Να ανεβάσεις το «Οσα παίρνει ο άνεμος» στο Επί Κολωνώ θέλει μια ωραία τρέλα. Είχα ξαναδεί δουλειά του σκηνοθέτη Γρηγόρη Χατζάκη κι έτσι το αποφάσισα, ένα αθηναϊκό βράδυ, Ιούλιο μήνα, να κινήσω προς Κολωνό για να δω τι μπορεί να έκανε με τη Σκάρλετ και τον Ρετ, αυτός ο «ωραίος τρελός» που για μήνες δούλευε μία εκδοχή του έργου με την ομάδα The Healers. Ισως δεν τους έχετε ακουστά, είναι όλοι ερασιτέχνες ηθοποιοί, όλοι με άλλα επαγγέλματα, άνθρωποι που βρήκαν χρόνο και επένδυσαν πάνω σε μια παράλληλη ζωή μέσα από αυτήν τη δημιουργική ζύμωση που μας «διαστέλλει» και μας «αλλάζει». Ετσι, βρέθηκα στο Επί Κολωνώ με την ωραία αυλή του και την άρτια, κλιματιζόμενη αίθουσα, ένας αντιδραστήρας πολιτισμού μέσα στην παλιά αθηναϊκή γειτονιά.
Το «Οσα παίρνει ο άνεμος», όπως παρουσιάζεται, έχει μία υπαινικτική φαντασμαγορία, έχει ελευθερίες που γεννούν ευπρόσδεκτα ξέφωτα, όπως η τόσο εύστοχη ποπ και ροκ μουσική επένδυση που τυλίγει την «Ατλάντα» του Εμφυλίου με μία easy listening γάζα… Εχει χάρη, αισθητική δροσιά και συμπαθέστατες ερμηνείες, που αξιοποιούν την αρχιτεκτονική της σκηνοθεσίας και την παραδίνουν με ένα σχήμα εύπλαστο και στέρεο συγχρόνως, αποτέλεσμα που οφείλεται και στους εξαίρετους φωτισμούς (Γρ. Χατζάκης), στα κοστούμια (Ζωή Αρβανίτη) και στην κίνηση (Μαρία Καραγεώργου). Το εύρημα να υπάρχει και ο Λίνκολν ως πρόσωπο-αφηγητής, που ερμήνευσε με την τόσο καθάρια, υπνωτιστική φωνή του ο Ηλίας Βλάχος (που παίζει πολλούς ρόλους), έδωσε μία τρισδιάστατη αίσθηση χρόνου και προοπτικής. Η Σκάρλετ με τη Δάφνη Δημοπούλου ήταν σύνθετη όσο έπρεπε, ωραία παρουσία, με δικό της ελκυστικό αποτύπωμα. Ο Ρετ (Χρήστος Τσαρμακλής), ευχάριστα πειστικός με τον αέρα δανδή και την κοψιά που θα περίμενε κανείς. Η Μέλανι (Σοφία Βλαστού) με γλυκιά αυθυπαρξία. Ο Ασλεϊ (Δημήτρης Ρηγόπουλος) με το ύφος του ανθρώπου που γοητεύει χωρίς να το ξέρει. Πολύ καλοί και οι λοιποί ρόλοι: Ελένη Εγγλέζου, Εύη Χατζηευφραιμίδου, Δώρα Τσόλη, Χριστίνα Φαρμάκη, Στέλλα Κεχαγιά.
Με υλικά που τα έδενε το υπόγειο χιούμορ, η κίνηση, ο ήχος, και η θραυσματική, εσωτερική απόδοση των βασικών σκηνών, το «Οσα παίρνει ο άνεμος» του Γρηγόρη Χατζάκη με έκανε και είδα τη δική του «αρχιτεκτονική» ενδοσκόπηση σε κιαροσκούρο με έκανε να ασπαστώ μία λοξή ματιά που εντέλει είχε τόσο ρεαλισμό όσο ήθελε να αποφύγει.