«Προμηθέας Δεσμώτης» στην Επίδαυρο, κόσμος και ανατροπές

«Προμηθέας Δεσμώτης» στην Επίδαυρο, κόσμος και ανατροπές

2' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Αυτήν τη φορά το πάρκινγκ του αρχαίου θεάτρου της Επιδαύρου είχε περισσότερη κίνηση. Και ο ρυθμός των θεατών που ανέβαιναν το περασμένο Σάββατο για να βρει τις θέσεις του στο κοίλον του αρχαίου θεάτρου ήταν πυκνότερος από το πρώτο Σάββατο των φετινών Επιδαυρίων. Και, βεβαίως, για πρώτη φορά, συναντήσαμε τόσο πολλές ομάδες ξένων θεατών, αφού φέτος μόλις εγκαινιάστηκαν στο αρχαίο θέατρο οι οθόνες με τους αγγλικούς υπέρτιτλους για τις παραστάσεις. Δεύτερη κατά σειρά παράσταση, πάλι με την υπογραφή ενός νέου και πρωτοεμφανιζόμενου στην Επίδαυρο σκηνοθέτη, του Εκτορα Λυγίζου, που επέλεξε να καταπιαστεί με την τραγωδία του Αισχύλου «Προμηθέας Δεσμώτης». Τελικά, οι θεατές, που συνέχισαν να μπαίνουν στο θέατρο μέχρι τις 9.15 μ.μ., άγγιξαν τις επτά χιλιάδες!

Ανατροπές

Μπαίνοντας στο αρχαίο θέατρο οι θεατές αντίκριζαν ένα τεράστιο ξύλινο ομοίωμα του δεμένου και ακινητοποιημένου στον βράχο Προμηθέα, ξαπλωμένο, που κάλυπτε σχεδόν όλη την ορχήστρα. Δίπλα σ’ αυτό ήταν στημένα μερικά ξύλινα βάθρα. Πάνω στο ξύλινο ομοίωμα του Προμηθέα και πάνω στα ξύλινα βάθρα εκτυλίχθηκε όλη η δράση της τραγωδίας. Στις εννέα και τέταρτο ακριβώς βγήκαν οι οκτώ ηθοποιοί της παράστασης, με στολές που παρέπεμπαν σε κάποιο εκπαιδευτήριο – πάντως στολές μαθητών, ίσως λίγο παλαιότερης εποχής (σκηνικά-κοστούμια Κλειώ Μπομπότη).

Ο Εκτορας Λυγίζος, που δεν σκηνοθέτησε μόνο την παράσταση, αλλά υποδύθηκε και τη μία υπόσταση του Προμηθέα (την άλλη υποδύθηκε η Στεφανία Γουλιώτη), έβαλε πολλή κίνηση σε μια ιδιαιτέρως στατική τραγωδία. Αυτή ήταν η πρώτη ανατροπή. Υπήρχαν κι άλλες πολλές: οι δύο μορφές όλων των προσώπων, θεών και θνητών, που εμφανίζονται στην τραγωδία. Δύο μορφές που μαζί ή εναλλάξ εκφωνούσαν τον λόγο του Αισχύλου. Ο καθρέφτης μας; Τα δύο κομμάτια του καθενός μας; Ο Εκτορας Λυγίζος, όπως και ο Δημήτρης Καραντζάς πριν από μία εβδομάδα, επέλεξε πολλές φορές τη συλλογική αφήγηση του κειμένου, την παρωδία, την παιγνιώδη προσέγγιση, την ανατροπή και, την ίδια στιγμή, μια διαφορετική ομαδικότητα και συλλογικότητα και έναν άλλο ρυθμό, γρήγορο και νευρώδη. Λίγο πριν από τις 11, οι οκτώ ηθοποιοί στάθηκαν περιμετρικά της ορχήστρας και σιγά σιγά οι φωνές τους, όπως και τα φώτα, χαμήλωναν. Μέχρι που έπεσε το τελικό σκοτάδι και ήρθε ένα θερμό χειροκρότημα, μαζί με κάποια «ου!» και ένα-δυο «αίσχος!», που ξεχώρισαν.

Και αυτήν τη φορά, όπως και στην παράσταση του Δημήτρη Καραντζά, το κοινό ήταν μοιρασμένο. Η γκάμα των απόψεων ήταν τεράστια – από την αγανάκτηση μέχρι τον ενθουσιασμό.

Ασφαλώς, οι δύο πρώτες παραστάσεις των φετινών Επιδαυρίων συνομιλούσαν ως προς τον διαφορετικό τρόπο προσέγγισης του αρχαίου δράματος. Προτίμησαν και οι δύο ν’ αφήσουν πίσω τους, απολύτως συνειδητά, ό,τι φέρνει το θεατρικό παρελθόν του αρχαίου δράματος. Επέλεξαν να κινηθούν ομαδικά και λιτά, θέλησαν να αφηγηθούν στο κοινό του σήμερα, μέσα από τη ματιά της ηλικίας τους, τους αρχαίους μύθους που έρχονται από πολύ μακριά. Ηταν όντως πολύ καινούργια η ματιά τους, αλλά ήταν σίγουρα η ανανέωση των Επιδαυρίων που υποσχέθηκε ο Γιώργος Λούκος. Ο οποίος ρίσκαρε πάρα πολλά εμπιστευόμενος δύο άγνωστους στο ευρύ κοινό αλλά ταλαντούχους καλλιτέχνες, που παρουσίασαν δύο εντελώς νέες προτάσεις στο αρχαίο δράμα. Το σίγουρο είναι ότι το κοινό δεν τους γύρισε την πλάτη. Το μέλλον θα δείξει πόσο θα επηρεάσουν αυτές οι δύο προτάσεις τη ματιά των καλλιτεχνών και του κοινού. Το καινούργιο και το διαφορετικό, πάντως, των δύο πρώτων παραστάσεων είναι δεδομένο.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή