Σκοτάδι. Ο αέρας σφυρίζει, η μουσική σε κυριεύει, το σκηνικό περιστρέφεται, η ηθοποιοί ψιθυρίζουν – όλα «στήνουν» ένα εφιαλτικό τοπίο στο μυαλό του θεατή. Και στο μυαλό του Άμλετ; Έστω κι αν η πρόβα του «Άμλετ» του Σαίξπηρ γίνεται σε ένα χώρο τελείως διαφορετικό από εκείνον της Στέγης Γραμμάτων και Τεχνών όπου θα παρουσιαστεί (14/1-15/2/2015), το αποτύπωμα της παράστασης έχει ήδη διαμορφωθεί.
Ο σκηνοθέτης της Γιάννης Χουβαρδάς μπροστά στο μικρό τραπέζι-γραφείο συζητά με την σκηνογράφο Εύα Μανιδάκη. Ο Χρήστος Λούλης- Άμλετ παίζει με τον Γιώργο Γάλλο-Κλαύδιο («Η Δανία είναι φυλακή» φωνάζει και λίγο αργότερα ειρωνεύεται την μητέρα του, «κύριε μου, ελάτε στα σύγκαλά σας, γίνετε πιο συγκεκριμένος» του απαντούν οι επιστήθιοι φίλοι του» Ρόζενγκραντζ και Γκίλντερστερν). Η Αμαλία Μουτούση- Γερτρούδη σε μια γωνιά δίνει τον τόνο στον μονόλογο στην Άλκηστη Πουλοπούλου – Οφηλία. Όλοι οι συντελεστές κουβαλώντας μνήμες από το εμβληματικό έργο του Σαίξπηρ, καταδεικνύουν τις γέφυρες του με την σύγχρονη εποχή.
Ο βασιλιάς Άμλετ πεθαίνει. Η γυναίκα του Γερτρούδη παντρεύεται τον αδελφό του Κλαύδιο. Εκείνος στέφεται νέος βασιλιάς. Το φάντασμα του νεκρού βασιλιά εμφανίζεται στο γιο του, τον πρίγκιπα Άμλετ, και ζητά εκδίκηση για το δόλιο φόνο του. Με φόντο την βασιλική αυλή της Δανίας, έναν κόσμο που κυλιέται στη διαφθορά και τη δουλοπρέπεια, τον πνευματικό αφανισμό, «σε ένα πολυπρισματικό κουκλόσπιτο – το σπίτι των ηρώων, η φυλακή του εγκλεισμού τους, και ο τάφος τους» όπως μου λέει η Εύα Μανιδάκη, η μορφή του Άμλετ προβάλλει μοναχική, ερημική απροσπέλαστη.
«Μέσα σε αυτό το παγωμένο σύμπαν, όπου κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από κανέναν και τίποτα, εκτυλίσσεται η ιστορία μιας γενιάς που συνθλίβεται από τα θλιβερά λάθη της προηγούμενης και τη δική της ανεξέλεγκτη εσωστρέφεια» σημειώνει ο Γιάννης Χουβαρδάς σε μια παράσταση με έντονα τα κινηματογραφικά χαρακτηριστικά. «Δοκιμάσαμε να παρουσιάσουμε το έργο μέσα από την γλώσσα του κινηματογράφου. Κάτι που περνά με αρκετές αναφορές σε σύγχρονες ταινίες και μέσα από τις ερμηνείες, τα σκηνικά και την μουσική» προσθέτει ο κ. Χουβαρδάς. «Στο έργο γίνονται πολλά και ακραία γεγονότα, που έχεις την αίσθηση ότι γίνονται σ’ ένα όνειρο. Ο Άμλετ είναι ο πρώτος μοντέρνος ήρωας γιατί μοιάζει να φέρνει στην σκηνή, να εγκαινιάζει τις ιδέες του Φρόιντ και του Νίτσε και όλα όσα σημαδεύουν τον σύγχρονο άνθρωπο» τονίζει ο Χρήστος Λούλης, η θεατρική ευφυία του οποίου ξετυλίγεται μέσα από τις σκηνές του αυτοσχεδιασμού.
Οι κουρτίνες του σκηνικού διαμορφώνουν χώρους άλλοτε εξωτερικούς και άλλοτε εσωτερικούς, και μέσα από τις διαφάνειες τους δημιουργούν την αίσθηση του ενδιάμεσου, της μετάβασης από τον έναν κόσμο στο άλλο. Η Οφηλία, μέσα σε ένα πράσινο «υδρόβιο»φόρεμα, κρατώντας μια τσάντα-κύκνο (κοστούμια της Ιωάννας Τσάμη) οδηγείται από την αθωότητα στην τρέλα και το θάνατο, υπόλογη για την αγάπη της στον Άμλετ» αναφέρει η Άλκηστη Πουλοπούλου.
Αναζητώ την Αμαλία Μουτούση στο χώρο. Όσοι την θυμούνται ως Οφηλία στην παράσταση του Μιχαήλ Μαρμαρινού το 1998, θα διακρίνουν στην Γερτρούδη μια, ουσιαστικής ωριμότητας, ηθοποιό. Η στολή της – μαύρο φόρεμα, άσπρη γούνα – φέρνει μνήμες από την Άττοσα του Γκότσεφ και την Μήδεια του Αντύπα στην Επίδαυρο.
«Δεν ξέρω κατά πόσο είναι ένοχη για το φόνο του βασιλιά Άμλετ, και τι είδους ενοχή κουβαλά. Είναι η πέτρα του σκανδάλου, πυροδοτεί την ιστορία. Προς το παρόν προτιμώ να την βλέπω σαν μια γυναίκα που εκτός από μάνα θέλει να είναι ερωτευμένη» μου λέει. Γυρίζει προς τον Χουβαρδά, κάτι της ψιθυρίζει, εκείνη συμφωνεί, συνεννοούνται με μια ματιά.