Είναι διαχρονικά μία από τις πιο γοητευτικές ιστορίες αγάπης, πόθου, πάθους και παθών. Ο «Ματωμένος Γάμος» του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα βασίστηκε σε πραγματικό γεγονός της εποχής του, και έκτοτε εξακολουθεί να γοητεύει σκηνοθέτες και θεατές σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου.
Στις θεατρικές σκηνές της Αθήνας παίζεται αυτή την περίοδο ο τρόπος που ο Γιάννης Κακλέας είδε τον «Ματωμένο Γάμο», στο θέατρο «Αποθήκη». Μόλις την περασμένη Κυριακή ολοκληρώθηκαν, με συνεχή sold out, οι παραστάσεις του ίδιου έργου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Ανδρέου, στο Θέατρο του Νέου Κόσμου. Και το περασμένο καλοκαίρι, μία από τις πιο δημοφιλείς παραστάσεις στο Φεστιβάλ Αθηνών ήταν ο τρόπος που η Λένα Κιτσοπούλου «διάβασε» το έργο του Λόρκα. Γιατί η αλήθεια είναι ότι ο «Ματωμένος Γάμος» αφορά όλες τις κοινωνίες, όλες τις εποχές, αφού πάντα οι άνθρωποι μπερδεύονται με τα πάθη του έρωτα.
Είδα την περασμένη Κυριακή τον «Ματωμένο Γάμο», όπως τον είδε ο Γιάννης Κακλέας στο θέατρο «Αποθήκη». Το περίεργο είναι ότι στη μεγαλύτερη διάρκεια αυτής της παράστασης σκεφτόμουν την παράσταση της Κιτσοπούλου. Στη μεγαλύτερη διάρκεια αυτής της τωρινής παράστασης είχα πολύ φρέσκια την ιστορία και είχα την «πολυτέλεια» να διακρίνω τις προθέσεις, αλλά και τα αποτελέσματα, συγκρίνοντας.
Ο Γιάννης Κακλέας, ένας πολύ ταλαντούχος καλλιτέχνης, επέλεξε να φέρει στο σήμερα τον «Ματωμένο Γάμο» χωρίς να αλλάξει τίποτα στο στόρι, βάζοντας απλώς σύγχρονα στοιχεία στην παράσταση (μουσική, μίνιμαλ σκηνικά). Επέλεξε, όπως πάντα, ταλαντούχους ηθοποιούς για την παράστασή του και μας κάλεσε να δούμε μια ιστορία αγάπης και πάθους (εξαιρετική η Εβελίνα Παπούλια στον ρόλο της μάνας). Μεγάλου πάθους όμως, με πολύ αίμα. Και με στοιχεία που παρέπεμπαν στο σήμερα, αλλά πετούσαν έξω οποιοδήποτε συναίσθημα κουβαλάει αυτή η συγκλονιστική –έτσι κι αλλιώς– ιστορία. Γιατί μπερδεμένες αγάπες υπάρχουν πάντα και παντού. Γιατί οικογενειακές τραγωδίες δημιουργούν πάντα οι αλλόκοτες συμπεριφορές της καρδιάς, και τότε και τώρα. Μόνο που το τώρα δεν υποδηλώνεται με εκκωφαντική μουσική, ούτε το τότε ενυπάρχει ακούγοντας σε απαγγελία το «Κουβάρι, κουβαράκι…» με τους αυθεντικούς στίχους του Νίκου Γκάτσου, με γκόθικ εμφάνιση…
Ο «Γάμος» της Κιτσοπούλου
Και είναι εκείνες οι στιγμές που στον νου έρχονταν διαρκώς οι αντίστοιχες σκηνές από την καλοκαιρινή παράσταση της Λένας Κιτσοπούλου, που βασίστηκε πάλι στο έργο του Λόρκα. Επέλεξε κι εκείνη τη μουσική του Χατζιδάκι να ντύσει κάποιες από τις στιγμές της παράστασης. Μόνο που η Λένα Κιτσοπούλου το πήγε παραπέρα. «Είδε», δηλαδή, μέσα από μια ιστορία αγάπης και πάθους τις παθογένειες και τις συμπεριφορές της μικροαστικής τάξης, που καθώς φαίνεται δεν έχει ούτε τόπο ούτε εποχή. Είδε την υστερική και την πατερναλιστική συμπεριφορά των γονιών, είδε τις κοινωνικές συμβάσεις που συνθλίβουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες των ανθρώπων, εικονοποίησε –με υπερβολές συχνά– τις μικροαστικές μικροκοινωνίες που μπορούν να «κουμπώσουν» παντού, πλατείασε ίσως, αλλά τελικά είδαμε πώς το στόρι ενός κλασικού, πια, κειμένου μπορεί να γίνει οδηγός για να κατανοήσουμε τις συμπεριφορές κάθε εποχής.
Η παράσταση του Γιάννη Κακλέα είχε καλές στιγμές, που δεν οδηγούσαν όμως κάπου. Κι ας είχε, επιμέρους, καλές ερμηνείες.
Δύο παραστάσεις, δύο σκηνοθέτες, το ίδιο έργο. Για άλλη μια φορά, με πιο σύγχρονο κείμενο, δίνεται η αφορμή για να σκεφτούμε πώς η κληρονομιά του πολιτισμού (θέατρο, λογοτεχνία) μπορεί να γίνει τρόπος να σκεφτούμε τον τρόπο που σήμερα δρούμε και σκεφτόμαστε.