σταμπόγλη, στον ρόλο του Λεπορέλο, που δικαίως επευφημήθηκε. Είχε χάρη, ερμηνευτική ευλυγισία, πηγαία σύνθεση χιούμορ και δράματος. Ο βαρύτονος Διονύσης Σούρμπης ως Ντον Τζοβάνι είχε νεύρο, δύναμη, προσήλωση. Είχε το ρευστό στοιχείο του ρόλου και το έδωσε σαν μία δίνη. Η Τσέλια Κοστέα, που έχει το δικό της κοινό στη Λυρική, ήταν μια θαυμάσια Ντόνια Ελβίρα, με θέρμη που ανέβλυζε. Πάντα καλός ο Πέτρος Μαγουλάς. Εδώ, ως Μαζέτο, ακόμη καλύτερος. Η Μαρία Μητσοπούλου ήταν επίσης εξαίρετη παρουσία ως Τσερλίνα, με ωραίες ψυχολογικές διακυμάνσεις. Ο Αντώνης Κορωναίος, Ντον Οτάβιο, είχε καλές στιγμές εμβάθυνσης. Ο Δημήτρης Καβράκος, κλασική αξία.
Το πρόγραμμα του «Ντον Τζοβάνι» είναι πολύτιμο, με κορυφαία την ανάλυση του Νίκου Α. Δοντά.