Το θεατρικό έργο «Αλεξάνδρεια» της ομάδας Elephas Tiliensis είναι άλλη μια ωραία παράσταση η οποία δυστυχώς παίζεται σε άδεια ή μισοάδεια αίθουσα. Φυσικά ο συνωστισμός τεράστιου αριθμού παραστάσεων μέσα στο αθηναϊκό θεατρικό καλεντάρι -υπολογίζονται κοντά στις 1.000 (!) συνολικά- δρα αναμφίβολα ενάντια σε πολλές από τις μικρότερες παραγωγές και ειδικά όσες δεν έχουν τα μέσα να κάνουν μια παραπάνω καμπάνια προώθησης. Και είναι δυο φορές κρίμα γιατί σε πολλές περιπτώσεις μιλάμε για πραγματικά αξιόλογες δουλειές.
Η παραπάνω παράσταση φέρ’ ειπείν, η οποία παίζεται στο υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν. Εμπνευσμένη από το παλαιό αλλά αριστουργηματικό έργο του Λόρενς Ντάρελ «Αλεξανδρινό Κουαρτέτο», η παράσταση τοποθετεί τη δράση της στην Αλεξάνδρεια του Μεσοπολέμου εξερευνώντας ταυτόχρονα προσωπικές αγωνίες των ανθρώπων-πρωταγωνιστών, αλλόκοτα -ή και όχι- οικείες με το σήμερα.
Τα πολύ καλογραμμένα κείμενα του καθηγητή Φιλοσοφίας Θεοφάνη Τάση και της Κατερίνας Καραμπάγια αντλούν από ιστορικά και πολιτικά ντοκουμέντα, εξίσου όμως και από τον Καβάφη και τον Μποντλέρ. Ειδικότερα, οι διάσπαρτοι μονόλογοι, λυρικοί αλλά και με το στοιχείο του παραληρηματικού, εντυπωσιάζουν και εκπλήσσουν ευχάριστα με το βάθος τους. Τα πάθη των ανθρώπων στέκονται αντιμέτωπα με τα πάθη της Ιστορίας σε μια διαδρομή όπου τραγωδία και φάρσα βαδίζουν χέρι χέρι προσπαθώντας να μελετήσουν, όπως αναφέρεται και από το σκηνοθετικό δίδυμο (Δέσποινα Αναστάσογλου, Δημήτρης Αγαρτζίδης), το πείραμα της «πόλης» πάνω στους κατοίκους της.
Η «Αλεξάνδρεια: Υπάρχουν Αλήθεια και Ψεύδος άρα γε;», όπως είναι ο πλήρης τίτλος, είναι μια από εκείνες τις λιγότερο γνωστές παραστάσεις, την οποία αξίζει κανείς να δει. Σίγουρα υπάρχουν και πολλές άλλες. Μακάρι να είχαμε και το ανάλογο κοινό για να τις τιμήσει…