Οσοι δεν είχαν επισκεφθεί την παλιά Παιδική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, στο υπόγειο του REX, σίγουρα εντυπωσιάστηκαν από την είδηση ότι θα φιλοξενεί πλέον παραστάσεις που ψάχνουν ή ψάχνονται διαφορετικά. Σ’ αυτόν τον χώρο στήθηκε το σκηνικό για ένα εμβληματικό έργο του τελευταίου τετάρτου του 20ού αιώνα: «Τα πικρά δάκρυα της Πέτρα φον Καντ» του Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ που πρωτοπαρουσιάστηκε στη Φρανκφούρτη το 1971.
Το σκηνικό (του Σταύρου Λίτινα) επί τούτου υπερβολικό, φανταχτερό, στα όρια του κιτς, αφού επρόκειτο για το σπίτι μιας ευκατάστατης σχεδιάστριας μόδας, της Πέτρα φον Καντ.
Μια γυναίκα (Καρυοφυλλιά Καραμπέτη) που δείχνει αυτάρκης, δυναμική και χειρίζεται επιχειρήσεις, καταστάσεις και ανθρώπους, ερωτεύεται μια νεαρή κοπέλα (Γιούλικα Σκαφιδά) που εισβάλλει στο σπίτι της και απολαμβάνει δειλά στην αρχή, με θράσος στη συνέχεια, όλες τις παροχές αυτής της φιλοξενίας και αυτής της σχέσης. Και παραλλήλως χαράζει και το νέο της επάγγελμα στον χώρο του μόντελινγκ.
Και τότε η κραταιά Πέτρα φον Καντ γίνεται ευάλωτη, ανίσχυρη, υστερική. Ο Ράινερ Βέρνερ Φασμπίντερ έγραψε μια ιστορία για το απόλυτο πάθος και τον απόλυτο πόνο του έρωτα. Εγινε θεατρικό και κινηματογραφικό έργο (που ως τέτοιο γνώρισε μεγάλη επιτυχία και αναγνώριση).
Στο «Μικρό REX» σκηνοθέτις είναι η Αντζελα Μπρούσκου, που φαίνεται ότι ακολούθησε κατά γράμμα τη φράση του Φασμπίντερ «η αγάπη είναι πιο κρύα από τον θάνατο». Γιατί τελικά, κι ενώ είχε στη διάθεσή της μερικές από τις καλύτερες ηθοποιούς (έπαιζε και η ίδια η σκηνοθέτις στην παράσταση) έδωσε αυτήν την ιστορία πάθους με μια αμήχανη αποστασιοποίηση.
Εντυπωσιακές παρουσίες
Εργο που θίγει πολύ σοβαρά ζητήματα που δεν έχουν λυθεί εν τω μεταξύ (ισότητα, επικοινωνία και εξουσία στις σχέσεις) υπογραμμίστηκαν μερικά. Ισως η πιο έντονη φιγούρα που έθιγε όλα αυτά μαζί ήταν η Μαρλένε, η υπηρέτρια της Πέτρα φον Καντ (Παρθενόπη Μπουζούρη) που ήταν από τους βασικούς πρωταγωνιστές χωρίς να πει ούτε μία λέξη. Η Γιούλικα Σκαφιδά εντυπωσίασε για άλλη μια φορά και από ντελικάτη Πάπισσα Ιωάννα (το καλοκαίρι στην παράσταση του Δημήτρη Μαυρίκιου) έγινε αυτή τη φορά, με πολύ πειστικό τρόπο, το ατίθασο θρασύ κοριτσάκι που δεν διστάζει προκειμένου να πετύχει.
Παρά την ατελή γεύση που άφησε η παράσταση στο τέλος της, ξαναθυμηθήκαμε ένα εμβληματικό έργο του 20ού αιώνα.