Από ψηλά, η σκηνή του Ηρωδείου, ασφυκτικά πλήρης με το σκηνικό του Γιάννη Κόκκου, οργανωμένο σαν ένα χαοτικό τοπίο νου, προδιαθέτει για έναν «Οθέλλο» δαιδαλώδη μέσα σε κανάλια της συνείδησης. Είναι, ίσως, μία από τις πιο πλήρεις παραγωγές της Λυρικής Σκηνής, αυτό το ανέβασμα του «Οθέλλου», με τον Γιάννη Κόκκο, ανατόμο στην ψυχή του «μοντέρνου» ανθρώπου της ψυχανάλυσης, της εθνικής και ατομικής ταυτότητας, του περίκλειστου κόσμου, της φύσης του κακού.
Εβλεπα από ψηλά την αγαστή σύμπνοια του Μύρωνα Μιχαηλίδη με τους μουσικούς της ορχήστρας, που ήταν σε μεγάλη στιγμή όπως και η Χορωδία, με τα εξαίρετα κοστούμια, πάλι του Γιάννη Κόκκου, μαύρες φιγούρες που παρά την πυκνότητά τους διατηρούσαν αρχιτεκτονημένο το στίγμα τους και το ατομικό τους ίχνος, σκηνοθετημένες σε αργόσυρτα κινηματογραφικά αναπτύγματα με υπόγειες αναφορές σε σκηνές από μία αχνοφέγγουσα ιστορία της τέχνης.
Αλλά, ο «Οθέλλος», αυτή το όψιμο, ώριμο, έργο του Βέρντι, που έχει τόσα σπέρματα από τις ιδέες και τις αγωνίες του 20ού αιώνα που θα ακολουθούσε, άνοιξε στο κοινό του Ηρωδείου σαν μία αχηβάδα, με την Αφροδίτη να είναι Ιανός, και με την έλευση του Οθέλλου στις ακτές της Κύπρου, ένιωθε κανείς το περίκλειστο της νήσου, έβλεπε το ψευδαισθητικό σκηνικό, λαβύρινθος νου, εγκεφαλική διατομή κατά Escher, παραισθησιογόνο κάτοπτρο, ένα λοξά και μοντερνιστικά βαλμένο απόστημα, δίπλα στον κραταιό Λέοντα της ενετοκρατούμενης μεγαλονήσου.
Είναι τόσο ξεκάθαροι οι χαρακτήρες των ηρώων στον «Οθέλλο» και τόσο νεωτερικά διαχρονική η προσέγγισή τους, που η ερμηνεία των ρόλων μεγεθύνεται και υψώνεται με τρόπο απόλυτα διεισδυτικό στο μυαλό του θεατή, ο οποίος αναπόφευκτα βρίσκει κοινές περιοχές με όλους τους αρχετυπικούς χαρακτήρες και τις έννοιες της δύναμης, της διαβολής, της πίστης, της αφέλειας, της εκδίκησης, της αγάπης, της ενοχής. Δύσκολα θα βρει κανείς ήρωες τόσο διττά δομημένους, ακόμη και μέσα στην απόλυτη οργάνωσή τους, γιατί και ο Ιάγος είναι ευάλωτος μέσα στην πανουργία του και η Δυσδαιμόνα καταλύτης μέσα από την έκλειψή της.
Στη διανομή της 29ης Ιουλίου, Οθέλλος ήταν, όπως και στην πρεμιέρα, όπως και σήμερα, ο Ιταλός Αντονέλο Παλόμπι, που έχει μια βαθιά, καταγωγική φωνή τενόρου. Υπήρχαν στιγμές μεγαλείου και ιερής αισθαντικότητας, που με έκαναν να υψώσω το βλέμμα πάνω από τις αψίδες του Ηρωδείου και να ακούω μόνο τη φωνή. Αλλά, ο σταρ της βραδιάς, ήταν ο Δημήτρης Πλατανιάς, στον ρόλο του Ιάγου, ιδιαίτερα αγαπητός στο κοινό, σε μία ερμηνεία που του ταίριαζε, που την ένιωθε, που την υπέταξε χωρίς να τη συνθλίψει και που την έκανε κινητήριο δύναμη της παράστασης. Η Δυσδαιμόνα της Τσέλια Κοστέα είχε τη μελαγχολία ενός αναγεννησιακού μαργαριταριού, με λευκό δέρμα και εβένινα μαλλιά, σαν έγκλειστη πριγκίπισσα, που με εξαίρετα λεπτό τρόπο και κομψότητα μετακινήθηκε, αλώβητη εσωτερικά, από την ανέφελη πίστη στην τραγική επίγνωση. Ο Κάσσιος του Γιάννη Χριστόπουλου είχε αυτήν τη ρωμαλέα εγρήγορση του καλόπιστου νέου, με μία από τις πιο γοητευτικές φωνές, γεμάτη ένταση και αυτοπεποίθηση, και ελκυστικό έλεγχο εξωστρέφειας και αυτοσυγκράτησης. Εξαιρετική και η Ινές Ζήκου, στον ρόλο της Αιμιλίας. Σήμερα, η τέταρτη και τελευταία παράσταση.
TΗΛΕΦΟΣ