Την τραγωδία του Ευριπίδη, τον «Ιππόλυτο», που είχε εγκαινιάσει, ανεπίσημα, το αρχαίο θέατρο Επιδαύρου πριν από 60 χρόνια παρουσίασε φέτος το Εθνικό Θέατρο στην πρώτη επιδαυρική παρουσία του. Τότε σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ροντήρη, τώρα σε σκηνοθεσία Λυδίας Κονιόρδου. Την Παρασκευή το βράδυ, για πρώτη φορά στα φετινά Επιδαύρια, υπήρχαν στο κοίλον του αρχαίου θεάτρου εκπρόσωποι του υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού: ο υφυπουργός (και βουλευτής Αργολίδας) Γιάννης Ανδριανός τον οποίο συνόδευε ο διευθυντής του Εθνικού Σωτήρης Χατζάκης και η γ.γ. του ΥΠΠΟ, Λίνα Μενδώνη, που κάθισε δίπλα στον διευθυντή του Φεστιβάλ, Γιώργο Λούκο. Από τις επώνυμες παρουσίες ξεχωρίζουμε τον νέο πρόεδρο του Δ.Σ. του Εθνικού, Γιώργο Στεφανάκη, τη διευθύντρια του Εθνικού Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης, Αννα Καφέτζη και τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Αλέξη Μητρόπουλο. Στην παράσταση του Σαββάτου ήταν παρών και ο υπουργός Πολιτισμού, Κώστας Τασούλας.
Δυόμισι ώρες μετά τις 9 το βράδυ, οι περίπου 4.500 χιλιάδες (περίπου 13 χιλ. και τις δύο μέρες σύμφωνα με την ανακοίνωση του Εθνικού) που έφτασαν στο αρχαίο θέατρο Επιδαύρου αποχωρούσαν με αντιρρήσεις. Και εκείνοι που προτιμούν το κλασικό ανέβασμα του αρχαίου δράματος, και εκείνοι που είναι ανοιχτοί στην οποιαδήποτε διαφορετική σκηνοθετική οπτική. Γιατί το βραβευμένο με το πρώτο βραβείο το 428 π.Χ. κείμενο του Ευριπίδη έτυχε αυτή τη φορά μιας διαχείρισης που επιχειρούσε να περπατήσει πάνω στην κλασική φόρμα παρουσίασης του αρχαίου δράματος, εντάσσοντας κάποια νεωτεριστικά στοιχεία που όμως δεν εντάχθηκαν ποτέ στην παράσταση. Και, εντέλει, το αποτέλεσμα δεν ήταν ούτε κλασικό ούτε μοντέρνο. Ακούστηκαν αντιρρήσεις για τα κοστούμια -ιδίως του γυναικείου χορού- (Ελλη Παπαγεωργακοπούλου), για την επιλογή να παρουσιαστεί μια Αφροδίτη (αγνώριστη η Μάρθα Φριντζήλα) σκληρή, εκδικητική, με εκθαμβωτική τουαλέτα με παγιέτες, πάντως πολύ μακριά από το σύμβολο του έρωτα και του αισθησιασμού που έχουμε συνηθίσει να τη φανταζόμαστε. Δεν συνεπήρε σε όλη της τη διάρκεια η μουσική του Τάκη Φαραζή, παρότι σε κάποια χορικά είχε «περπατήσει» (εύστοχα) τους δρόμους των εκκλησιαστικών Χαιρετισμών αλλά και τους δρόμους του Μάνου Χατζιδάκι. Οσο για τη μετάφραση της Νικολέττας Φριντζήλα, ξένισε αρκετούς και χαρακτηρίστηκε «πιστή, αλλά διόλου ελκυστική». Αδιάφορα χαρακτηρίστηκαν τα σκηνικά. Ο σκηνογράφος Βασίλης Μαντζούκης έστησε ένα ξύλινο τεταρτημόριο κύκλου σε κεκλιμένο επίπεδο. Πίσω υπήρχε ένα αναβατόριο (κάτι σαν την κύρια είσοδο των ανακτόρων) και μια σκάλα που οδηγούσε στις κουζίνες του παλατιού (από εκεί κατέβαινε κάθε φορά η τροφός, η εξαιρετική Λήδα Πρωτοψάλτη). Σε σκαλωσιές βρίσκονταν σε όλη τη διάρκεια της παράστασης και οι δύο θεές που έγιναν η αιτία για όλο το δράμα που εκτυλίχθηκε μπροστά μας, η Αφροδίτη και η Αρτεμις. Αγνώριστη -ολόξανθη και ξυπόλητη- και η Λυδία Κονιόρδου (έπαιξε και τη Φαίδρα). Ερμηνευτικά ξεχώρισε και ο Αγγελος του Μιχάλη Σαράντη.
Οφειλόμενη αποθέωση
Ηταν μια παραγωγή που τελικά δεν άγγιξε ευθέως όλες τις χορδές των θεατών, παρότι χειροκροτήθηκε θερμά από το κοινό στο τέλος. Εκείνη όμως που αποθεώθηκε στην υπόκλιση -όταν η Λυδία Κονιόρδου την έσπρωξε μπροστά- ήταν η Λήδα Πρωτοψάλτη. Δεν ήταν μόνο για την παρουσία της στον «Ιππόλυτο». Οι θεατές της Επιδαύρου χειροκροτούσαν παρατεταμένα και την ιστορία της στο σύγχρονο ελληνικό θέατρο. Η Λήδα Πρωτοψάλτη, συγκινημένη, έκρυψε το πρόσωπό της στα χέρια της και έβαλε τα κλάματα.