Με ποιον τρόπο μπορεί να τελειώνει μια ιστορία; Με περιπέτεια; Με μυστήριο; Ή με happy end; Αυτές τις τρεις εναλλακτικές λύσεις-φινάλε δίνει στους θεατές -εκείνοι αποφασίζουν κάθε φορά- η παράσταση στο θέατρο «Πόρτα», που βασίζεται σ’ ένα μεσαιωνικό μύθο. Στην παράσταση «Τα μυστήρια της πολιτείας Χάμελιν», που σκηνοθέτησε ο Θωμάς Μοσχόπουλος, οι ηθοποιοί αφηγούνται κάθε φορά πώς ένας μυστηριώδης τύπος, που έπαιζε γοητευτικές μελωδίες στον αυλό του, γήτεψε και συνεπήρε, κυριολεκτικά, όλα τα παιδιά αυτής της πολιτείας, της πολιτείας Χάμελιν, που εξαφανίστηκαν μυστηριωδώς. Εκτός από τρία που είχαν προβλήματα ν’ ακολουθήσουν τον δρόμο του αυλού: ένα παιδί με πατερίτσες που δεν τους πρόφτασε, ένα παιδί κωφάλαλο, που δεν άκουγε τον αυλό, κι ένα παιδί τυφλό που άκουγε μεν, αλλά δεν έβλεπε πού πήγαιναν…
Ξέρετε τι συνήθως ψηφίζουν οι μικροί θεατές; Την περιπέτεια! Ξέρετε τι ψήφισαν οι ενήλικοι θεατές που είδαν την επίσημη πρεμιέρα πριν από λίγες μέρες; Το μυστήριο! Και ξέρετε τι δεν έχει ψηφιστεί ποτέ εδώ και δύο μήνες που παίζεται η παράσταση; Η εκδοχή του happy end!
Πολύ περίεργο. Γιατί καλά, οι μεγάλοι δεν έχουν ψευδαισθήσεις: ευτυχισμένο τέλος δεν υπάρχει σε καμία ιστορία. Αλλά και τα παιδιά σ’ αυτήν την πόλη έχουν ωριμάσει τόσο γρήγορα; Ούτε εκείνα πείθονται ότι υπάρχει happy end στις ιστορίες; Εχουν περάσει, πράγματι, πολλά χρόνια από τα παραμύθια της γιαγιάς, και φαίνεται ότι οι μικροί πολίτες αυτής της χώρας, εξοικειωμένοι με τεχνολογία, ξέρουν ότι πίσω από τις ιστορίες κρύβονται άλλες αλήθειες. Οπως η περιπέτεια, η προσωπική διαδρομή δηλαδή, όπου μπορούν να έχουν ρόλο. Οι μεγάλοι, πάλι, επιλέγουν την εκδοχή που μοιάζει με παραμύθι, αλλά δεν είναι. Μια ψευδαίσθηση ίσως. Αλλά happy end, όχι!