Συμπτωματικό δεν είναι. Αλλά ούτε και εντελώς τυχαίο. Πάντως τρεις παραστάσεις που έχουν κάθε βράδυ ουρές είναι έργα τριών κλασικών: του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα («Ματωμένος γάμος»), του Αντον Τσέχωφ («Θείος Βάνιας») και του Φιοντόρ Ντοστογιέφσκι («Ο σωσίας»).
Το πρώτο συστατικό, το αδιαπραγμάτευτο κριτήριο, είναι οι συγγραφείς των έργων και τα έργα τα ίδια. Γνωστά, κλασικά, αγαπημένα, συνεχίζουν να ακουμπούν σε ανάγκες των ανθρώπων και σε ζητήματα των κοινωνιών.
Το δεύτερο συστατικό είναι οι συντελεστές της κάθε παράστασης.
Τον «Ματωμένο γάμο», στο θέατρο «Αποθήκη», σκηνοθετεί ο Γιάννης Κακλέας και έχει μαζί του μερικούς σημαντικούς ηθοποιούς (Εβελίνα Παπούλια, Λένα Παπαληγούρα, Δημήτρης Μοθωναίος κ.ά.).
Στο θέατρο «Ροές» ο βραβευμένος πρόσφατα Αρης Σερβετάλης ερμηνεύει τον ήρωα του Ντοστογιέφσκι στον «Σωσία». Και κάνουν συνεχώς έξτρα παραστάσεις.
Η πιο καινούργια, η πιο φρέσκια πρεμιέρα είναι ο «Θείος Βάνιας» του Τσέχωφ στο θέατρο «Δημήτρης Χορν». Σκηνοθετεί η Λίλλυ Μελεμέ, έχοντας δίπλα της τρεις στιβαρούς θεατράνθρωπους: τον Γιάννη Βόγλη, τον Γιάννη Φέρτη και τον Στέλιο Μάινα. Κι εκεί το αδιαχώρητο…
Τι αναζητούν οι θεατές; Κείμενα διαχρονικά, παραστάσεις που μπορεί να φλερτάρουν με το νέο αλλά πατούν στο κλασικό και παραστάσεις που θα δώσουν όχι απαντήσεις, αλλά παρηγοριά σε σημερινές αγωνίες.
Στον «Σωσία» βλέπουν τον άνθρωπο που καταλήγει παραγκωνισμένος κοινωνικά. Στον «Ματωμένο γάμο» παρακολουθούν τα παντοτινά πάθη του έρωτα και τις ασφυξίες των κοινωνικών κωδίκων. Και στον «Θείο Βάνια» διαπιστώνουν ότι τα υπαρξιακά αδιέξοδα υπήρχαν πάντα…