Από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη σκηνή, ήταν σαφές ότι επρόκειτο για έναν διαφορετικό «Μάκβεθ». Στο «Από Μηχανής Θέατρο» της οδού Ακαδήμου τα φώτα χαμήλωσαν και από τις κόκκινες κουρτίνες που περιέβαλαν τη σκηνή άρχισαν να βγαίνουν, εναλλάξ, τρεις άντρες που κρατούσαν με δέος και τρόμο μισοκομμένα μέλη, τα ευρήματα ενός εγκλήματος, και τρεις γυναίκες που είχαν σκεπάσει το πρόσωπό τους με τα μαλλιά τους. Το θέαμα σε αιχμαλωτίζει. Γιατί δεν είναι ένας συνηθισμένος Μάκβεθ, δεν είναι μια συνηθισμένη θεατρική παράσταση, αφού εμπλουτίζει και με πολλές άλλες «γλώσσες» τη γλώσσα του θεάτρου.
Εικαστική έμπνευση
Ο νεαρός σκηνοθέτης Θάνος Παπακωνσταντίνου έστησε μια πολύ ιδιαίτερη παράσταση, με έμφαση στο εικαστικό και το αισθητικό κομμάτι, εμπιστεύτηκε τον ρόλο του Μάκβεθ στον Ακι Βλουτή και της Λαίδης Μάκβεθ στην Κωνσταντίνα Τάκαλου, στηρίχθηκε επίσης στη μετάφραση του Γιώργου Χειμωνά και μας προσκάλεσε. Βέβαια, βασικός πρωταγωνιστής αυτής της παράστασης ήταν οι φωτισμοί (Χριστίνα Θανασούλα), που φτιάχνουν ένα καθαρά εικαστικό τοπίο διαρκώς πάνω στη σκηνή.
Τον Θάνο Παπακωνσταντίνου τον γνωρίσαμε περισσότερο το περασμένο καλοκαίρι από την παράστασή του στο Φεστιβάλ Αθηνών «Μετατόπιση προς το ερυθρό». Εχει τελειώσει τη σχολή του θεάτρου «Εμπρός» και έχει κάνει μέχρι σήμερα «Αμλετ» και δύο παραστάσεις εμπνευσμένες από την τριλογία του Αισχύλου «Ορέστεια». Νωρίτερα τελείωσε και τη Νομική, που την είχε αφήσει εντελώς πίσω, παρότι πήρε το πτυχίο του. Ισως το μόνο που του έμεινε από τις νομικές του σπουδές είναι η ορθολογική και πειθαρχική σκέψη, κάτι που βγαίνει και στις παραστάσεις του.
Πώς περιγράφει ο Θάνος Παπακωνσταντίνου τη δουλειά του; «Με ενδιαφέρει πολύ το εικαστικό κομμάτι και σε όλες τις δουλειές μου επιμένω πολύ. Πιστεύω όμως ότι είναι θέατρο, με την έννοια ότι επιχειρώ να βρεθεί μια γλώσσα, ένας τρόπος, να επικοινωνούνται πράγματα με τον θεατή που δεν έχουν να κάνουν τόσο με τον λόγο, εξ ου και η έμφαση στο φως, στον ήχο, στο κενό. Στο δικό μου το κεφάλι, όλα αυτά συνθέτουν έναν εξίσου ισχυρό κώδικα και κόσμο, που για μένα τη δεδομένη στιγμή, στο δεδομένο κείμενο αντιπροσωπεύει και εκφράζει καλύτερα το έργο. Για μένα είναι εξίσου ισχυρό όλο το κομμάτι για το πώς παρακολουθεί ο θεατής αυτό που βλέπει, όχι μόνο με το μυαλό, αλλά και με τις αισθήσεις».
Υπάρχουν πολλοί δρόμοι
Και προσθέτει ο Θάνος Παπακωνσταντίνου: «Δεν θέλω να πείσω κάποιον ότι το θέατρο δεν είναι λόγος. Το θέμα είναι ότι αν κανείς δεν μπορέσει να δει υπό ένα καινούργιο φως τα υλικά που αποτελούν το θέατρο, πάντα θα είμαστε αναγκασμένοι να επαναλαμβάνουμε όσα έχουν γίνει και ξαναγίνει. Δεν είναι θέμα πρωτοπορίας, είναι θέμα επαναπροσδιορισμού των υλικών που αποτελούν το θέατρο. Νομίζω ότι είναι περιοριστικό και για το ίδιο το θέατρο να εγκλωβίζεται και να παραμένει μόνο στη γλώσσα και το νόημα. Το θέατρο είναι περισσότερο ένα συμβάν, ένα γεγονός, ένα μυστήριο, μία τελετή. Υπάρχουν πάρα πολλοί δρόμοι γι’ αυτό είναι υπέροχη τέχνη» συμπληρώνει στη σύντομη συνομιλία μας.
Μια παράσταση διαφορετική, που προκαλεί τον θεατή να δει με πολλές αισθήσεις όσα γίνονται στη σκηνή. Και όλοι θα συμφωνήσουν ότι ο Θάνος Παπακωνσταντίνου έχει μια δική του ματιά που την υποστηρίζει με τελειομανία και πείσμα.
«Από Μηχανής Θέατρο», Ακαδήμου 13. Πέμπτη – Κυριακή 8 μ.μ.