Ρεπορτάζ: ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΛΑΚΑΣΑΣ, Φωτογραφία: ENRI CANAJ
Αίθουσα αναμονής, ανώνυμη, κρύα. Μοκέτα στο πάτωμα, χαμηλός φωτισμός, σκαμπό που παραπέμπουν σε λόμπι ξενοδοχείου. «Αυτό είναι, φθάσαμε… Οι πρώτοι είμαστε» λέει η Μαρία Σκουλά, η γυναίκα που φθάνει μαζί με τον άντρα της (Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης) σε αυτόν τον παράδοξο σταθμό μετεπιβίβασης. Γιατί ήλθαν εδώ; Πού θα πάνε; Η ένταση ανάμεσα στο ζευγάρι αισθητή, βιωμένη στο μεδούλι, όπως ακριβώς συμβαίνει και στους υπόλοιπους που τελικά θα εμφανιστούν στον σταθμό για να υποδεχθούν έναν άνδρα που σημάδεψε τις ζωές τους.
«Συνταξιδεύουμε;» ρωτά ο Λαέρτης Μαλκότσης – ο παράξενος ταξιδιώτης και κομβικός κρίκος της σχέσης που έχουν τα άλλα πρόσωπα με τον ίδιο και μεταξύ τους. «Ολοι μας συνταξιδεύουμε. Ελπίζω να μη μας προσπεράσει. Το τελευταίο πάντα καθυστερεί. Εξπρές σου λέει ο άλλος…» απαντά η Ελένα Τοπαλίδου. «Τέλεια, μπράβο, ωραίο είναι που τους κοιτάζεις όλους» της λέει, κατά τη διάρκεια της πρόβας, ο Ακύλλας Καραζήσης, σκηνοθέτης της παράστασης «Συγχώρεσέ με», που έκανε πρεμιέρα την Παρασκευή στη Νέα Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου.
«Το “Συγχώρεσέ με” είναι τέσσερις ιστορίες έρωτα από τις οποίες απουσιάζει η αγάπη. Μία τέτοια συνθήκη όμως δεν είναι το ελιξίριο που μας κινητοποιεί, αντίθετα είναι το άλλοθι για το πώς θα πληγώσει ο ένας τον άλλον» λέει στην «Κ» ο Κωνσταντίνος Κούφαλης, συγγραφέας του έργου μαζί με τον αδελφό του Αντώνη. «Στη νεανική ηλικία το “συγχώρεσέ με” λέγεται περισσότερο, ευκολότερα από τους ανθρώπους. Μεγαλώνοντας φοβόμαστε να αγαπήσουμε και άρα να συγχωρέσουμε» προσθέτει.
Σωματοποιούν την ένταση
Καθώς προχωρεί η θεατρική πρόβα, είναι αισθητή η οδηγία του Καραζήση στους ηθοποιούς να σωματοποιήσουν την έντασή τους και να την εκφράσουν όχι μόνο με τον λόγο. «Οι ήρωες οδηγούνται στο παράλογο χωρίς να προδώσουν την τραγικότητα της ψυχής τους. Αυτή είναι η κατάρα της ελληνικής οικογένειας, που στιγματίζεται από τις απαγορεύσεις» παρατηρεί ο σκηνοθέτης.
Γύρω του οι ηθοποιοί παίρνουν θέση στο σκηνικό (Μαρία Πανουργιά, Ιωάννα Τσάμη), ντυμένοι με ρούχα (Ιωάννα Τσάμη) που σαφώς παραπέμπουν στις δεκαετίες του ’60 και του ’70 – «το σκηνικό της παιδικής μας ηλικίας» σύμφωνα με τον ίδιο. «Ενα σκηνικό ελληνικής οικογένειας» προσθέτει η Μαρία Σκουλά, η οποία, μιλώντας μου στο διάλειμμα της πρόβας, εστίασε «στον ρυθμό και τη μουσική της ελληνικής γλώσσας, όπως ακούγεται μέσα από ένα σύγχρονο ελληνικό έργο».
«Σας παρακαλώ, κάντε ησυχία. Το ταξίδι αυτό είναι μια δοκιμασία για όλους μας» ακούγεται η αγχωτική φωνή της νεότερης γυναίκας (Πηνελόπη Τσιλίκα) απευθυνόμενη προς τους συνταξιδιώτες της. «Δεν της ήταν εύκολο να συγκρούεται με τους άλλους. Ηλπισε σ’ έναν άλλο τρόπο συνύπαρξης, αλλά αυτός δεν της δόθηκε. Αισθανόταν ότι κρίνεται διαρκώς, το ίδιο και τώρα, καθώς αναβιώνει μέσα της τη ζωή σε μια πολύ αυστηρή οικογένεια» μου λέει η νεαρή ηθοποιός. «Συγχώρεσέ με αγάπη, συγχώρεσε με, δεν ξέρω γιατί το έκανα» της αποκρίνεται, σε μια άλλη στιγμή του έργου, η αδελφή της (Μαρία Καλλιμάνη), ενώ της χαϊδεύει τρυφερά το πρόσωπο. «Μεγαλώνοντας, σκληραίνοντας, μάλλον λέμε δυσκολότερα το “συγχώρεσέ με”. Ομως, όταν το πούμε είναι πολύ λυτρωτικό» μου λέει η Μαρία Καλλιμάνη. Και προσθέτει: «Ετσι, μπορεί να αντιστραφεί μια σχέση. Το “συγχώρεσέ με” μαλακώνει την καρδιά…».
