ΓΙΑΝΝΗΣ ΣΚΑΡΙΜΠΑΣ
Το θείο τραγί
σκηνοθ.: Αρης Μπινιάρης
θέατρο: Της Οδού Κυκλάδων Λευτ. Βογιατζής
Από πρώτο χέρι
σκηνοθ.: Γεωργία Μαυραγάνη
θέατρο: ΒΙΟS
Υπάρχει μια κολακευτική διαβάθμιση για την αβόλευτη σκέψη των ανθρώπων, που αρκετοί θα επιδίωκαν να αναφέρεται και στη δική τους. Αρχίζει από «λοξή», περνάει σε «ανατρεπτική», λοξοδρομεί ενίοτε σε «βλάσφημη» μέχρι να ενσωματώσει όλους τους χαρακτηρισμούς στον όρο: ροκ. Αυτός ο ιδεολογικο-μουσικός όρος είναι ίσως και ο πιο ταιριαστός για τον μπαρμπα-Γιάννη Σκαρίμπα, τον ισόβιο αντάρτη του καθωσπρεπισμού, τον υπερρεαλιστή και εικονοκλάστη ύφους, συντακτικού, γλώσσας, ορθογραφίας, δομής στο εκτεταμένο και πολύμορφο έργο του.
Δεν γνωρίζω πόσο ροκ θα μπορούσε να εκτελεί τα χρέη τελωνο-σταθμάρχη και αργότερα εκτελωνιστή στη Χαλκίδα (από τα οποία και βιοποριζόταν), πάντως στην υπόλοιπη ζωή του ήταν συνεπής με την αντικομφορμιστική σκέψη του πλάνητα, του αρνητή κάθε σταθερής αξίας. Ισως στη σύγκρουσή του ανάμεσα στην (βιοποριστική) αποδοχή και την άρνηση της μονιμότητας οφείλεται η σφοδρή πολεμική όπως και η επιλεκτική του συγγένεια με τη διεθνή των καταραμένων λογοτεχνών, Ρεμπό, Λοτρεαμόν, Μποντλέρ ακόμη και Ραμπελέ, Χάμσουν ή Μπρεχτ (Μπάαλ). Ακόμη με τους απόκληρους του θεάτρου σκιών, όπως τον Καραγκιόζη (ήταν σπουδαίος καραγκιοζοπαίκτης πάνω σε ιδιόμορφες ιστορίες και ατάκες δικές του) και βέβαια τον σατανικο-ζωώδη Αρλεκίνο της λαϊκής Κομέντια ντελ’ Αρτε.
Βρήκα ιδανικό πεδίο εκτίναξης όλων των χαρακτηριστικών του συγγραφέα και του συγκεκριμένου έργου του («Το θείο τραγί»), στην εμπνευσμένη διασκευή των μόλις εκατό βαρβαρο-ποιητικών σελίδων του σε μια ροκ-μιγάδα συναυλία. Που, για τις ελάχιστες γνώσεις μου, πρέπει να περιέχει συνδυασμούς Gangsta Rap – Hardcore Rap και που, όταν ο διασκευαστής – σκηνοθέτης – στιχουργός – ερμηνευτής – κιθαρίστας – τραγουδιστής, σχεδόν τραγοπόδαρος Πάνας, Αρης Μπινιάρης δεν εκφωνεί ανεπανάληπτα, ρυθμικά, σαρδόνια το κείμενο, οι εξηντάρηδες έχουν πρόβλημα: Χρειάζονται ωτασπίδες ώστε το υπέροχο, μα συχνά εκκωφαντικό μπάσο (Τάκης Βαρελλάς) και τα παράφορα, ρυθμικά τύμπανα (Βασίλης Γιασλακιώτης) να μην πεταρίζουν στο στομάχι. Τόσο καίρια κατανόηση, απογείωση, ερμηνεία του πρώτου υπερρεαλιστικού κειμένου της λογοτεχνίας μας θα ήταν δυνατή μόνον από έναν ταλαντούχο, υποψιασμένο και ομοϊδεάτη του Σκαρίμπα νέο και μάλιστα εκεί, πάνω στην κόψη ποίησης, θεάτρου, μουσικής, συναισθηματικού στριπτίζ και ρυθμικού μανιφέστου.
Η υπόθεση, υποτυπώδης και προσχηματική, με τον εγγράμματο αλήτη Γιάννη να επιστρέφει κρυφά στη γενέτειρα για μιαν ανεκπλήρωτη αγάπη του, πλουσιοπαντρεμένη κυρία πλέον, όμως άτεκνη. Πιάνει δουλειά στον στάβλο της, φέρνει απρόσμενη αναστάτωση στο ζευγάρι και, τέλος, μετά από άγριο, ερωτικό σμίξιμο τής φυτεύει ένα παιδί και φεύγει φτύνοντας τον κόσμο της και τον κόρφο του.
Σπάνια 60 λεπτά για μια εκρηκτική σύζευξη αντισυμβατικού θεάτρου, ομιλούσας μουσικής και πολύ ψαγμένων βιντεοπροβολών σ’ ένα χώρο πυκνής πνευματικής μνήμης και ανάτασης.
Καπνός και Αγρίνιο
Μια παραγωγή του Μικρού Θεάτρου Αγρινίου ξεγλίστρησε για λίγες παραστάσεις μέχρι το ανήσυχο και καπνιστικό BIOS, ίσως και λόγω του θέματός της: τον καπνό, τους είλωτες (θηλυκούς και αρσενικούς) της καλλιέργειας και παρασκευής του στα καπνοχώραφα του Αγρινίου και όχι μόνον, την ιστορία των αγώνων, των απεργιών, των επιδοτούμενων παραπλανήσεων και της καταναλωτικής αφροσύνης, την ιστορία των γέλιων, των τραγουδιών των ερώτων, των νυχτεριών και των ηλιοκαμάτων, όπως και την ιστορία των επτασφράγιστων μυστικών για τα καρκινογόνα δηλητήρια που έχουν ήδη καπνιστεί αρειμανίως.
Μια περφόρμανς με τον τίτλο «Από πρώτο χέρι», αφού βασίζεται σε επιτόπιες έρευνες, ηχογραφημένες συνεντεύξεις, μνήμες, δημοσιεύματα, μέσα από τα οποία η Αγρινιώτισσα σκηνοθέτις, η άξια Γεωργία Μαυραγάνη, έστησε ένα άρτιο σκηνικό γεγονός. Με κάτι από την ατμόσφαιρα της «Ιστορίας του Αλή Ρέτζο» του Μάρκαρη και κάτι από την ορμή και το χιούμορ μικρής πολιτικής επιθεώρησης. Οι τρεις ηθοποιοί της λιτής, πολυλειτουργικής παράστασης, Κατερίνα Καραδήμα, Μαντώ Κεραμιδά και Δανάη Σπηλιώτη, γεμάτες ζωντάνια, χιούμορ και στοχασμό, γέμισαν τον χώρο με δράση, μνήμες, γεύσεις, συνειρμούς και συγκίνηση.